บรรยากาศชวนฟิน
1003 คำ
ตกเย็น...
ฉันและเพื่อนๆแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่เพราะกลัวว่าถ้าไปหน้าโรงเรียนตอนนี้รถเมล์สายที่ฉันต้องขึ้นก็น่าจะแออัดพอสมควร ฉันจึงเดินเข้าไปในห้องสมุดเพื่อไปดูหนังในห้องดิจิทัล ที่มีไว้เพื่อการเรียนรู้ ห้องสมุดของโรงเรียนฉันมีหลายโซน โซนคอมพิวเตอร์ โซนหนังสือหมวดต่างๆ โซนโรงหนังเล็กๆ คือเอาง่ายๆโรงเรียนฉันครบครันมากๆ ทุกอย่างที่นี่ล้วนแล้วแต่ทันสมัยไปหมด
ฉันเดินเข้ามาในห้องดิจิตอลที่มีที่นั่งกว่า50ที่นั่ง แต่แทบจะไม่มีคนเลย ฉันจึงเดินไปนั่งโซนหลังสุดที่ค่อนข้างห่างผู้คน เพราะฉันไม่ชอบเบียดหรือที่ที่คนเยอะๆ
ด้วยความเย็นของแอร์ในห้องนี้ และผู้ควบควบเปิดหนังที่มันชวนให้หลับ เลยทำให้ฉันรู้สึกง่วงนอน และแล้วฉันก็เผลอหลับไปในที่สุด
Porch Talk
ผมเดินเข้ามาในห้องสมุด เเละเข้าไปดูหนังในห้องดิจิตอลเพื่อฆ่าเวลา ก็วันนี้ไม่มีซ้อมแล้วก็ไม่อยากไปแออัดบนรถเมล์ เลยหาที่นั่งเล่น อีกอย่างมานั่งดูหนังก็ไม่เลว ผมเปิดประตูเข้ามาก็มองไปทางโซนหลังที่มักจะนั่งเป็นประจำเวลาหนีเรียน แต่แล้วก็มีใครบางคนมานั่งตรงที่ประจำของผม เมื่อเดินมาถึงกลับเห็นแม่สาวน้อยสุดฮอตเพื่อนของน้องชายของผมหลับคอพับซะนี่
ผมจึงนั่งลงข้างๆ และมองดูใบหน้าสวยน่ารักของเธอ เธอน่ารักมากจริงๆ ยิ่งมองก็ยิ่งมีเสน่ห์ แต่ก็นั่นแหละผมไม่ได้สนใจเพราะเธอเองก็ไม่น่าจะสนใจผมเช่นกัน ก็ฮอตซะขนาดนั้น คงจะมีตัวเลือกเยอะน่าดู แล้วอีกอย่างใจผมยังไม่พร้อมที่จะคิดเรื่องรักๆใคร่ๆตอนนี้ สายตาของผมมองทอดยาวไปข้างหน้าจอที่ฉายหนังที่ผมก็เคยดูแล้ว แต่มันไม่มีอะไรทำเลยยอมนั่งดูเล่นๆฆ่าเวลาได้เฉยๆ
ปึ่ก พลั๊ก!
อยู่ๆหัวของยัยเด็กนี่ก็เอนมากระแทกกับไหล่ของผม ผมจึงหันไปมอง แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร และก็ปล่อยให้เธอซบไหล่ของผมอยู่อย่างนั้น กลิ่นผมหอมๆของเธอโชยเข้ามาที่จมูกของผมอย่างจัง จำเป็นต้องหอมขนาดนี้ไหมเนี้ย แล้วส่วนตัวผมชอบผู้หญิงสะอาด กลิ่นหอม มันน่าหลงไหลดี
หมับ!
