หลายสัปดาห์ต่อมาที่บ้านวายุ
เช้าวันหยุดวายุนอนเอกเขนกดูทีวีอยู่บนโซฟาภายในห้องรับแขก แววตาผู้เป็นแม่เดินเข้ามานั่งโซฟาข้างๆ วายุ
“ทำงานเป็นยังไงบ้างลูก สนุกมั้ย” แววตาถามลูกชายวัยยี่สิบห้าปี ที่เขาเลี้ยงมาโดยลำพังตั้งแต่เด็กเพราะพ่อเขาเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตตั้งแต่เขาอายุได้เพียงสิบขวบ ตอนนี้เขาได้เริ่มงานใหม่แต่วายุไม่ยอมบอกแม่ว่าทำงานที่ไหน
“ก็โอเคครับแม่ เขารวยมากเลยนะครับ ชีวิตผมกับชีวิตเขามันช่างแตกต่างกันสิ้นเชิง” วายุพูดด้วยสายตาที่แสดงถึงความริษยา
“เราก็ไม่ได้ลำบากอะไรนี่นา สวนเราก็มีถ้าลูกอยากจะทำมันก็รวยได้นะลูก” แววตาพูดสอนลูกชาย
“แต่ผมยังไม่อยากทำนี่ครับ”
วายุไม่อยากจะฟังอะไรที่แม่พูดทั้งนั้น ในใจเขาคิดอยากทำอะไรสักอย่าง สักพักวายุก็ดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟา
“ผมออกไปข้างนอกดีกว่า”
“อ้าว จะไปไหนอีกล่ะ วันหยุดไม่เคยจะอยู่บ้านเลยนะ”
“ผมจะไปทำธุระสำคัญครับแม่”
“ธุระสำคัญอะไรน
