“อยากได้น้ำเชื้อของผมไม่ใช่เหรอ แล้วจะมาให้ปล่อยทำไมล่ะ ยั่วผมสิ บางทีผมอาจจะหน้ามืดเอาคุณก็ได้นะ”
ใบหน้าของจันทร์หอมร้อนฉ่าด้วยความอับอาย หล่อนดิ้นรนสุดแรงแต่เขาไม่ปล่อย และยิ่งดิ้นก็ยิ่งรู้สึกเสียดสีกับเนื้อตัวล่ำสันเข้าไปทุกขณะ
กายสาวร้อนระอุราวกับกำลังจับไข้ หล่อนหยุดดิ้น และพยายามขอร้อง
“ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันต้องอาบน้ำ”
ธันฐกรณ์ไม่ปล่อย เพราะต้องการแกล้งหญิงสาว
“กลัวไปซื้อชุดนอนไม่ได้นอนไม่ทันเหรอครับ”
“...”
หญิงสาวอับอายพูดไม่ออก
“หึ ถึงคุณจะมีชุดบ้าๆ นั่น แต่ถ้าคุณยั่วยวนจืดชืดแบบนี้ งานของคุณคงไม่สำเร็จง่ายๆ หรอก จันทร์หอม”
หล่อนจ้องหน้าเขา ดวงตาสบประสานกัน ก่อนจะเบือนหน้าหนี
“มันเรื่องของฉัน ปล่อยฉันก่อนค่ะ”
“ไม่ปล่อย”
“อ๊ะ... คุณธัน...!”
หญิงสาวอุท
