ข้าเป็นแค่สาวใช้

เจอตัว

ตระกูลตง ย่อมได้รีบเทียบเชิญมางานเลี้ยงนี้ เขาเองก็รู้สึกอิจฉาหลี่จงหยางเช่นกัน ยาเม็ดนั้นถ้าเขาได้ทานต้องทำให้เขาหล่อเหลารูปงามกว่านี้แน่นอน

“คุณชายขอรับ”

พอตงซิงหยวนพยักหน้าอนุญาต อู่หงองค์รักษ์ข้างกายของตงซิงหยวน จึงกระซิบกล่าวต่อ

“วันนั้น คุณหนูหลี่จือหยาที่หอชิงหยวนคล้ายตามหาใครสักคน และชุดที่นางสวมใส่เป็นชุดบ่าวรับใช้เช่นเดียวกับหญิงสาวผู้นั้นขอรับ”

วันนั้นหลังจากที่เจอเหมยหลิง เหตุการณ์ข้างนอก ตงชิงหยวนย่อมไม่รู้เรื่องราว จุดเชื่อมโยงของหญิงสาวผู้นั้นคือชุดที่ใส่เช่นเดียวกันกับหลี่จือหยา เป็นไปได้ว่านางจะเป็นบ่าวในจวนตระกูลหลี่

“ข้ารู้แล้ว”

ตงซิงหยวนมีพลังปราณระดับเพชรย่อมต้องสืบเอง ด้วยองค์รักษ์ของเขามีพลังปราณระดับทองเท่านั้น ย่อมมีโอกาสถูกองค์รักษ์ประจำตระกูลหลี่จับได้ แม้ตงซิงหยวนภายนอกจะดูเป็นเพียงหนุ่มเจ้าสำราญ แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นองค์รักษ์ลับขององค์ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน มีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยของวังหลวง การสอดส่องดูแลจวนน้อยใหญ่ก็เป็นงานของเขาเช่นกัน

การมางานเลี้ยงวันนี้คุ้มค่ายิ่งนัก จากที่สืบมาหลายวันไร้ซึ่งร่องรอย ในที่สุดก็ได้ข่าวหญิงสาวคนนั้นเสียที

ตงซิงหยวนฟุ้งเป้าไปที่เรือนขององค์หญิงใหญ่หลี่จือหยาทันที เมื่อเข้าใกล้เรือนเขาเริ่มได้กลิ่นละมุนของหญิงสาวผู้นั้นแล้ว ตงซิงหยวนยิ้มที่มุมปากเบาๆ ในที่สุดก็หาเจอ พอเดินมาถึงหน้าห้องบ่าวข้างเรือนคุณหนูใหญ่ เขาก็มั่นใจว่าหญิงสาวผู้นั้นอยู่ในห้องนี้แน่นอน

ตงซิงหยวนจี้จุดนอนหลับให้เหมยหลิงทันที ก่อนที่นางจะตื่นขึ้นมาโวยวายเสียก่อน เขามองไปรอบๆ ห้องนอน หญิงสาวคนนี้ เป็นบ่าวที่มีความสะดวกสบายยิ่งนัก ห้องพักนอนเพียงคนเดียวและยังมีข้าวของเครื่องใช้มากมาย แล้วยังมีเครื่องประดับอีกหลายหีบ การเชื้อเชิญไปเป็นอนุย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้ว

ช่วงนี้อากาศค่อนข้างอบอ้าวเหมยหลิงใส่ชุดนอนเพียงบางๆ มองเห็นเรือนร่างอย่างชัดเจน เนินอกคู่งาม ชูอวดตงซิงหยวนเชิญชวนเขาและด้วยความคะนึงหามาหลายวัน ตงซิงหยวนคิดถึงเรือนร่างนี้เป็นอย่างยิ่ง เขาเริ่มใช้มือลูบไล่ไปตามร่างกายของหญิงสาว สอดมือบีบคันทรวงอกนั้นเบาๆ เหมยหลิงผู้กำลังนอนฝันก็ครางเสียเบาๆ ตอบรับการบีบนั้น

ตงซิงหยวนเองก็อดใจไม่ไหว ก้มลงละเลียดชิมยอดบัวตูมทั้งสองนั้นทันที เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้อีกครั้ง การกระทำแบบนี้เขาพึ่งเคยทำเป็นครั้งแรก

ในใจก็เริ่มคิดตอนนี้เขากำลังเป็นโจรบุบผาใช่หรือ เขาควรปลุกหญิงสาวขึ้นมาร่วมด้วยกันหรือจะจัดการเองให้เรียบร้อยเลยดี

