พันธนาการร้ายรัก

หลักประกันแสนสวย

เฌอริมาขับรถมาตามสถานที่เวธัสนัดหมาย ซึ่งเป็นโรงแรม

เล็ก ๆ แต่ทันสมัยและค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัว แม้ใจเธอจะไม่อยากมาเจอเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ด้วยหลักฐานหลายอย่างที่เป็นเหมือนเครื่องพันธการที่เธอไม่อาจดิ้นให้หลุดได้ในเร็ววันนี้ทำให้เธอจำใจต้องมา

เฌอริมาสวมเพียงชุดเสื้อยืด กางเกงยีนแบบที่ไม่ค่อยได้สวมใส่บ่อยนักเพราะเธอรักการโชว์รูปร่าง ทว่าเพื่อป้องกันการถูกลวนลามจากเวธัส เธอจึงพยายามแต่งกายให้มิดชิด แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะแต่งหน้าให้ดูมีเสน่ห์ชวนมองอยู่ดี เธอลงจากรถพร้อมเดินเข้าไปที่ห้องอาหารที่เขานัดเอาไว้

“ทางนี้ครับคุณผู้หญิง” บริกรชายหน้าตาสะอาดสะอ้านผายมือเชิญเธอเข้าไปด้านใน ซึ่งเฌอริมาทำเพียงแค่พยักหน้าแล้วเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น

“สวัสดีครับ” เสียงของเวธัสดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มร้ายที่เคลือบบนสีหน้าที่หล่อเกินไปจนเธอนึกชัง เฌอริมาเหลือบมองเขาเพียงครู่เดียว ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่บริกรเลื่อนให้

“มีอะไรก็รีบพูดเถอะค่ะ ที่นี่ไกลจากบ้านฉันพอควร”

“น้องเสิร์ฟอาหารได้เลย” เขาบอกบริกรพร้อมทำมือโบกไล่ให้บริกรออกจากบริเวณโต๊ะของเขาไป

“ฉันไม่มีเวลามาทานเหรอกนะคะ” เฌอริมารีบตอบปฏิเสธทันที

“คุณริมา…” เวธัสทำเสียงเย็นพร้อมก้บโน้มตัวเข้าหาเพื่อจ้องตาเธอ

เฌอริมาจ้องตาตอบกลับเวธัส แต่เพราะสายตาของเขานั้นมีเสน่ห์เกินทัดทานเพียงแค่มองปราดเดียวก็อาจโดนเขาดึงเข้าไปสู่ห้วงพิศวาสได้ไม่ยาก เธอจึงเสหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่ให้ตัวเองเพลี่ยงพล้ำเหมือนเมื่อคราวที่แล้วอีกหน

เวธัสดึงตัวกลับมานั่งด้วยท่วงท่าสบาย ๆ กวาดตามองใบหน้าสวยด้วยความชื่นชม

“เราสองคนมีความลับต่อกันนะ แล้วผมก็ดันมีหลักฐานเรื่องนั้นซะด้วย ถ้าคุณไม่อยาก…”

เขาใช้นิ้วไล้ไปบนมือเรียวสวยของเฌอริมาที่วางไว้บนโต๊ะก่อนที่เธอจะรีบชักมือหนี สัมผัสของเขาราวกับไฟฟ้าสถิตทำที่ทำให้เฌอริมารู้สึกหายใจลำบาก

“…อับอายขายหน้าต่อทุกคน และคุณก็คงไม่โง่พอจะทำลายชื่อเสียงวงศ์ตระกูลตัวเอง” เขายิ้มให้เฌอริมาและพูดต่อจนจบ

“ก็ได้ค่ะ” เฌอริมาจำต้องตอบตกลงด้วยน้ำเสียงกระชากบ่งบอกว่าเธอไม่ได้เต็มใจเลย

“ก็ได้อะไรครับ” เขาจ้องตาเธออย่างยั่วเย้า

“ฉันจะทานข้าวกับคุณก็ได้” มือของเฌอริมาที่ประสานกันอยู่บนหน้าตักกำเข้าหากันแน่น เธออยากจะลุกขึ้นตบหน้าชายหนุ่มสักฉาดแต่เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำแบบนั้นได้

ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเธอไม่เคยต้องเจอสถานการณ์น่าอึดอัดเช่นนี้มาก่อน อาจเป็นเพราะเธอคิดว่าตัวเองปลอดภัยมาก จนไม่มีใครกล้ามาทำเรื่องแบบนี้กับเธอ ทำให้เธอประมาทเกินไป และอาจเป็นเพราะเขา เธอเลยเผลอตัวเผลอใจจนเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

“ขอบคุณที่ว่าง่าย” เวธัสยิ้มพอใจ

“ขออนุญาตค่ะ”

