แผนลวงอุ้มรัก

บ้านไม้สองชั้นหลังเก่าแก่บนเนื้อที่เกือบสองงานตั้งอยู่ย่านชานเมือง เจ้าบ้านหลังนี้ก็คือนรินทิพย์ภรรยาของดาบตำรวจวิชัยซึ่งได้เสียชีวิตไปเกือบสิบปีแล้วนั่นเอง ภายในห้องรับแขกเล็กๆ ของบ้าน กำลังต้อนรับการมาเยือนของผู้หญิงแต่งตัวดีคนหนึ่ง ซึ่งเดินทางมาพร้อมกับผู้ชายในชุดสูทสีเทา “เอาล่ะนะ ฉันจะไม่อ้อมค้อมก็แล้วกัน” คุณหญิงประไพพรรณ เศรษฐีนีผู้ร่ำรวยเงินทอง หล่อนเป็นเจ้าของสถานเสริมความงามชื่อดัง ซึ่งมีสาขาอยู่ในหลายประเทศ และก็ยังเป็นเจ้าหนี้รายใหญ่ของนรินทิพย์อีกด้วย “วันนี้ฉันต้องได้เงินก้อนคืนทั้งหมด หนึ่งล้านบาท” นรินทิพย์หน้าซีดเผือด พยายามวิงวอนเพราะคิดว่าคุณหญิงประไพพรรณจะยอมยืดเวลาให้เหมือนเดิม “คุณหญิงคะ ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันยังไม่มีจริงๆ ขอผลัดไปสักเดือนหน้าได้ไหมคะ” “คงไม่ได้แล้วล่ะคุณทิพย์ เพราะฉันใจดีให้ผ่อนผันมาเกือบปีแล้ว แต่ทั้งต้นทั้งดอกฉันก็ยังไม่ได้คืนเลย” “แต่ฉันยังไม่มีจริงๆ นะคะ เงินที่กู้ยืมมาฉันก็เอาไปลงทุนหมด แต่ธุรกิจมันเจ๊งน่ะค่ะ” “ฉันเห็นใจนะ แต่ฉันก็คงช่วยอะไรคุณทิพย์มากไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วล่ะ ก็อย่างที่ฉันบอกนั่นแหละ ฉันไม่ใช่เจ้าแม่เงินกู้ ที่ฉันยอมให้คุณทิพย์หยิบยืมก้อนใหญ่ขนาดนี้ ก็เพราะเห็นกับดาบวิชัยที่เคยเป็นลูกน้องของสามีฉันมาก่อนน่ะ ถ้าเป็นคนอื่น ฉันคงไม่ให้ยืมหรอก” นรินทิพย์ร้องไห้ออกมาอย่างอับจนหนทาง ยกมือไหว้คุณหญิงประไพพรรณทั้งน้ำตา “ได้โปรดเถอะนะคะ ช่วยฉันอีกครั้งหนึ่ง แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะคะ แล้วฉันจะหาเงินมาคืนคุณหญิงทั้งหมดเลยค่ะ” คุณหญิงประไพพรรณผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหนักใจ “เงินตั้งหนึ่งล้าน คุณทิพย์จะไปเอาที่ไหนมาใช้ฉันล่ะ ขนาดดอกดวงคุณทิพย์ก็ยังไม่มีให้ฉันเลย” “ฉันจะพยายามค่ะคุณหญิง ฉัน... กำลังรอเงินที่ลงทุนอยู่ ถ้าสำเร็จคงได้มาก้อนใหญ่เลยล่ะคะ” นรินทิพย์หมายถึงหุ้นที่ตัวเองซื้อเอาไว้ “อย่าหาว่าฉันใจจืดใจดำเลยนะ แต่ฉันคงยืดเวลาให้ไม่ได้แล้วล่ะ” “แต่ฉันไม่มีเงินเลยค่ะตอนนี้” “งั้นฉันก็คงต้องยึดบ้านหลังนี้ตามที่คุณทิพย์จำนองเอาไว้กับฉันแล้วล่ะ นี่ฉันก็พาทนายมาด้วย” “อย่านะคะคุณหญิง ให้โอกาสฉันอีกสักเดือนนะคะ ได้โปรดเถอะค่ะ” นรินทิพย์คุกเข่าและยกมือไหว้ น้ำตาไหลท่วมใบหน้า คุณหญิงประไพพรรณมองอย่างเวทนา ก่อนจะพูดออกมาอย่างเห็นใจ “งั้นเอาอย่างนี้ ฉันมีงานที่จะเสนอให้กับลูกสาวของคุณทิพย์ทำ ซึ่งถ้าทำสำเร็จหนี้สินระหว่างเราถือว่าจบสิ้นกันไป” นรินทิพย์เบิกตากว้าง มองคุณหญิงประไพพรรณด้วยความสงสัยระคนหวาดหวั่น “คงไม่ใช่งานไม่ดีใช่ไหมคะ” “ไม่ใช่งานผิดกฎหมายอะไรหรอกคุณทิพย์” “เอ่อ... แล้วคุณหญิงจะให้ลูกสาวของฉันทำอะไรคะ” นรินทิพย์ถามออกไปด้วยความสงสัย