แม้ในใจจะคิดไปมากมายแต่มือและปากของตงซิงหยวนกลับไม่ได้หยุดนิ่ง เขาสอดมือเข้าไปในร่างของหญิงสาว พอเริ่มรุกล้ำจุดนั้นของหญิงสาวพื้นที่นั้นฉ่ำส่งกลิ่นหอมระคนยั่วยวน

ก่อนที่จะเกินเลยไปกว่านี้ และโดนกล่าวหาว่ามีพฤติกรรมหยาบช้า ตงซิงหยวนจึงปลุกเหมยหลิงให้ตื่นขึ้นมา จะได้ตัดสินใจร่วมกันว่าจะดำเนินการอย่างไรต่อ

เหมยหลิงรู้สึกตัวแต่กลับว่าคิดตัวเองกำลังฝันไป ไม่ได้ต่อต้านตงซิงหยวนกลับให้ความร่วมมือตอบรับทุกจังหวะ นางปล่อยตัวและร่างกายล่องลอยไปในอากาศ บินโฉบโฉบไปมา จวบจนถึงจุดปลายฟ้า ค่อยเริ่มรู้สึกตัว ฝันครั้งนี้เหมือนจริงอย่างยิ่ง

“นี้ไม่ใช่ฝัน แต่เป็นความจริง!!”

เมื่อเริ่มมีสติเหมยหลิงก็เอ่ยวาจา เปล่งเสียงระคนปนความตกใจ

“ปกติเจ้าฝันถึงข้าแบบนี้หรือ”

ตงซิงหยวนยิ้มหวาน นัยน์ตาหยาดเยิ้มและยี่ยวน ใบหน้าไม่ปกปิดความพึงพอใจต่อเหมยหลิง มือไม้ยังคงลูบไล่ไปตามเรือนร่างของหญิงสาว สายตาที่หวานฉ่ำมองมาแทบทำให้เหมยหลิงแทบละลาย กำลังจะเอ่ยปากต่อว่ากลับไร้คำกล่าวออกมา มือไม้อ่อนแรง ตาพร่วมัว ในใจก็บ่นพึมพำ เสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ แบบนี้เราจะหักห้ามได้อย่างไรไหว

“ว่าอย่างไรเล่า เจ้าพึงพอใจข้าหรือไม่”

ยิ่งเอ่ยถาม เหมยหลิงยิ่งจนคำจะกล่าวต่อ

“เจ้าชื่ออะไร ข้า..ตงซิงหยวน”

พอเอ่ยถามชื่อ…ตาของตงซิงหยวนกระตุกเล็กน้อย ออกจะดูประหลาดไปหน่อยที่พึงถามชื่อเรียงนามกันตอนนี้

“เหมยหลิงเจ้าค่ะ” กล่าวเสร็จก็ก้มหน้าใช้ความคิด คราวนี้จะทำต่ออันใดดี เฮ้อ!! ปกติในโลกใบนี้คือนิยาย ฉากเมื่อกี้ต้องมีในนิยายแน่นอน โอ้ยยยย น่าอายเกินไปแล้ว แล้วไม่ใช่ว่าเนื้อหานิยายรักโรแมนติกกลายเป็นนิยาย NC+ ไปแล้วหรือ

เหมยหลิงจมกับความคิดของตัวเอง ท่าทางกลุ้มอกกลุ้มใจของนาง ทำให้ตงซิงหยวนกลับเข้าใจว่าหญิงสาวคงกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น เรื่องนี้ร้ายแรงมากทีเดียว สาวใช้ลอบเจอบุรุษในเรือนมีแม้จะได้รับความโปรดปรานจะอย่างไรก็หนีความผิดโทษตายไม่พ้น

“เจ้าไม่ต้องกังวลไป เรื่องที่ข้ามาไม่มีคนรู้เรื่องแน่นอน และตัวเจ้าข้ายินดีรับผิดชอบ หากเจ้ายินดีตามข้าไป ข้าสามารถจัดการได้”

เมื่อได้ฟังคำปลอบใจของตงซิงหยวน ใจของเหมยหลิงก็อบอุ่นขึ้นทันที แม้นางจะรู้นิสัยใจคอและความสามารถของตงซิงหยวนดีอยู่แล้ว แต่เมื่อได้ฟังจากปากของผู้ที่ขึ้นว่าเป็นสามีของนาง ความรู้สึกของการมีที่พึ่งนี้มันดีจริงๆ

