Chapter 8 สายตาที่คอยจับจ้อง
1088 คำ
Chapter 8 สายตาที่คอยจับจ้อง
“ข้าเฟยเซียงขอคารวะท่านเจียวเชินเจ้าค่ะ” เมื่อรู้ว่าหญิงที่แต่งตัวงดงามด้วยผ้าแพรสีสันสดใสราคาแพง นางก็รีบคำนับอีกฝ่ายทันที
“เจ้าหน้าตาสะสวยดีนี่ แต่ความสวยของเจ้าคงใช้ประโยชน์กับคุณชายจางไม่ได้หรอกนะ”
เจียวเชินยิ้มเหยียด ก่อนที่หัวใจจะกระตุกแรง เมื่อคิดไปว่าหากสาวใช้คนใหม่ใช้วิธีเดียวกับนางเล่า หากว่าเข้าหาใต้เท้าจางเมื่อใดคงได้เป็นคนโปรด เพราะมีใบหน้างดงามชวนหลงใหล รูปกายอ้อนแอ้นอรชร อีกทั้งยังมีผิวพรรณงดงามผุดผาด รับรองเลยว่าหากใต้เท้าจางเห็นสาวใช้คนใหม่นี้ต้องอยากเชยชมนางอย่างแน่นอน
คิดได้ดังนั้นก็กัดฟันกรอด นึกชังน้ำหน้าสาวใช้คนใหม่ขึ้นมาเสียดื้อๆ
“เดี๋ยวข้าคงต้องไปแล้ว หายมานานเกรงจะถูกคุณชายจางตำหนิเอาได้”
เฟยเซียงขอตัวเมื่อเห็นว่าอนุภรรยาเจียวเชินมองนางด้วยสายตาไม่เป็นมิตรอย่างเปิดเผย ดูเหมือนว่าหนทางในการตอบแทนบุญคุณจะไม่ราบรื่นเอาเสียเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งเหน็ดเหนื่อยใจ
ว้าย!
เพล้ง!
เพราะมัวแต่ก้มหน้าจึงชนเข้ากับผู้ที่เดินสวนมา เป็นเหตุให้ถาดกาน้ำชาตกแตกเกลื่อนพื้นจนเกิดเสียงดังไปทั่ว ร่างเล็กล้มลงไปกองกับพื้น นางรีบลุกทว่าเศษกระเบื้องกลับบาดแขนของนางจนเลือดออก
“ข้าต้องขออภัย ข้าซุ่มซ่ามไม่ทันระวังตัว ท่านบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่เจ้าคะ”
นางรีบเอ่ยถามผู้ที่โดนชน เขาเป็นชายสูงวัยท่าทางใจดี แต่งกายด้วยเสื้อผ้าตัดเย็บประณีตราวกับขุนนางชั้นสูง
“ไม่ต้องมากพิธีกับข้าหรอก ว่าแต่เจ้าเป็นสาวใช้คนใหม่งั้นหรือ ข้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”
จางหวงลู่ปราดเข้าไปยืนชิดสาวใช้ มือหนาเหี่ยวย่นยื่นไปจับมือของนางเอาไว้อย่างตาแก่ที่ชอบลวนลามสาวใช้อยู่เป็นนิจ
“ข้าขออภัยเจ้าค่ะใต้เท้าจาง ข้ามีตาหามีแววไม่จึงไม่ทราบว่าเป็นท่าน ได้โปรดอย่าถือโทษโกรธข้าเลยนะเจ้าค่ะ” เฟยเซียงลนลานด้วยเกรงความผิดจึงไม่ได้ทันฉุกใจว่านางถูกชายผู้เป็นเจ้าของจวนดึงเข้าไปโอบกอดเสียแล้ว
“เจ้าได้รับบาดเจ็บ ไปใส่ยาที่ห้องข้าก่อนเถอะ”
ไม่พูดเปล่าแต่ดันร่างบางให้ออกเดินไปพร้อมกับตน เฟยเซียงเลิ่กลั่กอย่างไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร อีกทั้งยังซาบซึ้งใจที่ใต้เท้าจางมีน้ำใจช่วยทำแผล ไม่คิดเลยว่าผู้ว่าการจางหวงลู่จะใจดีมีเมตตาแม้กับสาวใช้ตัวเล็กๆ อย่างนาง
เมื่อถูกคะยั้นคะยอหนักเข้านางก็ยอมโอนอ่อนเดินตามชายแก่เข้าไปในห้องอย่างประสาซื่อ ด้วยเติบโตมาในเผ่ากระเรียนฟ้าจึงไม่รู้เท่าทันเล่ห์เหลี่ยมของมนุษย์ผู้มากไปด้วยตัณหาและความโลภ
“แผลของเจ้าลึกมาก มาเถอะสาวน้อยข้าจะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี”
เมื่อเข้ามาในห้องลับตาคนจางหวงลู่ก็กอดรัดหญิงสาวอย่างหื่นกระหาย เฟยเซียงตกใจกับสัมผัสหยาบโลนนั้น แต่ไม่กล้าขัดขืน นางตัวแข็งทื่อหวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะรวบรวมความกล้ากลั้นใจถามออกไปว่า
“ไหน...ตะ...ใต้เท้าบอกว่าจะทำแผลให้ข้า”
ทว่าขุนนางเฒ่าหลงความงามของหญิงสาวจนหน้ามืดตาลาย เขาไม่สนคำทักท้วงหรือกิริยาขัดขืนของนางแม้แต่น้อย หมายใจว่าเมื่อตกเป็นของเขาเมื่อไหร่เขาจะยกนางเป็นอนุภรรยาลำดับต้น เพราะนางทั้งสาว ทั้งสวย ทั่วเรือนร่างช่างยวนเย้าจนเขาไม่อาจหักห้ามใจ
“ว้าย!”