และก็มั่นใจว่ามันจะต้องเป็นงานที่ยากเย็นมาก ไม่อย่างนั้นค่าจ้างถึงไม่แพงเป็นล้านแบบนี้แน่นอน “ฉันต้องการให้ลูกสาวของคุณทิพย์รวบหัวรวบหางลูกชายของฉันน่ะ” “คะ?!” ท่าทางตกใจของนรินทิพย์ ทำให้คุณหญิงประไพพรรณต้องรีบอธิบายเพิ่มขึ้น “คืออย่างนี้นะ ฉันกับลูกชายฉันน่ะ ตาธันน่ะ ไม่รู้คุณทิพย์จำได้หรือเปล่า” “จำได้ค่ะ ตอนนั้นคุณธันยังเล็กๆ อยู่เลย” นรินทิพย์ยังคงจำเด็กผู้ชายเจ้าของใบหน้าฟ้าประทานอย่างธันฐกรณ์ได้ไม่ลืม “ฉันน่ะอยากอุ้มหลานแล้ว แต่ลูกชายยังไม่มีทีท่าจะยอมแต่งงานเลย มีแต่ควงผู้หญิงไปวันๆ ฉันก็เลยคิดแผนนี้ขึ้นมาน่ะ” นรินทิพย์หน้าซีดเผือด เพราะตอนนี้เข้าใจแผนการของคุณหญิงประไพพรรณแล้ว “คุณหญิงจะให้... ยัยหอมไปนอนกับคุณธันเพื่อที่จะมีหลานให้คุณหญิงอย่างนั้นเหรอคะ” “ใช่แล้วล่ะ ค่าจ้างหนึ่งล้านบาท ถ้าหนูหอมตั้งท้องกับตาธันนะ” “แต่ว่า...” นรินทิพย์อึกอัก เพราะไม่รู้ว่าลูกสาวจะยินยอมหรือเปล่า “แต่ฉันไม่บังคับหรอกนะ คุณทิพย์ลองเอาข้อเสนอของฉันไปปรึกษาหนูหอมก่อนก็ได้ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะให้ทนายเดินทางมาฟังคำตอบก็แล้วกัน” “ได้... ได้ค่ะคุณหญิง” “งั้นฉันไปก่อนนะ” คุณหญิงประไพพรรณลุกขึ้นยืนจากโซฟา ก่อนจะพูดย้ำอีกครั้ง “คิดให้ดีๆ ล่ะ งานแบบนี้มันหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วนะคุณทิพย์” “ค่ะ คุณหญิง” นรินทิพย์ลุกขึ้นเดินตามออกมาส่งคุณหญิงประไพพรรณที่รถ และก็ยืนมองตามท้ายรถของเจ้าหนี้ของตัวเองไปจนลับตา “จะทำยังไงดี...” นรินทิพย์เต็มไปด้วยความวิตกกังวล สีหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดเหลือเกิน ร่างอรชรในชุดเสื้อกระโปรงสีเทาอ่อนแบบสุภาพ รีบเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปตามริมถนน เพื่อที่จะไปให้ถึงบริษัทฯ ที่ตนเองมีนัดสัมภาษณ์งานให้ทันเวลาที่นัดหมายเอาไว้ มือเล็กที่กุมโทรศัพท์มือถืออยู่ยกขึ้นเพื่อมองเวลา ก่อนเหงื่อจะแตกพลั่ก เมื่อเห็นเวลากระชั้นเข้ามาทุกขณะ “อุตส่าห์เผื่อเวลาแล้วนะ แต่รถก็ยังมาติดอีก” จันทร์หอมบ่นพึมพำด้วยความร้อนใจ ขณะเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น อีกแค่ร้อยกว่าเมตรจะถึงบริษัทฯ เป้าหมายแล้วล่ะ หญิงสาวให้กำลังใจตัวเอง และก็รีบเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น แต่แล้วก็ต้องร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อน้ำเย็นๆ จากที่ไหนไม่รู้กระเซ็นมาราดรดร่างกายของหล่อนเข้าอย่างจัง หล่อนหยุดเดิน ยกมือขึ้นป้ายหยาดน้ำออกจากหน้า และมองหาสาเหตุ ก่อนจะพบว่าน้ำที่เปื้อนกายสาวมาจากแอ่งน้ำบนถนนนั่นเอง แต่น้ำสกปรกนั่นจะกระเซ็นมาที่หล่อนไม่ได้หากไม่มีล้อรถยนต์คันนั้นสัมผัสมัน