ตอนที่ 5
1446 คำ
EP 5 : บอสขา… เมื่อไหร่จะอิ่ม!
“ทำไมไม่ยอมรับสายนะพี่มี...”
สีหน้าของโมรีเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด เมื่อต่อสายหาพี่สาวหลายครั้ง แต่ปลายสายไม่ตอบรับเลย หล่อนต้องการถามเรื่องของพลศรุต
“รับหน่อยสิพี่มี... ได้โปรด...”
หล่อนเดินกลับไปกลับมา ร้อนใจจนอกแทบจะระเบิด ในหัวเต็มไปด้วยความสับสน ทั้งเรื่องของมีนากับพลศรุต และเรื่องความรู้สึกวาบหวามของตนเอง
“คุณมีนา อีกห้านาทีจะประชุมแล้วครับ”
เสียงเตือนของเพื่อนร่วมงานผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง หล่อนรีบหันไปมอง และก็พยายามนึกว่าผู้ชายคนนี้ชื่ออะไร
“ขอบคุณค่ะคุณสมพร”
สมพร ผู้จัดการฝ่ายผลิตฯ เขาเป็นหนึ่งในรูปที่มีนาเอามาให้ดูนั่นเอง และพี่สาวยังบอกอีกกว่าผู้ชายคนนี้ชอบขายขนมจีบให้ตนเอง
“เดี๋ยวมีนาตามเข้าไปค่ะ”
“งั้นผมรอนะครับ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ พอดีมีนากำลังโทรหาแม่น่ะค่ะ”
หล่อนรีบปฏิเสธ ก่อนจะก้าวออกห่าง และแกล้งทำเป็นพูดโทรศัพท์ ทั้งๆ ที่ปลายสายยังไม่ตอบรับ
หล่อนแกล้งคุยไปสักพักก็ลอบหันมามอง ก็พบว่าสมพรเดินหายไปแล้ว
“เฮ้อออ วันแรกก็หนักหนาขนาดนี้เสียแล้ว”
โมรีสีหน้าไม่สู้ดีนัก เพราะรู้สึกหวาดกลัวต่อสิ่งที่กำลังจะเผชิญหน้าเป็นที่สุด
พี่สาวฉลาด หลักแหลม ทำงานเก่ง และมั่นอกมั่นใจในตัวเอง ในขณะที่หล่อนไม่ได้ฉลาดเท่ากับมีนา แถมยังไม่เคยมั่นใจในตัวเองอีกต่างหาก
“จะรอดไหมนี่เราวันนี้”
หล่อนบ่นพึมพำด้วยความไม่สบายใจ ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อต้นแขนถูกสัมผัสเบาๆ
“คุณศรุต...”
พลศรุตยืนอยู่ด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเปื้อนรอยยิ้ม เขาจ้องมองมาด้วยสายตามีความหมาย และก็ทำให้หล่อนหน้าแดงระเรื่อ ความทรงจำในห้องเก็บเอกสารย้อนกลับมาเล่นงานจนร้อนฉ่าไปทั้งช่องท้อง
หัวนมของหล่อนกำลังแข็งเคร่งครัดอยู่ภายในเสื้อยกทรงอย่างน่าอับอาย คล้ายกับว่าตอนนี้กำลังถูกเขาดูดหัวนมทางสายตา
บ้ามาก...
หล่อนด่าตัวเองในอกพัลวัน และก็รีบเสหลบสายตาของคนตัวโต
“ขะ... ขอตัวไปประชุมก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวสิ”
แขนของหล่อนถูกเขาคว้าเอาไว้ ไออุ่นจากฝ่ามือใหญ่ทำให้หล่อนสะท้านไปทั้งหัวใจ ฝ่ามือนี้ไงที่กอบกุมเต้านม และเคล้าคลึง
พระเจ้า... หล่อนรู้สึกดีมากที่ถูกเขาขยำนม ชอบความรู้สึกที่ถูกฝ่ามือบีบเค้นเนื้อนุ่ม และก็ชอบเป็นพิเศษ เมื่อเขาถูไถหัวนมไปพร้อมๆ กัน
ไม่ๆๆๆๆ หล่อนห้ามคิดถึงมันอีก!