เฟยเซียงร้องเสียงหลงเมื่อถูกเหวี่ยงลงไปนอนบนเตียง ยังไม่ทันที่นางจะหยัดกายถอยหนี จางหวงลู่ก็ทาบทับร่างนางเอาไว้เสีย แล้วซุกไซ้ซอกคองามระหงขณะที่สองมือดึงทึ้งเสื้อผ้า
แคว้ก!
เสื้อตัวนอกของนางถูกฉีกออกจนขาดไม่เป็นชิ้นดี เสื้อตัวในหลุดลุ่ยจนเผยให้เห็นอกอิ่มสล้างน่าชม
“ได้โปรดปล่อยข้า ปล่อยนะ!”
กระเรียนสาวรังเกียจจนแทบจะอาเจียนออกมา บัดนี้นางรู้แล้วว่าใต้เท้าจางกำลังทำอะไร เขาจะร่วมรักกับนางทั้งที่นางไม่ได้สมยอม นั่นก็หมายความว่านางกำลังจะถูกข่มขืน ทำไมจึงเป็นเช่นนี้ไปได้
นางตั้งสติพยายามจะผลักใต้เท้าจางออกจากการกอดรัด แต่เรี่ยวแรงของผู้หญิงกับเรี่ยวแรงของผู้ชายแตกต่างกันมาก อีกทั้งหากนางใช้ฤทธิ์หรือเวท ทุกคนก็จะรู้ว่านางไม่ใช่มนุษย์ หากความลับเปิดเผยนางจะไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อตอบแทนบุญคุณคุณชายจางชงหยวนดังที่ได้ตั้งใจไว้แต่แรก
เวลานี้นางต้องเลือก...
“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”
“ร้องไปก็ไม่มีใครช่วยเจ้าได้หรอกแม่นางคนสวย เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าที่นี่เป็นจวนของข้า บ่าวไพร่ทั้งหมดเป็นคนของข้า” ใต้เท้าจางหัวเราะร่วนอย่างย่ามใจ จับแขนเล็กทั้งสองข้างรวบขึ้นเหนือศีรษะ สายตากักขฬะโลมเลียมองเรือนร่างของนางด้วยความหลงใหล
“ข้าไม่เคยพบหญิงคนใด งดงามเช่นเจ้ามาก่อน หากเจ้ายอมเป็นของข้า ข้าจะแต่งตั้งให้เจ้าเป็นอนุภรรยาอันดับหนึ่ง”
เขายื่นข้อเสนอซึ่งแน่นอนว่าการจะทำเช่นนั้นต้องปลดอนุภรรยาอันดับหนึ่งลงก่อนถึงจะแต่งตั้งนาง ส่วนตำแหน่งฮูหยินนั้นเขาไม่คิดแต่งตั้งใครมาแทนที่มารดาของจางชงหยวน ถึงเขาจะมักมากในกาม แต่หญิงเดียวที่เขารักมากที่สุดก็คืออดีตฮูหยินที่สิ้นใจไปแล้วเพียงคนเดียวเท่านั้น
“ไม่! ข้าไม่ต้องการเป็นอนุภรรยาของท่าน ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ ข้ามาที่นี่เพื่อทำงานเป็นสาวใช้ ไม่ได้ต้องการเป็นอย่างอื่น” เฟยเซียงร้องไห้จนตัวสั่น เป็นเหตุให้ใต้เท้าจางถึงกับชะงัก
เขาบ้าตัณหาก็จริง แต่ก็ไม่ได้เลวพอจะข่มขืนใครได้ แรกทีเดียวเขาคิดว่านางแค่เล่นตัวเหมือนสาวใช้คนอื่นๆ ทว่าหยาดน้ำตา และเนื้อตัวที่สั่นเทิ้มทำให้เขาใจอ่อนยวบ
ทว่า...
- ผู้เขียน
