บทที่ 15
“บัว...ผมชักจะชอบเสียแล้วซีที่คุณเรียกผมแบบนี้”
“เรียกว่าพ่อเลี้ยงนะหรือคะ?”
แทนคำตอบชายหนุ่มกลับโน้มใบหน้าลงไปหากลีบปากฉ่ำแสนหวานที่ยังคงมีรสชาติตัวเขาติดอยู่บนนั้น ลิ้นหนาแทรกเข้าไปและตวัดไปมาบนลิ้นเล็ก
เขายังคิดถึงลีลาของปากจิ้มลิ้มที่รูดรึงอยู่บนความขึงขัง ยาว ใหญ่แบบเต็มปากเต็มคำ อยากให้บัวชมพูดูดกลืนตัวเขาที่ทั้งเหยียดขยายและอลังการไว้แบบนั้นแต่เขาก็ยังมีเซอร์ไพรซ์ให้หญิงสาวอีกมากมายทีเดียว
“อุ๊ย! พ่อเลี้ยง...ทำอะไรคะ”
บัวชมพูแสร้งถามทั้งที่รู้ตัวว่าสามีของเธอดันร่างน้อยไปจนหลังของเธอชิดกับเถาวัลย์ขนาดใหญ่ที่ห้อยตัวลงมาจากชะง่อนหินด้านบนของสายน้ำตก
ศาสตราดึงข้อมือทั้งสองของเธอขึ้น บัวชมพูยินยอมโดยไม่อิดออด ชายหนุ่มคงรู้แน่ว่าเธอกำลังตื่นเต้นที่เขารั้งแขนของเธอขึ้นไปอยู่เหนือศีรษะและหญิงสาวก็จับสายเถาวัลย์เส้นนั้นเหมือนกับว่าเธอถูก
