ตอนที่ลี่เซียงตื่นท้องฟ้าก็สว่างมากแล้ว เหลียนฮวาได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจากในห้องก็ชะโงกหน้าเข้ามาดู ลี่เซียงยกมือขึ้นปัดเรือนผมรุ่ยร่ายไปไว้ด้านหลัง เอ่ยถามอย่างง่วงงุน
“ตอนนี้ยามใดแล้วหรือ”
“ปลายยามเฉิน (9.00 น.) แล้วเจ้าค่ะ”
ลี่เซียงเบิกตากว้าง ท่าทางตกใจ
“ป่านนี้ฮูหยินใหญ่รอพบเยวี่ยเอ๋อร์นานแล้ว อาเหลียนรีบมาช่วยข้าแต่งตัวเถอะ”
เหลียนฮวาหัวเราะ ก้าวเข้ามายืนข้างเตียง ในมือถืออ่างน้ำเข้ามาด้วย
“ฮูหยินไม่ต้องรีบร้อนหรอกเจ้าค่ะ นายท่านพาคุณหนูไปพบท่านย่าแต่เช้า สั่งให้บ่าวเตรียมน้ำร้อนให้ท่านอาบ เตรียมสำรับให้ท่านกิน สายหน่อยจึงค่อยไปที่เรือนอวิ๋นโซ่ว”
เห็นนายท่านโปรดปรานนายหญิงทั้งยังคิดอ่านเผื่อนางไปเสียทุกเรื่องเหลียนฮวาก็เบิกบาน ลี่เซียงได้ยินเช่นนั้นจึงค่อยวางใจ กระนั้นก็ยังคงเร่งมือเพื่อรีบไปคารวะอีกฝ่าย ดูก็รู้ว่าเจาซื่อเป็นคนเข้มงวด หากนางปล่อยให้ต้องรอนาน แม่สามีย่อม
