“คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับพ่อ ผมคิดว่าเรื่องนี้เราคุยกันแล้วนะครับ เป็นพ่อกับแม่เองไม่ใช่เหรอเป็นคนบอกให้บ้านรองตัดขาด เพื่อไม่ให้บ้านใหญ่ติดร่างแหเรื่องหนี้สินที่พวกผมเป็นคนก่อขึ้น”
หลันเทียนหยู่กล่าวอย่างเย็นชา อยากให้เขากลับไปเป็นครอบครัวเหรอ ถ้าอยากเป็นครอบครัวจริงๆ ทำไมที่ผ่านมาทำกับเขาเหมือนไม่ใช่ลูก จริงๆ แล้วแค่ตัวเขาคนเดียวเขาทนได้ เพราะก่อนที่เขาจะแต่งงานแม่และพ่อไม่ได้รังเกียจเขาขนาดนี้ แต่พอเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของลูกและภรรยา ทำให้เขาไม่คิดที่จะก้าวเท้ากลับไปที่บ้านใหญ่หลันอีก
“ลูกรอง ลูกหมายความว่ายังไง ลูกคิดจะตัดขาดจากพ่อแม่จริงๆ เหรอ”
นางหลาวเมิ่งก้าวเท้าเดินมาด้านหน้าทำน้าตาซึมต่อหน้าทุกคน จนลืมไปว่าบ้านของหลันเทียนหยู่และบ้านของหยางเฟยเทียนอยู่ห่างไกลผู้คนแค่ไหน ไม่จำเป็นต้องมาเล่นละครให้ดู
“หนังสือตัดขาดก็ทำแล้ว รายละเอียดต่างๆ ระบุไว้ชัดเจน ผมเองไม่อยากที่จะต้องเส
