บทที่ 6 ผู้ชายร้ายกาจ
1328 คำ
บทที่ 6
ผู้ชายร้ายกาจ
หลายนาทีที่แดเนียลนั่งเซ็นเอกสารเกี่ยวกับการซื้อรถจนมันเสร็จสิ้น นิวเคลียร์ลุกขึ้นยืนและบิดตัวเบาๆ เพื่อไล่ความเหนื่อยล้าที่ต้องนั่งรอชายหนุ่มนาน
"ไปยัง ว้าย!" เธอหลุดเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจจนพนักงานหลุดเสียงร้องตามด้วย ก็จู่ๆ พ่อตัวดีก็โยนกุญแจรถลัมโบร์กินีมาให้เธอโดยไม่ทันตั้งตัว หากรับไว้ไม่ได้จะทำยังไง ใครก็รู้ว่ามันแพงแค่ไหน นิวเคลียร์ขมวดคิ้วยุ่ง "อะไรของนาย อยากเสียเงินเพิ่มเหรอ" เธอถามหน้าเครียดไม่ได้กำลังยิ้มพอใจเหมือนคนตรงหน้า
"ลองขับหน่อย" ว่าจบแดเนียลก็เปิดประตูก้าวเข้าไปนั่งรอนิวเคลียร์ในรถ เธอก้มมองกุญแจในมือแล้วกลอกตาไปมา
"อย่ามาร้องเป็นแต๋วแตกให้ได้ยินก็แล้วกัน"
"ไม่เคยอยู่แล้ว" หลังจากคาดเข็มขัดเสร็จ นิวเคลียร์ก็สตาร์ตรถ เธอหลุดยิ้มแล้วค่อยๆ ขับรถลงมาจากโชว์รูม เมื่อถึงถนนใหญ่ก็เหยียบคันเร่งขับกลับคอนโดอย่างเร็ว เธอค่อนข้างชอบความเร็วเพราะมันท้าทายดี ในขณะที่แดเนียลนั่งมองหน้าเธออย่างยิ้มๆ
"ชอบไหม" เขาถาม
"ชอบอะไร" เธอละสายตาจากทางข้างหน้ามาถามกลับ แดเนียลยกมือขึ้นมาลูบผมนิวเคลียร์เบาๆ ก่อนจะรั้งใบหน้าเธอมาจูบหนักๆ ขณะที่เธอขับรถอยู่ ความไม่ทันตั้งตัวทำให้รถส่ายไปมาเล็กน้อย "อยากตายเหรอ" นิวเคลียร์ถามเสียงเข้ม
"ขอตายตอนขึ้นสวรรค์กับเธอดีกว่า" มุมปากหนายกยิ้มร้ายกาจ เขารู้สึกพอใจทุกครั้งที่ยั่วโทสะนิวเคลียร์ได้ "หึ..." แดเนียลแค่นหัวเราะชอบใจที่อีกฝ่ายเริ่มมีน้ำโหได้
"เสียสติไปแล้วเหรอถึงชอบให้คนอื่นด่าอะ"
"สำหรับฉันเธอไม่ใช่คนอื่น"
"เลิกพล่ามได้ปะ น่ารำคาญ!"
"แม่นกน้อยในกรงทองของฉัน เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งแล้วงั้นสิ" แดเนียลยื่นมือมาเกลี่ยพวงแก้มนิวเคลียร์เบาๆ แล้วบีบอย่างแรงจนเธอหลุดปากร้องบอกว่าเจ็บ
"นายทำรุนแรงไปแล้วนะแดน!" นางแบบสาวสะบัดหน้าออกจนแดเนียลยอมคลายฝ่ามือแล้วชักมือกลับไป เขาหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน
"น่ารักๆ แบบนี้ค่อยน่าเอ็นดูหน่อย" ไม่ว่าเปล่ายังเลื่อนใบหน้ามาหอมแก้มเธอหนึ่งฟอดใหญ่ จากนั้นจึงปลดเข็มขัดออก ลดกระจกรถลงจนลมพัดเข้ามาด้านในรถเกิดเสียงดัง "เธอยังไม่ตอบ"
"อะไรอีกล่ะ" นิวเคลียร์ชักสีหน้าใส่ด้วยความรำคาญ
"ชอบไหม"
"ชอบอะไร นายเองก็ไม่ตอบฉันเหมือนกันนั่นแหละ" เธอย้อนถามเสียงแข็ง นับวันเขายิ่งเขย่าประสาทเธอทำให้หงุดหงิดไม่พอ ยังทำให้ประสาทเสียอีก ตอนนี้เข้าใจดีแลนแล้วว่าทำไมเขาถึงเอือมระอาใจกับน้องชายคนนี้นัก แดเนียลกับคำว่าเวรตะไลก็ไม่เกินจริง!
