‘มากันแล้วเหรอ…’
‘…เก็บของหมดหรือยัง ขาดเหลืออะไรไหม’ เสียงณัฐริกาถามลูกชายกับว่าที่ลูกสะใภ้ขึ้นเมื่อสองคนเดินเข้ามาภายในโต๊ะอาหารขนาดใหญ่
‘เรียบร้อยหมดแล้วครับ’ เวคินทร์ตอบกลับคนเป็นแม่ ก่อนที่โมนาจะยกมือขึ้นไหว้ทักทายผู้อาวุโสสองคนที่นั่งอยู่
‘คุณปู่ คุณย่า สวัสดีค่ะ’ หญิงสาวแสดงท่าทีนอบน้อมเหมือนทุกครั้ง ซึ่งวิเชษฐ์กับณัฐริกา โมนาได้ไหว้ทักทายไปแล้วตั้งแต่ขนย้ายของเข้ามา
‘อืม’ สองคนสูงวัยต่างพยักหน้ารับคำทักทายจากร่างสวย
‘มาถึงกันนานหรือยังครับ’ เวคินทร์ถามพลางจับเก้าอี้ให้คนรักนั่ง โดยร่างสวยก็ยกยิ้มขอบคุณนั่งลงตามที่อีกคนจัดการ
‘สักพักแล้ว’ เป็นเสียงของมาลาที่ตอบกลับ ก่อนที่ทุกคนจะต่างนั่งรับประทานอาหารอย่างพร้อมหน้ากันไปสลับกับมีการพูดคุยกันอยู่บ้าง
‘ได้ข่าวว่าช่วงนี้แกรับผิดชอบโพรเจกต์ของฝ่ายอนุชาเหรอ’ วิเชียร์มองหน้าถามหลานชายเพียงคนเดียวของตัวเอง
‘ครับ’
‘โพรเจกต์ใหญ่น
