ชางเยว่อยู่ในห้องโถงกับแม่นมหลี่และสาวใช้ ได้ยินเสียงผู้คนพูดคุยและเสียงดนตรีบรรเลงรื่นเริง นางสวมชุดผ้าแพรสีชมพูปักลายดอกล่าเหมย บนศีรษะทุยผูกผมแกละสองข้างมัดเป็นเงื่อนผีเสื้อ แก้มยุ้ยๆ เป็นสีเลือดฝาดอย่างเด็กมีสุขภาพดี ชางเยว่พยายามจะยันกายขึ้นมาจากเปลไม้เพื่อดูบรรยากาศภายในงาน แต่ร่างทารกช่างปวกเปียกเสียเหลือเกิน แม่หนูน้อยพยายามอย่างหนักก็ทำได้แค่พลิกตัวนอนตะแคงหอบแฮ่กๆ ใบหน้าเล็กๆ แดงก่ำ เมื่อไรนางจะเดินได้พูดได้เสียที ชางเยว่ร่ำร้องในใจเป็นครั้งที่ร้อยอย่างหดหู่
แม่นมหลี่แอบมองอยู่ด้านหลังอย่างตื่นเต้นดีใจ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ดูสิ คุณหนูพลิกตัวได้แล้ว ช่างเก่งเหลือเกิน”
นางหันไปกระซิบกับเหมยฮวา
“อยากให้ฮูหยินกับนายท่านมาเห็นเสียเหลือเกิน คงจะดีใจมากแน่ๆ คุณหนูโตเร็วเหลือเกินเจ้าค่ะ”
เหมยฮวากล่าวเสริมเสียงไม่เบา ชางเยว่ได้ยินก็ขมวดคิ้ว
เร็วที่ไหนกัน แค่จะลุกขึ้นนั่งยังทำไม่ได้ เ
