บทที่ 12
“จูบผมซี”
ศาสตราพูดพร้อมสายตาฉ่ำหวานและมันยิ่งทำให้หญิงสาวเขินอาย บัวชมพูกลอกตาไปมาทางซ้ายขวา
“กลับไปที่ปางก่อนดีไหมคะ ตรงนี้เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะไม่เหมาะ”
“ไม่มีใครเข้ามาแถวนี้เวลานี้หรอก” เขายังคงสบตาหญิงสาวด้วยสายตาหวานเหมือนน้ำเชื่อม
“คุณรู้ได้ยังไงคะ”
“รู้ซี...จริง ๆ แล้วที่นี่ไม่ได้มีใครเข้ามาบ่อยนัก และตอนนี้ก็มีเราอยู่ที่นี่กันแค่สองคน”
เขาเลิกคิ้วและยื่นริมฝีปากให้ จริง ๆ แล้วเขาเป็นฝ่ายที่อยากจูบกลีบปากละมุนของบัวชมพู และตั้งแต่ได้ครอบครองความบริสุทธิ์ของหญิงสาว ได้สัมผัสความอ่อนหวานของเธอก็ทำให้เขาลืมเรื่องของบัวไพลินไปจนเกือบหมด
เขาไม่ได้รู้สึกไปเองว่าบัวชมพูเต็มใจเข้าพิธีแต่งงานในครั้งนี้ ถึงแม้เธอจะเป็นแค่ตัวแทนของพี่สาวก็ตาม เขาเห็นแววตาของเจ้าสาวตั้งแต่เมื่อคื
