เช้าวันต่อมา หลันเทียนหยู่ไปลางานให้ตนเองและภรรยา ก่อนจะรีบกลับมาพาลูกทั้งสองคนพร้อมกับภรรยาเข้าอำเภออีกครั้ง ครั้งนี้ทั้งสี่คนมาด้วยเสื้อผ้าเนื้อดีและดูดีมากกว่าครั้งก่อน เพราะกลัวว่าจะโดนดูถูกอีก
ระหว่างที่นั่งเกวียนชาวบ้านหลายคนต่างก็ยิ้มแย้มให้ ทุกคนได้แต่ปลื้มใจไปด้วย เมื่อหลันอี้ข่ายและหลันลู่อิงได้เข้าเรียนต่อในชั้นมัธยมต้น แม้กระทั่งเมื่อถึงอำเภอลุงขับเกวียนยังไม่ยอมเก็บเงินและยังมาส่งถึงหน้าโรงเรียน เขาบอกว่าคิดว่าเป็นน้ำใจจากลุงให้กับคนเก่งทั้งสองคน จากนั้นสี่คนพ่อแม่ลูกจึงเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข
บรรยากาศของวันนี้ไม่เป็นอย่างเมื่อวาน เพราะดูท่าทางของครูหลายท่านจะดูเกรงใจพวกเขาไม่น้อย มีเพียงครูจงอันครูฝ่ายทะเบียนที่ยังคงทำสีหน้าไม่พอใจให้กับทั้งสี่คน
“นี่คือข้อสอบวัดระดับ ตั้งใจทำด้วยล่ะ หวังว่าจะมีคะแนนนะ” ครูจงอันพูดอย่างดูถูกเด็กทั้งสองคนก่อนจะยื่นขอสอบให