“ปล่อยเถอะค่ะ ฉันต้องรีบไปประชุม”
เขาไม่ปล่อย แถมยังโน้มหน้าลงมาใกล้ๆ ศีรษะของหล่อนอีกต่างหาก และเขาก็ทำให้หล่อนสะดุ้งด้วยความตกใจระคนเสียวสยิว เมื่อปลายลิ้นสากแลบออกมาเลียใบหู
“อ๊ะ... อย่าทำแบบนี้ค่ะ”
“คุณชอบให้ผมทำ”
“มะ... ไม่ใช่ค่ะ”
“แต่เมื่อก่อนคุณบอกว่าชอบนี้ แถมบางครั้งยังเป็นฝ่ายรุกเองอีกต่างหาก”
นี่พี่มีนาทำแบบนั้นจริงๆ เหรอ
“เอ่อ...”
“อย่าลืมนัดของเรานะ ทูนหัว...”
“อุ๊ยยย... อา...”
เขาแยงปลายลิ้นที่ห่อจนแข็งเข้ามาในรูหูเล็ก ตวัดเลียไปมา สร้างความสยิวให้มากล้น ก่อนจะผละออกห่าง และทำหน้าเหมือนไร้ความรู้สึก ราวกับเป็นคนละคนกับพลศรุตจอมเร่าร้อนคนเมื่อครู่นี้
“สีหน้าของคุณเป็นกังวลมาก”
“ฉัน...”
“ไม่ต้องกังวลนะ”
เขาคว้ามือเล็กไปกุมเอาไว้ และสัมผัสในครั้งนี้ไม่ได้ทำให้รู้สึกถึงการรุกรานเหมือนครั้งที่ผ่านๆ มา
“ผมจะช่วยคุณเอง”
เขาพูดเหมือนรู้ว่าหล่อนไม่พร้อม?
“คุณศรุตหมาย... เอ่อ... หมายถึงอะไรคะ” หล่อนถามออกไปเสียงสั่นสะท้าน กลัวว่าเขาจะรู้ความจริงว่าหล่อนเป็นมีนาตัวปลอมเหลือเกิน
“เราเป็นคนรักกัน ผมก็ต้องช่วยเหลือคุณ ในตอนที่คุณไม่พร้อมสิ”
เขามองหน้าหล่อน สายตาของเขามืดลึกอ่านความรู้สึกไม่ออก
“ถ้าคุณพลาด ผมจะช่วย ดังนั้นไม่ต้องทุกข์ใจไป โอเคไหม”
“เอ่อ... ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
รอยยิ้มของพลศรุตมีเสน่ห์เหลือเกิน และมันก็ทำให้หล่อนยิ่งลุ่มหลงในตัวตนของเขามากยิ่งขึ้น
นี่มันโชคชะตาเล่นตลกใช่ไหม หล่อนถึงได้มาเจอกับเขาในสถานะปลอมๆ แบบนี้
แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าไม่ให้ถลำลึกมากไปกว่านี้ แต่... หัวใจไม่ฟังเลย
หล่อนรักเขา...
สิบวันต่อจากนี้ หรือจนกว่าพี่สาวจะกลับมาทำงาน หล่อนจะใช้เวลากับพลศรุตให้คุ้มค่าที่สุด อย่างน้อยๆ มันก็คือความทรงจำที่ดี ที่หล่อนไม่มีโอกาสได้รับมันหากอยู่ในฐานะของโมรี
หล่อนจะเก็บเขาเอาไว้ในความทรงจำ และจะมีความสุขกับมันไปตลอดชีวิต
“กำลังคิดถึงเรื่องในห้องเก็บของอยู่หรือ ถึงมองผมด้วยสายตาแบบนี้”
หล่อนละสายตาจากใบหน้าหล่อจัดของพลศรุต และระบายยิ้มให้กับเขา
“ฉัน... รักคุณค่ะ”
หล่อนไม่รู้หรอกว่ามีนาเคยพูดคำนี้ออกไปไหม แต่หล่อนอยากจะบอกความรู้สึกที่แท้จริงกับเขา
เขาระบายยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะเอามือแตะที่เอวคอดเบาๆ และดันให้หล่อนเดินเคียงข้างมุ่งหน้าไปยังห้องประชุมใหญ่พร้อมกัน
หล่อนจะเก็บเกี่ยวความสุขในครั้งนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และก็สาบานว่าพลศรุตจะไม่มีวันรู้ว่าแท้จริงแล้วหล่อนไม่ใช่มีนา
