คามิเลียนั่งลงที่ห้องโถงพิจารณาคดี ข้างกายของเธอคือแอสรันและลูก้า…
เธอเงยหน้ามองแอสรันด้วยดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตา
นี่มันเป็นวันบ้าอะไรของเธอกับเขากันแน่…เหตุใดเราถึงมาเจอเรื่องที่…ทำให้เจ็บปวดใจเช่นนี้
“ท่านนักเวทย์จะเอาอย่างไรก็กล่าวออกมาเลยครับ…ข้าและบุตรสาวจะได้รู้!”
ดยุคราวิลมีสีหน้าไม่พอใจนัก เขามองมาที่แอสรันและเรรินอย่างคาดโทษ
….มัน…ยังมีทางเลือกอะไรให้เขาอีกรึไง!
หน้าท่านดยุคราวิลที่มองเขามานั้น ราวกับว่าท่านกำลังบอกว่า ยอมแต่งงานกับลูกสาวข้าซะ!!..ไม่งั้นเจ้าตาย!!
ที่เขาไม่เข้าใจอีกอย่างก็คือ…เหตุใดถึงต้องพาเขาถ่อมาถึงวังหลวงเช่นนี้ด้วย…อีกทั้งนี่คือห้องไต่สวนและพิจารณาคดี….
ให้ตายเถอะ!!! มันไม่มีทางเลือกอื่นใดอีกแล้ว
“….ข้ายอมรับทุกความผิดที่ข้านั้นได้กระทำลงไป…ข้าจะขอรับผิดชอบการกระทำของข้าด้วยการแต่งงานกับนางเองครับ…”
ดยุคและดัชเชสราวิลยกยิ้มอย่างพึงพอใจ
“เช่นนั้นก็จบ
