เล่าประวัติของเธอมา
988 คำ
เวลาบ่ายโมงทั้งสองคนตื่นขึ้นมาก่อนจะมองหน้ากันไม่ละสายตาจนเสียงโทรศัพท์ของโปรดดังขึ้น
ข้าวหอม: แฟนโทรมาตามแล้วหรอคะ
โปรด: ใครจะโทรมาก็ช่างแต่ตอนนี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน!
ข้าวหอม: เรื่องอะไรหรอคะ //ฉันมองคุณโปรด
โปรด: เธอเป็นคนที่ไหน อายุเท่าไหร่ ที่บ้านทำอาชีพอะไร
ข้าวหอม: เอิ่ม...หนูเป็นลูกครึ่งค่ะ
โปรด: ประเทศไหนอ่ะ
ข้าวหอม: ขอนแก่น-ลพบุรี แฮร่!!
โปรด: มะเหงกนี่ไง! //ผมทำท่าจะเขกกระโหลกแต่ยายเด็กปากแจ๋วกับหลบทัน
ข้าวหอม: จริงๆนะแม่หนูคนอีสาน หนูอายุ18ไงจำไม่ได้หรอ ส่วนอาชีพของที่บ้านก็ทำไร่ทำสวนค่ะ
โปรด: ทำไมถึงมาทำงานที่นี่ที่บ้านเดือดร้อนเงินหรือไง
ข้าวหอม: เปล่าหรอกค่ะพ่อแม่ส่งให้แค่ค่าใช้จ่ายสำหรับการเรียนส่วนเรื่องเงินเที่ยวหรือซื้อของที่อยากได้หนูต้องหาเงินเอง
โปรด: นี่ค่าตัวเธอ5หมื่น คงเหมาะสมสำหรับความบริสุทธิ์ที่เสียไปนะ
ข้าวหอม: นี่หนูขายตัวให้คุณหรอคะ
โปรด: ฉันไม่ชอบเอาใครฟรีๆ ไม่ชอบผูกมัดกับใครด้วย รับไปซะแล้วก็กลับไปได้แล้วฉันจะออกไปทำธุระข้างนอก
ข้าวหอม: ธุระกับพี่ชมพู่หรือเปล่าคะ
โปรด: ใช่ทำไมอ่ะ
ข้าวหอม: ไม่มีอะไรค่ะ
โปรด: รู้ใช่ไหมว่าไม่ควรพูดเรื่องนี้เพราะเธอกับฉันได้กันเพียงเพราะความต้องการของเธอเอง
ข้าวหอม: รู้แล้วค่ะถ้างั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ คืนนี้จะรีบมาทำงาน
ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วรีบขับรถออกมาข้างนอก ส่วนข้าวหอมก็รีบแวะซื้อยาคุมกำเนิดก่อนจะหาเรื่องอ้างสารพัดไว้บอกเพื่อนสนิทที่รออยู่ที่หอ
ข้าวตัง: ฉันโทรหาแกเป็นร้อยสายนึกว่าไปตายห่าที่ไหนแล้ว!
ข้าวหอม: แค่เผลอหลับไปเอง ตื่นมาก็ไม่เจอใครจนยามต้องเรียกรถให้
ข้าวตัง: แล้วไปนึกว่าโดนแขกหิ้วไปปู้ยี้ปู้ยำซะอีก
ข้าวหอม: ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องห่วงหรอกว่าแต่คืนนี้จะใส่ชุดไหนไปทำงานดีนะ
ข้าวตัง: ผับที่นี่เด็กเสิร์ฟแต่งตัวอย่างกับเด็กเอ็นเลยเนอะ
ข้าวหอม: ใช่แต่ก็ดีได้แต่งตัวสวยๆ ได้เจอผู้ชายรวยๆ
ข้าวตัง: ว่าแต่เมื่อคืนได้ทริปมาเท่าไหร่หรอ
ข้าวหอม: ไม่เท่าไหร่หรอกแต่ก็พออยู่ได้หลายเดือนไม่ต้องเดือดร้อนที่บ้านอ่ะ ฮ่าๆๆ
ข้าวหอมถึงกับหัวเราะบ่ายเบี่ยงเพราะถ้าเล่าเรื่องเมื่อคืนให้เพื่อนฟังมีหวังโดนด่าเละแน่ ทำงานวันแรกก็ขึ้นไปข่มขืนเจ้าของผับเลย สภาพ!