เป็นไปตามที่คาดการณ์เอาไว้จริงๆ เมื่อหล่อนในคราบของมีนาถูกหลายคนที่ลงช่วงชิงตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายโจมตีอย่างต่อเนื่อง ราวกับจะให้ตายคาห้องประชุมเลยทีเดียว
หลายครั้งที่หล่อนอับจนหนทางที่จะต่อสู้ แต่ทุกครั้งก็มีพลศรุตที่ช่วยเหลือ จนหล่อนสามารถผ่านพ้นเหตุการณ์คับขันมาได้
ทุกคนออกไปจากห้องประชุมหมดแล้ว เหลือแค่หล่อนกับพลศรุตแค่สองคน
หล่อนเดินเข้าไปหาเขาที่กำลังจะก้าวออกไป มือเล็กสั่นเทายื่นไปแตะต้นแขนกำยำ
“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเหลือฉัน”
“ผมสัญญาเอาไว้แล้วนี่ว่าจะปกป้องคุณ”
เขาหมายถึงมีนา ไม่ได้หมายถึงตัวปลอมอย่างหล่อนสักหน่อย แต่ทำไมหัวใจจะต้องเต้นแรงแบบนี้ด้วย
โมรีฝืนยิ้มออกไป แม้หัวใจจะเต็มไปด้วยความร้าวราน เพราะตอนนี้พลศรุตคิดว่าหล่อนคือพี่สาว
“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”
“เอาไว้ขอบคุณผมเย็นนี้ดีกว่าครับ”
สายตาของเขาที่มองมาทำให้กายสาวร้อนวูบวาบ ยิ่งสายตาคมกริบลดต่ำลงมาที่เต้านม อุ้งเชิงกรานที่ว่าร้อนฉ่าอยู่แล้วก็ยิ่งร้อนรุ่มทรมาน จนมีหยาดน้ำอะไรบางอย่างไหลซึมออกมา
แฉะอีกแล้ว...
หล่อนอับอายเหลือเกิน กับปฏิกิริยาของร่างกายตัวเอง
หล่อนไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตัวเองจะร่านแรดเพียงแค่สบตากับพลศรุตเท่านั้น
ตอนนี้หล่อนต้องการให้เขาเอานิ้วแหย่เข้ามาข้างในกายสาวเหลือเกิน เพราะกลีบเนื้อนุ่มมันตอดตุบตับจนรู้สึกได้ หล่อนอยากจะตอดรัดเขา..
พระเจ้า... นี่หล่อนคิดว่าอะไรเนี่ย!
“เอ่อ... ขอ... ตัวก่อนนะคะ”
หล่อนจะรีบเดินหนี เพราะหากอยู่นานกว่านี้คงเป็นฝ่ายแก้ผ้าให้เขาจัดการเสียเอง แต่...
“อ๊ะ... จะ... จะทำอะไรคะคุณศรุต”
เขาจับเอว และยกร่างของหล่อนขึ้นไปวางบนโต๊ะประชุมตัวยาวที่เรียงต่อกันเป็นวงรี จากนั้นก็หมุนตัวเดินไปกดล็อกประตูห้องประชุม และเดินกลับมาหา
หล่อนมองเขาด้วยแววตาตื่นตระหนก แต่กลับไม่ยอมขยับหนีลงจากโต๊ะไม้เลย ยังคงกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนนั้นราวกับกำลังรอคอย
เขาเดินเข้ามาหยุดใกล้ๆ แทรกตัวเข้ามาในระหว่างขา จากนั้นก็ตลบกระโปรงพอดีตัวที่ใส่อยู่ให้ล่นขึ้นไปอยู่บริเวณเอวคอด
“อืมมม”
หล่อนได้ยินเสียงงึมงำพึงพอใจออกมาจากลำคอแกร่ง เมื่อเขามองเห็นกลีบฉ่ำที่อูมทะลุเป้ากางเกงชั้นเนื้อบางเบาออกมา
“ยะ... อย่าค่ะ... อื้อ...”
มือใหญ่ประกบลงกับเนินสาว นิ้วยาวไล้ไปตามร่องรอยผ่าธรรมชาติ
“อ๊ะ... อา... อย่า... อย่าทำแบบนี้ค่ะ... อ๊า...”
“แฉะขนาดนี้ ยังจะมาบอกให้หยุดอีกหรือ อืมมม คุณทั้งแฉะทั้งร้อน”
- ผู้เขียน
