เหมยฮวาอุ้มคุณหนูเข้าไปในห้องที่จัดเตรียมเอาไว้สำหรับให้เด็กเล็กได้พักผ่อน ในนั้นมีเด็กๆ อยู่ราวสี่ห้าคนรวมทั้งหยางเจินเจินที่หันมามองชางเยว่อย่างสนอกสนใจ พอเหมยฮวาวางชางเยว่บนพรมนุ่ม หยางเจินเจินก็คลานเข้ามาหาพลางส่งเสียงอ้อแอ้ทักทาย ชางเยว่ยิ้มให้เพื่อนวัยเดียวกันอย่างเป็นมิตร
ขณะนั้นสาวใช้ก็ยกสำรับเข้ามาเป็นขบวน บรรดาพี่เลี้ยงอุ้มคุณหนูคุณชายของตนเข้านั่งประจำที่แล้วผูกผ้าไว้ที่คอกันเลอะเทอะ ในห้องเต็มไปด้วยเสียงอ้อแอ้ปะปนเสียงร้องไห้โยเย ชางเยว่มองไปรอบๆ ห้อง บนพื้นทั่วห้องปูพรมนุ่มสำหรับให้เหล่าเด็กๆ ได้คลานเล่น เห็นมีฟูกนอนวางซ้อนอยู่ที่มุมหนึ่ง คงจะเอาไว้ให้เด็กๆ นอนหลังกินข้าวเสร็จ
พอถาดสำรับถูกวางบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้า ความสนใจของชางเยว่ก็ถูกดึงกลับมาที่อาหาร อยู่ๆ ก็รู้สึกหิวขึ้นมา นางส่งเสียงอ้อแอ้เร่งให้เหมยฮวาป้อนอาหารไวๆ เหมยฮวาเข้าใจท่าทางของคุณหนูจึงหัวเราะพลางกล่าว
“ทราบแล้