เมื่อถึงเวลาทำงานข้าวหอมก็ยังคงเป็นตัวเต็งของผับเพราะเธอคุยกับลูกค้าได้อย่างสนุกสนานทำให้ผู้จัดการร้านอยากจะให้เธอเปลี่ยนมาเป็นเด็กเอนเตอร์เทนแทน
กร: คุณโปรดว่าดีไหมครับสองวันนี้ข้าวหอมเธอทำยอดได้ดีมากเลย
โปรด: แล้วแต่เธอถ้าอยากทำก็ทำได้ แต่ก็ดูดีๆล่ะระวังจะไม่ทันคน //ผมยังยืนมองข้าวหอมทำงานได้ดีจนลูกค้าหลายคนพึงพอใจ
กร: ถ้างั้นเดี๋ยวเลิกงานผมจะลองคุยกับเธอดูนะครับ ว่าแต่เมื่อคืนคุณโปรดอยู่กับใครหรอครับใช่เด็กในร้านหรือเปล่า
โปรด: ไม่ใช่!
"ผมทิ้งเครื่องหมายคำถามมากมายไว้ให้ไอ้กรผู้จัดการของที่นี่ก่อนจะเดินหนีขึ้นห้องทำงานไป ขืนทุกคนรู้ว่าผมถูกยัยเด็กนั่นข่มขืนคงอายไปยันลูกบวช"
หลังจากที่ชายหนุ่มขึ้นมาบนห้องทำงานครั้งนี้ก็ไม่ลืมที่จะล็อคประตูห้องเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กแสบขึ้นมาปู้ยี่ปู้ยำ
"เด็กอะไรอันตรายฉิบหาย มีอย่างที่ไหนขึ้นมาข่มขืนเจ้านาย"
คืนนี้ข้าวหอมไม่ได้ขึ้นมาข้างบนเพราะเธอยังรู้สึกเจ็บและแสบไม่หาย พอถึงเวลาเลิกงานเธอก็กลับไปนอนสลบแม้จะคิดถึงรสชาติของชายหนุ่มที่พรมจูบเธอ
ข้าวตัง: อีนี่น่าจะบ้านอนยิ้มอยู่คนเดียว
มหาวิทยาลัย
วันนี้สองสาวต้องมาเรียนตั้งแต่8โมงทำให้ข้าวหอมที่เมื่อคืนดื่มกับลูกค้าไปหลายแก้วถึงกับมานั่งสัปงกในคลาสเรียน
ข้าวตัง: อีหอม!!
ข้าวหอม: หืมม
ข้าวตัง: อาจารย์มาแล้วตื่นค่ะ!!
ข้าวหอม: รู้แล้วๆ เมื่อคืนโดยไปหลายกษัตริย์ว่ะ
ข้าวตัง: เบาๆมั่งนะมึง แม่กูบอกพวกคนเมืองไว้ใจไม่ได้
ข้าวหอม: กูรู้แล้วล่ะ
หลังจากเรียนช่วงเช้าเสร็จสองสาวก็ลงมานั่งอยู่ด้านล่างเพื่อรอเรียนภาคบ่ายอีก2ชั่วโมง แต่จู่ๆข้าวตังก็รีบเขย่าตัวข้าวหอมจนเธอต้องรีบตื่นมามอง
ข้าวตัง: อีหอม!!!
ข้าวหอม: อะไรของมึงว่ะ! //กูไม่ได้นอนแล้วล่ะคืนนี้ต้องไปทำงานอีก
ข้าวตัง: โน้นกูว่าใช่พี่รหัสมึงแน่ๆ //ฉันรีบชี้ไปที่รุ่นพี่ทำให้ข้าวหอมตาโต
ตอนนี้มีรถสปอร์ตหรูขับเข้ามาจอดที่หน้าตึกคณะก่อนที่ประตูรถจะเปิดออกและมีชายหนุ่มสุดหล่อเดินลงมาท่ามกลางสายตาของสาวบริเวณนั้น
เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มส่งยิ้มให้กับสาวๆ
"หล่อมากกกก"
ข้าวตัง: อีหอม อีหอม!!!
ไม่ทันได้พูดอะไรตอนนี้ข้าวหอมวิ่งหน้าตั้งไปหาชายหนุ่มพร้อมกับยื่นกระดาษให้ ทำเอาชายหนุ่มถึงกับตกใจ จู่ๆก็มีเด็กปีหนึ่งวิ่งมาหาแถมยังทาแป้งเหมือนผีจูออนอีก
"อะไรครับน้องพี่ไม่นิยมซื้อกินนะ"
- ผู้เขียน