เสียงของบริกรสาวดังขึ้น หลังจากนั้นอาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟ เฌอริมาจ้องอาหารที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ดวงตาฉายแววแปลกใจ แล้วเธอก็เหลือบมองชายหนุ่มตรงข้ามที่กำลังนั่งกอดอกยิ้มมองเธอ

“คุณ...” เธอไม่อยากคิดว่าเขารู้ นี่อาจเป็นเรื่องบังเอิญเพราะขนมจีนน้ำเงี้ยวเป็นอาหารพื้นเมืองที่ขึ้นชื่อของที่นี่อยู่แล้ว แต่ชายหนุ่มก็ข่วยยืนนันความคิดของเธอ

“คุณเป็นหลักประกันของผมนะ เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับคุณผมก็ต้องรู้อยู่แล้วล่ะ” เขายิ้มพร้อมกับตักซุปสีขาวนวลเข้าปากอย่างพอใจ

เขาสั่งอาหารพื้นเมืองให้เธอ ส่วนตัวเขากินอาหารฝรั่ง เฌอริมารู้เลยว่าไม่ได้โกหก แต่เธอแปลกใจ น้อยคนมากนอกจากคนสนิมจริง ๆ เท่านั้นถึงรู้ว่าเธอชอบอาหารเหนือมาก แม้แต่บริณัยก็ยังไม่รู้

“ขอบคุณค่ะ”

เฌอริมารู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเวธัสจะทั้งน่ากลัวและน่าหลงใหลไปพร้อม ๆ กัน เธอมองเขาด้วยแววตาแปร่งปร่า มีทั้งความกังวลใจที่มีอยู่เป็นทุนเดิม แต่ก็กำลังหวั่นไหวไปกับชายตรงหน้าอย่างไม่สามารถควบคุมได้ด้วยเช่นกัน

“คุณชอบที่นี่มั้ยครับ บรรยากาศดี แถมเป็นส่วนตัวด้วย” เวธัสเกริ่น

“ก็ดีค่ะ” เฌอริมาตอบสั้น ๆ เพราะยังนู้สึกว่าไว้ใจชายหนุ่มไม่ได้อยู่ดี จึงรีบก้มหน้าก้มตาทานอาหารให้เรียบร้อยเพื่อจะได้คุยธุระให้จบและรีบกลับบ้าน

“ผมจองห้องที่นี่ไว้ด้วยนะ” เขายิ้มที่มุมปากมองจ้องไปที่

เฌอริมาที่มองเขากลับมาด้วยแววตาหวาดหวั่น

“ทำไมต้องจองคะ” เฌอริมาใจคอไม่ดี

“คุยธุระตรงนี้ไม่ได้หรอกครับ มันเป็นความลับ”

“แต่ฉันไม่ได้จะมาค้างนะคะ” เธอวางช้อนลงแล้วตั้งหน้าตั้งตาพูดกับชายตรงหน้าอย่างจริงจังว่าเธอจะไม่ค้างอ้างแรมกับเขาแน่นอน

“เรื่องนั้นไม่ใช่คุณที่เป็นคนเลือกนี่” เขาวางช้อนของตัวเองลงเช่นกัน

“แค่คุยนะคะ” เฌอริมาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ผมไม่รับปากหรอก คุณอาจไม่รู้นะว่าผมชอบที่คุณแต่งตัวแบบนี้มากเลย” เวธัสมองไปที่หน้าอกของเฌอริมา ที่แม้จะสวมเพียงเสื้อยืดสีขาว แต่ความอวบอัดก็ไม่อาจถูกบดบังไปได้ อีกทั้งเสื้อสีขาวยังมองเห็นไปถึงเสื้อชั้นในของเธอที่แอบซ่อนความเซ็กซี่เล็ก ๆ เอาไว้อีกด้วย

“ฉัน...” เฌอริมากำลังจะขึ้นเสียงแต่เมื่อเห็นรอบด้านที่ยังมีคนเดินไปมาอยู่เธอจึงขยับใบหน้าเข้าหาเขาแทน “ฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณนะ” เธอทำตาถลึงใส่ด้วยความไม่พอใจ

“ไปที่ห้องเถอะ”

เวธัสลุกขึ้นพร้อมจ้องมองเธอตาเป็นมัน เฌอริมาในชุดรัดรูปนั้นเป็นเรื่องชินตาสำหรับเขา แต่เฌอริมาในชุดสบาย ๆ กลับทำให้เขาอยากกระโจนเข้าหาเสียตรงนี้เลยด้วยซ้ำ

เฌอริมากำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ แต่ก็ต้องค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตามเวธัสไปแต่โดยดีแม้ไม่อยากจะตามเขาไปเลยก็ตาม