ที่นางไว้วางใจคุณหนูหลี่จือหยาเพราะในนิยายแม้จะโดนกระทำทำร้ายแค่ไหนหลี่จือหยาก็ไม่เคยคิดโกรธแค้นใคร นางคงต้องไตร่ตรองเรื่องราวใหม่อีกครั้ง ใจคนยากแท้หยั่งถึงต้องใคร่ครวญดูให้ดี

“ท่านกลับไปก่อน ข้าเหนื่อย ข้าอยากพัก”

คำกล่าวของเหมยลิง ทำให้ตงซิงหยวนตกตะลึง นอกจากจะไม่ร้องไห้เรียกร้องไห้เขาดูแลตัวเองและบอกยินยอมติดตามเขาไป แต่นี้ถึงกลับกล้าไล่เขากลับ ตอนนี้เขาเองเริ่มสับสนแล้ว ตั้งแต่เจอหญิงสาวคนนี้ ทุกอย่างไม่เป็นไปแบบที่เขาคิดเลย แผนที่วางไว้ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร

“เอาล่ะ ข้าจะทิ้งอู่จงองค์รักษ์ลับไว้ให้เจ้า”

พูดเสร็จตงซิงหยวนก็หายไปทันที เพราะจนคำจะกล่าว เขาขอกลับไปคิดไตร่ตรองอีกครั้งอยู่ตรงนี้เขาอาจจะเสียอาการมากไปกว่านี้ วันหน้าค่อยกลับมาคุยกันยังไม่สาย

ภายในงานเลี้ยง

หลังจากที่ผู้คนตกตะลึงกับ ยาอายุวัฒนะของหลี่จือหยาแล้ว พอถึงยามมอบของขวัญของหลี่เจินเจินและหลี่โมเฟิง ก็ไม่มีผู้ใดสนใจอีก ส่วนเสนาบดีหลี่ไม่ว่าบุตรทั้งสองจะมอบอะไรก็ยินดีทั้งนั้น กล่าวขอบใจบุตรทั้งสอง แล้วก็ดื่มฉลองรับคารวะจากผู้คนมากมาย

ในใจของหลี่เจินเจินแค้นใจยิ่งนัก ของขวัญชิ้นนี้ นางเพียรพยายามเกือบปี กว่าจะสรรหาผ้าและปักลายหงส์ออกมาเป็นผ้าคลุมได้ ท่านพ่อกลับไม่แม้กระทั่งจะมองดู หลี่จงหยางย่อมไม่สนใจผ้าปักลายหงส์แน่นอน เพราะตอนนี้มีหงส์ตัวเป็นๆ เป็นสัตว์อสูรคู่กายเขาย่อมให้ความสำคัญมากกว่า

"ท่านหลี่ ถ้าท่านจะขี่หงส์ออกไปชมใต้หล้า ท่านอย่าลืมให้ข้าไปด้วยนะ"

เฉินฟางหยาง เสนาบดีฝ่ายขวากล่าวเอาใจหลี่จงหยาง

"มิกล้า มิกล้า ท่านเฉินล้อข้าเล่นแล้ว"

"นายท่านหลี่ วันหน้าถ้ามีโอกาสประลองกัน ท่านก็ยั้งมือให้ข้าบ้างนะ"

ผู้คนพูดหยอกล้อนายท่านหลี่กันอย่างสนุกสนาน

ในขณะที่หลี่จงหยางก็ไม่ได้ยอมรับและปฏิเสธแต่ร่วมดื่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

เรื่องราวที่นายท่านหลี่กินยาอายุวัฒนะแล้วละลวงระดับเป็นระดับเพชรและยังได้รับสัตว์ในตำนานหงส์คู่กายเป็นเรื่องที่เล่าลือกันอย่างรวดเร็วในเมืองฟูฟง ผู้ที่ได้มาในงานต่างมีหน้ามีตานำเรื่องราวไปเล่าให้บุตรหลานฟัง แม้ไม่ได้มียาอายุวัฒนะ แต่ถ้าสามารถฝึกตนจนถึงระดับเพชรได้ย่อมสามารถทำสัญญากับสัตว์ประจำตระกูลได้เช่นกัน

จึงเกิดปรากฏการณ์บุตรหลานตระกูลใหญ่ ต่างขยันขันแข็งฝึกตน ทำให้ฮ่องเต้เจิ้งเหลิ่งจิ่ง ทรงพอพระทัยเป็นอย่างมาก เมื่อประชาชนมีความเข็มแข็ง แคว้นย่อมไร้ศัตรูที่จะสามารถมาโจมตีได้

จึงได้กล่าวยกย่องเสนาบดีหลายคำในท้องพระโรง ยิ่งทำให้เสนาบดีหลี่ให้ความสำคัญกับหลี่จือหยามากขึ้น