ศิษย์พี่หญิงท่านอย่ารังแกข้านักเลย

บทที่ [5] ถูกลงโทษ

บทที่ [5]

ถูกลงโทษ

หลังจากวันนั้น จินเยว่นางก็ถูกท่านอาจารย์เรียกให้เข้าไปพบ

''ข้าได้ข่าวว่าตลอดเวลาที่ข้านั้นมิอยู่ที่นี่ เจ้าได้รังแกศิษย์ในสำนักใช่หรือไม่?'' จินไฮ่หมิงมองมาทางหญิงสาวด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

''ใช่เจ้าค่ะเป็นข้าเอง ข้ายอมรับผิด'' จินเยว่นางก้มลงคุกเข่าด้วยความสำนึกผิด

''แล้วเจ้าก็รู้ใช่หรือไม่ว่าสำนักแห่งนี้มีกฎว่าอย่างไร หากมีการกลั่นแกล้งกันเกิดขึ้น''

''ข้ารู้เจ้าค่ะ'' จินไฮ่หมิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ส่ายหน้าทันทีเขามิเคยคิดว่าบุตรสาวของเขาจะคิดทำเรื่องเช่นนี้ได้

''แล้วมีผู้ใดที่สมรู้ร่วมคิดกับเจ้าอีกหรือไม่?''

''มีข้าคนเดียวเจ้าค่ะ''

''…..''

''หากเป็นคนอื่นข้าจะลงโทษและไล่ออกไป อย่างน้อยเจ้าก็ถือว่าเป็นบุตรสาวของข้า สั่งโบยหลังนางสามสิบทีและสั่งกักบริเวณนางเจ็ดวัน'' จินไฮ่หมิงหันไปเอ่ยสั่งลูกน้องก่อนที่จะหันหน้ากับไปอีกทาง เขาก็มิอยากจะทำเช่นนี้หรอก หากเขามิทำเช่นนี้พวกลูกศิษย์ในสำนักจะเชื่อถือเขาได้อย่างไร

''ขอบคุณที่เมตตาเจ้าค่ะ'' ก่อนที่จินเยว่นางจะเดินออกไปด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย นางรู้อยู่แล้วว่าเขาเรียกนางมาพบเช่นนี้ต้องเป็นเรื่องไม่ดีอย่างแน่นอน แค่สามสิบทีและอยู่แต่ในห้องเจ็ดวันไม่เป็นไรหรอก...มั้งนะ

จินเยว่นางเดินตรงเข้าไปนอนก่อนที่จะเริ่มทำการโบย ก่อนที่หญิงสาวจะพยักหน้าเพื่อส่งสัญญาณว่าตนนั้นพร้อมแล้ว

''เริ่มได้ หนึ่ง เพียะ !''

''ซี๊ดดด อ๊ะ!!… เพียะ!!!'' อ่าา…แสบชะมัด!

''สอง สาม สี่ ห้า …. หก เจ็บ แปด…''

เพียะ เพียะ เพียะ !!!

''ศิษย์พี่หญิง!!!'' เสียงของเหล่าศิษย์น้องที่ได้ทราบข่าวต่างพากันวิ่งมาหานางด้วยความรีบร้อน ก่อนที่จะพากันเอ่ยร้องไห้ออกมา

จินเยว่นางที่ได้ยินเสียงก็ได้หันไปมอง

''อ๊ะ… อึ้ก..! พวกเจ้ามาได้อย่างไร?''

''พวกข้ารู้ว่าท่านกำลังถูกลงโทษก็เลยรีบวิ่งมาขอรับเหตุใดจึงบอกว่าท่านทำอยู่คนเดียวล่ะ พวกข้าก็มีส่วนผิดน่ะขอรับ อึ้ก...''

''ใช่ขอรับเหตุใดท่านถึงทำเช่นนั้นขอรับ'' ตงตงศิษย์น้องในสำนักต่างพากันมองมาที่หญิงสาวทั้งน้ำตา

''ข้าก็มิอยากให้พวกเจ้าเจ็บ ถึงอย่างนั้นพวกเจ้าก็เป็นศิษย์น้องของข้านะจะให้โดนลงโทษได้อย่างไรกันเล่า''

''แต่ว่า…'' ก่อนที่หญิงสาวจะส่งสัญญาณว่าตนพร้อมแล้ว ก่อนที่จะเริ่มทำการโบยอีกครั้ง

''เก้า สิบ…สิบแปด สิบเก้า ยี่สิบ''

''อื้ออ ... ศิษย์พี่หญิง ...!!'' จินเยว่นางเงยหน้าขึ้นไปมองตงตงและศิษย์น้องที่กำลังเอ่ยร้องไห้ออกมาเหมือนกับพวกเขากำลังโดนลงโทษเองอย่างใดอย่างนั้น ก่อนที่จะส่ายหน้าออกมา เป็นข้าที่สมควรจะร้องไห้มิใช่หรือ

''อ๊ะ!! เพียะ เพียะ เพียะ !!! ยี่สิบเจ็ด ยี่สิบแปด ยี่สิบเก้า สามสิบ! ''

พอครบการโบยแล้วพวกตงตงและศิษย์น้องก็รีบวิ่งพากันมาพยุงร่างของนางเอาไว้ ก่อนที่นางจะยิ้มให้พวกเขาแล้วบอกว่าไม่เป็นไร แต่พวกเขานั้นมิฟังนางเลยนี่สิเอาแต่ร้องไห้ตลอดทางเดินมาส่งนางที่เรือน

''ข้าจะรีบไปตามหมอมาให้นะขอรับ'' ก่อนที่ตงตงจะรีบวิ่งออกไป ไม่นานหลังจากนั้นท่านหมอก็เข้ามาก่อนที่จะไล่พวกศิษย์น้องออกจากห้องไปและเริ่มทำการรักษาหญิงสาว

''อ๊ะ!! ซี๊ด ท่านหมอเบาๆ หน่อยเจ้าค่ะข้าเจ็บ…'' หญิงสาวเอ่ยร้องทัก เพราะท่านหมอนั้นมือหนักจริงๆ

''หึ ! เจ็บแล้วจะได้จำอย่างไรเล่า เจ้าน่ะชอบไปกลั่นแกล้งผู้อื่นดีนัก'' ท่านหมอพลางเอ่ยบ่นหญิงสาวอย่างไม่หยุดหย่อนก่อนที่จะพันแผลให้นางเสร็จเรียบร้อย

''ข้าก็สำนักผิดอยู่เจ้าค่ะ'' หน้าสลด

''เอาล่ะเสร็จเรียบร้อยแล้ว เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนหวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไปเข้าใจหรือไม่''

''เจ้าค่ะท่านหมอ...''

หลังจากท่านหมอเดินออกจากห้องไปนั้นนางก็ได้ยินเสียงของท่านหมอที่กำลังไล่พวกตงตงและศิษย์น้องในสำนักให้กลับไป

''ท่านหมอนี่รู้ใจข้าจริงๆ'' จินเยว่นางพลางยิ้มออกมาก่อนที่จะค่อยๆ ฟุบตัวนอนอย่างช้าๆ

''อ๊ะ! เจ็บชะมัด !!!''

''ข้าคงต้องอยู่ในห้องนี่อีกนานแน่ๆ คิดว่าเป็นการพักผ่อนก็แล้วกัน อ๊ะ... โอ๊ยยย !!! ''