ผ่านไปสักพัก ผมก็ระสายตาจากคนข้างๆไปมองจอด้านหน้าต่อ แต่อยู่ๆยัยเด็กข้างๆผมก็เอาแขนทั้งสองข้างมากอด แขนของผมข้างที่เธอซบเอาไว้ คิดว่าเป็นหมอนข้างหรือไงเนี้ย แล้วใจคอจะหลับอีกนานไหม ผมคิดนะว่าเธอดูปล่อยตัวเองเกินไปไม่ระวังตัวเลย มาหลับในที่สาธารณะแบบนี้แล้วถ้าเกิดข้างๆเกิดเป็นคนไม่ดีชอบฉวยโอกาสจะทำยังไง ยิ่งเป็นเป้าสายตาของผู้ชายมากหน้าหลายตา ยังไม่รู้จักระวังตัวเองอีก หงุดหงิดจริงๆ
จบบันทึกของพอร์ช
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงระเบิดจากหนังที่ฉายอยู่ตรงหน้า นี่ฉันหลับไปตอนไหนกันเนี้ย แต่เดี๋ยวนะ ฉันกอดแขนใครอยู่กันนะ
"เฮือก!! พี่พอร์ช?"ทำยังไงทีนี้ชะนีอย่างวิปครีมช็อคนะคะ คนข้างๆฉันคือพี่พอร์ชจริงๆ ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ตอบฉันที โอ้ย! หัวใจของฉันมันจะระเบิดแล้วคุณขา พี่พอร์ชตัวเป็นๆเลย แถมยังทำหน้านิ่งมองฉันอีก "เอ่อ...ขอโทษค่ะ...ฮึๆๆ"ฉันกล่าวขอโทษขอโพยพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆไปให้เขา
"อืม...ทีหลังก็ระวังตัวหน่อย...มาหลับแบบนี้ได้ยังไง...ถ้าตรงนี้ไม่ใช่พี่เธอโดนลากไปแล้วนะ..."พูดจบเขาก็ลุกออกไปจากที่นั่งข้างๆฉัน แต่พอตั้งสติได้แล้วมองเวลาตอนนี้ก็เกือบจะ5โมงเย็นแล้วด้วย ตายจริงฉันหลับไปตั้งแต่บ่าย2ครึ่ง หลับไป2ชั่วโมงกว่าเลยหรือเนี้ย วิปครีม! หลับหรือตายเนี้ยห๊ะ!!
เมื่อเรียกสติจนครบฉันก็รีบเดินมายังป้ายรถเมล์ และเป็นไปตามคาดนั่นแหละคนไม่มีตามที่หวังไว้ แต่รถก็ไม่มีเหมือนกัน!! โอ้ย แต่ละรอบที่รอก็น่าจะเกือบครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ เอาไงเอากัน นั่งรอตรงนี้นี่แหละ จะหลับอีกไหมเนี้ยฉัน
หมับ!!
กระป๋องน้ำเย็นๆแนบมาที่ใบหน้าของฉันอย่างจัง จากที่ตอนแรกเหมือนจะหลับ ก็รีบหันไปมองที่ต้นเหตุทันที และก็ต้องตาโตเมื่อคนตรงหน้าคือ
"พี่พอร์ช!!"
"ไง...ยังจะหลับต่อได้อีกหรอ...ได้ข่าวว่าในห้องเรียนก็หลับเกือบทุกคาบ...เธอมาเรียนหรือมานอนกันแน่?"เขารู้ได้ไงอ่า ไอ้เรือยอร์ชนั่นต้องเอาฉันไปขายแน่ๆ เพื่อนทรยศ!! "รับไปสิ จะได้สดชื่น!" ฉันรับกระป๋องน้ำอัดลมมาถือไว้ พร้อมกับโค้งศีรษะขอบคุณทันที
"ขอบคุณค่ะ...ครีมนึกว่าพี่กลับไปแล้วซะอีก...เห็นออกมาสักพักแล้ว"
"ก็จะกลับแล้วแหละ แต่พอมาถึงรถเมล์ออกไปก่อนพอดีเลยขึ้นไม่ทัน...เลยต้องรอเที่ยวถัดไป"พี่พอร์ชอธิบาย ดีจัง...จะได้กลับบ้านพร้อมพี่พอร์ชอีกแล้ว^_^ ฉันมองซ้ายมองขวาเผื่อว่าตัวป่วนจะมาแถวนี้ แต่เมื่อหันมองแล้วไม่เจอใคร แล้วป้ายรถเมล์ตรงนี้ก็มีแค่พี่พอร์ชและฉันสองคนเท่านั้น บรรยากาศชวนฟินอีกแล้ว กลิ่นตัวหอมๆของเขามันทำให้ฉันอยากซบเขาจริงๆเลย เห้อ ผู้ชายอะไรมีเสน่ห์แม้กระทั่งกลิ่นตัว
- ผู้เขียน