"ชอบรถที่ฉันซื้อ"
"ก็งั้นๆ ทำไม" เธอถามกลับ
"ถ้าชอบก็เอาไปขับ เบื่อจะขับแล้ว" คำพูดคนรวยนี่มันช่างพูดง่ายจริงจริ๊ง...นิวเคลียร์ลอบถอนหายใจแล้วไหวไหล่น้อยๆ
"ไม่เอาอะ ถ้าจะเอาเดี๋ยวเก็บเงินซื้อเอง"
"เล่นตัว"
"เรื่องของฉัน" เธอเบ้ปากใส่แดเนียลก่อนโทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋าสะพายใบเล็กดังขึ้นขัดจังหวะที่แดเนียลจะพูด เขากับเธอหันไปมองพร้อมกัน แต่แดเนียลกลับแย่งโทรศัพท์มือถือนิวเคลียร์ไปกดรับสายแล้วจึงกรอกเสียงเข้มทักทายคนปลายสาย
"ไง"
(นิว...นั่นนิวใช่ไหม) นิวเคลียร์แย่งโทรศัพท์จากมือแดเนียลแล้วยกมือขึ้นมาป้องปาก ก่อนจะกรอกเสียงหวานกลับไป
"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าโทร. มาหานิวมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ"
(นิวจริงๆ ด้วย)
"ไม่ทราบว่าเราสองคนรู้จักกันเหรอ แล้วนี่คุณเป็นใคร" นิวเคลียร์ขมวดคิ้วยุ่ง แต่ไม่ทันที่จะได้รู้จักคนปลายสายโทรศัพท์มือถือก็ถูกแย่งไปต่อหน้าต่อตาโดยแดเนียล
"อยู่กับกูห้ามคุยโทรศัพท์กับคนอื่น กูไม่ชอบ" แดเนียลหลุดพูดคำหยาบคายด้วยความไม่พอใจ
"แดน! แล้วจะรู้ไหมว่าใครโทร. มา"
"ถ้ามันอยากรู้จักเธอ นั่นก็คงถึงคราวซวยมันแล้วจริงๆ ที่กล้ามาวอแวกับคนของฉัน"
"แล้วมันใช่เรื่องไหม อย่าล้ำเส้นกันดีกว่านายก็มีชีวิตของนาย ฉันก็มีชีวิตของฉันเราไม่ล้ำเส้นกัน"
"เหรอ ว้า...ลืมไปเลยนะเนี่ย" แดเนียลทำไขสือใส่นิวเคลียร์จนอีกฝ่ายรู้สึกไม่พอใจ แต่เรื่องกวนตีนเธอเขาถนัดมากกว่าการทำตัวดีๆ อีก
"เลิกกวนประสาทสักวันจะตายไหมฮะ!"
