น้ำตาไหลรินออกมาทางหางตาอย่างอัดอั้นตันใจ หล่อนไม่มีทางเลือกอื่นใดอีก หากยังต้องการรักษาบ้านของพ่อเอาไว้ หล่อนก็ต้องยอมแลกด้วยศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิง
หล่อนจะสู้ จะต่อกรกับเขาจนกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ และจากนั้นหล่อนก็จะหายหน้าไปจากเขา ไม่พอเจอกันอีก
“ไม่เป็นไรหอม... แค่แป๊บเดียว ทุกอย่างก็จะจบลง และบ้านของพ่อก็จะยังอยู่” แม้จะพยายามฝืนยิ้ม แต่รอยยิ้มที่ออกมานั้น มันเป็นรอยยิ้มที่น่าเวทนาที่สุดในโลก
หล่อนเฝ้ารอ นับวินาทีรอคอยให้ธันฐกรณ์เดินออกมาจากห้องน้ำ และจากนั้นก็จะปรากฏตัวให้เขาเห็น เพื่อตกลงกับเขาเรื่องความสัมพันธ์ในค่ำคืนนี้
เวลาแต่ละวินาทีที่ผ่านไปนั้น มันช่างเต็มไปด้วยความทรมานเหลือเกิน เพราะมันเชื่องช้าจนหายใจไม่ออก
แก๊ก...
ในที่สุดการรอคอยของหล่อนก็เป็นผล ประตูห้องน้ำถูกเปิดกว้างออก พร้อมกับคนที่หล่อนเฝ้ารอคอยเดินออก
