“คุณธัน... ความจริงฉันแยกกับคุณอัมรินทร์ตั้งแต่หกโมงแล้ว และที่ฉันกลับมาช้าก็เพราะฉันไปบ้านแม่มาค่ะ”
“คิดว่าผมจะเชื่อคุณเหรอ”
“ได้โปรดเชื่อเถอะค่ะ ฉัน... ไม่ได้โกหก”
“แต่ผมโมโหคุณจนหน้ามืดแล้ว” เขาเค้นเสียงคำราม และไม่ยอมถอยออกห่าง สายตายังคงจ้องมองมาเขม็ง
“คือ... ถ้าคุณจะปล้ำฉันน่ะ คุณจะต้องเสียน้ำเชื้อให้ฉันนะ ลืมไปแล้วหรือไงว่าคุณไม่ต้องการให้ฉันทำสำเร็จ” หล่อนกลัวมากจึงไม่อยากเสี่ยงให้เขาทำวันนี้
“ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละ ผมจะต้องทำโทษคุณให้สาสม”
“ตะ แต่...”
“ไม่มีแต่ ยังไงวันนี้ผมจะไม่ใช้แค่นิ้วกับไอ้นั่นของคุณแล้ว แต่ผมจะทำให้คุณร้องครวญครางด้วยเอ็นของผม”
“คุณธัน... อุ๊บบบ”
แล้วปากหยักสวยก็กระแทกลงมาหาแรงๆ อย่างไม่ปรานี หล่อนเจ็บร้าวไปทั้งอุ้งปากแต่ก็ไม่สามารถช่วยตัวเองได้
ธันฐกรณ์จุมพิตหล่อนด้วยโทสะร้าย ขยี้บี้คลึงด้วยความเดือดดาล แต่เมื่อหล่อนหยุดต่อต้าน สัมผัสเถื่