"น่ารำคาญว่ะ"
"รำคาญก็กลับไปดิ ใครให้พามาด้วย อยากมามากมั้ง" หญิงสาวประชดประชัน เหอะ! คนอย่างแดเนียลเนี่ยนะจะจริงจังกับผู้หญิง ร้อยปากว่าเธอก็ไม่เชื่อ และต่อให้แดเนียลมาคุกเข่าพูดต่อหน้า เธอยังไม่อยากเชื่อเลยว่าคนอย่างเขามีหัวใจและรักใครเป็น
"เลิกทำหน้าบึ้งแบบนั้นได้แล้ว เห็นแล้วไม่สบายตา"
"เหอะ! ปากบอกไม่สบายตาแต่นายรู้ไว้นะว่าฉันเป็นแบบนี้เพราะนายก่อเรื่องต่างหาก ไม่มีสิทธิ์มาพูดด้วยซ้ำ! อื้อ!!" นิวเคลียร์ถูกบีบปากอย่างแรง "ไอ้แดนปล่อยนะ"
"ปากแซ่บแบบนี้สงสัยอยากถูกกระแทกให้หลาบจำใช่ไหม"
"บอกให้ปล่อยไง เจ็บนะ" นิวเคลียร์ชักสีหน้าใส่แดเนียลเพราะเขาเล่นแรงไปจริงๆ
"หึ! ปล่อยก็ได้...แต่ปล่อยในนะ"
"ตลกมากไหม ออกไปห่างๆ จากฉันเลยนะ รู้ไหมว่าแกล้ำเส้นฉัน วันนี้แกลองนับดูนะว่าล้ำเส้นกันกี่ครั้งแล้ว" แดเนียลทำลอยหน้าลอยตาไม่ได้สนใจคำพูดคนตัวเล็ก เขาไม่สนห่าเหวอะไรทั้งนั้น อยากทำก็ทำไม่อยากทำก็ไม่ทำ…แล้วเขาต้องแคร์อะไร (ตัวพ่อจะแคร์เพื่อ…)
"ถ้ามันตลกกูคงหัวเราะไปแล้ว"
"หุบปากนายเหอะแดน ไม่อยากคุยแล้วว่ะ" นิวเคลียร์รู้สึกหงุดหงิดใจที่แดเนียลแทนตัวเองด้วยคำหยาบคายทั้งที่ตกลงกันแล้วว่าจะไม่แทนตัวเองว่ากูหรือเรียกคนอื่นว่ามึง
"เออ! ก็ได้วะ" แดเนียลยอมปล่อยนิวเคลียร์ให้เป็นอิสระ เขาชักสีหน้าใส่อย่างหงุดหงิดเหมือนกัน แต่เธอต่างหากที่ต้องหงุดหงิดใส่คนเอาแต่ใจอย่างเขา และความเอาแต่ใจนี้ก็เป็นจุดเล็กๆ ที่มันเริ่มขยายเป็นวงกว้างให้นิวเคลียร์คิดจะห่างจากคนร้ายกาจอย่างเขา
"ถ้านายมาเป็นแฟนฉันนะ เอาจริงๆ ไปกันไม่รอดหรอก อีกคนเป็นน้ำส่วนอีกคนเป็นระเบิด ชีวิตโคตรอลังการ!" นิวเคลียร์กอดอกพลางปรายตามองเจ้าของการกระทำรุนแรงเมื่อครู่ด้วยความไม่ชอบใจ เธอขับรถต่อไม่ได้ก็เพราะเขา
"แต่ฉันชอบอลังการ เธอเป็นระเบิดส่วนฉันเป็นน้ำมัน ชีวิตแสนสุขสุดจะบรรยายเลยละ เรื่องเล่นใหญ่ พี่ชอบ..." นิวเคลียร์ได้แต่ถอนหายใจกับความไม่สลดใจของแดเนียล
"ผู้ชายร้ายกาจอย่างแกไม่ได้อยู่ในสเป็กฉันเลย นายหลุดสเป็ก และอย่าหวังว่าจะอยู่ในสายตาฉัน"
"จุ๊ๆ…เธออย่าลืมดิว่าเราเอากันกี่รอบแล้ว มิหนำซ้ำฉันยังเผลอปล่อยในไปตั้งหลายหนด้วย แต่ถ้าไม่อยากมีฉันเป็นผัว ก็ได้...แต่ถ้าท้องขึ้นมาเมื่อไหร่ หึหึ..." แดเนียลหยุดพูดแล้วแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ตัวร้ายมันไม่ได้มีแค่ในละครหรือนิยายหรอก แต่ไอ้บ้าแดนเนี่ยแหละมันคือตัวร้ายในชีวิตจริงของเธอ
"ร้ายกาจ"
"อ่า…เรามันร้ายกาจเหมือนกัน เขาเรียกอะไรนะ"
"ศีลเสมอกัน" นิวเคลียร์ตอบอย่างเอือมระอา
"ถูกแล้ว…หึ"
- ผู้เขียน
