ศิษย์พี่หญิงท่านอย่ารังแกข้านักเลย

บทที่ [4]ข้าขอโทษ

บทที่ [4]

ข้าขอโทษ

จินเยว่นางเดินสำรวจสำนักอักษรกระบี่แห่งนี้ ไหนๆ นางก็ว่างแล้วถือโอกาสมาเดินเล่นก็แล้วกัน หญิงสาวเดินไปเรื่อยๆ ไม่ทันที่จะก้าวขาออกไปก็ได้ยินเสียง …?!

''ช่วงนี้ศิษย์พี่หญิงทำดีกับเจ้า เจ้าอย่าได้คิดไปว่าศิษย์พี่หญิงนั้นชอบเจ้า!'' ตงตงศิษย์ในสำหนักชี้หน้าไปยังหลิวหยางก่อนที่จะผลักชายหนุ่มจนล้มลงไปที่พื้นอย่างแรง

ตุ๊บ…!

''ใช่ เจ้าอย่าได้คาดหวังนักไอ้คนไม่งาม ชิ!'' ก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะชอบใจ

จินเยว่นางที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบเดินเข้าไปด้วยความโมโห

''พวกเจ้ากำลังทำอันใดกัน!''

''ศิษย์พี่หญิง?!!'' ตงตงและศิษย์น้องในสำนักทั้งหลายที่ได้เห็นว่า หญิงสาวเดินเข้ามาหาพวกเขาก่อนที่พวกเขาจะเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มโดยมิรู้ตัวว่าตนเองนั้นกำลังทำสิ่งใดผิด

''พวกข้ากำลังสั่งสอนมันอยู่ขอรับ ว่าที่ศิษย์พี่หญิงทำดีกับมัน อย่าคิดว่าศิษย์พี่หญิงจะชอบมันขอรับ'' ตงตงและศิษย์ในสำนักทั้งหลายมองมาที่หญิงสาวด้วยความรื่นเริง โดยมิรู้ตัวเลยว่าจินเยว่นางในตอนนี้อารมณ์เป็นเช่นไร

''โอ๊ยย อ๊ากกก ?!''

ก่อนที่หญิงสาวจะเตะพวกศิษย์น้องทั้งหลายทีละคนจนล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง

''ศิษย์พี่หญิง! ท่านเตะพวกข้าทำไมกันหรือขอรับ?!''

''พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกเจ้ากำลังทำสิ่งที่ผิดอยู่?!'' หญิงสาวตะโกนออกไปด้วยความโมโห จนเหล่าศิษย์น้องทั้งหลายที่มิเคยเห็นภาพนางเช่นนี้ก็ได้แต่พากันตกใจและเกรงกลัวอย่างมาก

''พวกข้าก็แค่ทำอย่างที่เคยทำมาตลอดมิใช่หรือขอรับ อย่างที่ท่านเคยทำ พวกข้าทำผิดตรงไหนกันหรือขอรับ?'' นางได้ยินเช่นนั้นก็ฟาดไปที่หัวของศิษย์น้องทันที

''ข้ารู้ว่าแต่ก่อนข้านั้นทำเช่นนั้น ขอยอมรับผิด และข้าก็กำลังสำนึกผิดต่อหลิวหยางอย่างมาก แล้วพวกเจ้าเล่าเหตุใดถึงได้กลั่นแกล้งหลิวหยางอยู่อีก… หรือเพราะว่าหลิวหยางนั้นเก่งกว่าพวกเจ้า พวกเจ้าเลยตั้งใจที่จะหาเรื่องใช่หรือไม่''

''…..'' ทุกคนเงียบมิมีผู้ใดเอ่ยปากพูดออกมาเลยสักนิด ยิ่งทำให้หญิงสาวนั้นโมโหเข้าไปกันใหญ่

''ตอบข้า!''

''ขะ..ใช่ขอรับ''

''ขอโทษหลิวหยางซะ ต่อไปก็อย่าได้ทำเช่นนั้นอีก มิเช่นนั้นข้าจะไล่พวกเจ้าออก พวกเจ้าก็รู้ใช่หรือไม่ว่าสำนักแห่งนี้มีแต่ผู้สนใจและอยากเข้ามาเรียนที่นี่จำนวนมาก ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะเข้าใจที่ข้านั้นได้เอ่ยออกไป''

พวกตงตงและศิษย์น้องทั้งหลายต่างก็พากันรีบเอ่ยขอโทษหลิวหยางก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปทันที

จินเยว่หันไปมองชายหนุ่มก่อนที่จะช่วยเขาพยุงให้ลุกขึ้นมา

''เหตุใดพี่หญิงถึงได้ทำเช่นนี้ล่ะขอรับ?''

''ข้าทำอะไรหรือ?'' หญิงสาวมิเข้าใจที่เขานั้นเอ่ยถามนางออกมา ก่อนที่ชายหนุ่มจะตะโกนใส่นางเสียงดังจนหญิงสาวนั้นพลอยตกใจ

''ท่านมาทำดีกับข้าทำไมกับขอรับ ท่านควรจะทำอย่างที่ท่านเคยทำมาตลอด ท่านเกลียดข้านิขอรับ...!''

''ข้ามิเคยเกลียดเจ้าเลยนะ!'' จินเยว่นางพยายามอธิบาย ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่นางนั้นกลั่นแกล้งเขาก็เพราะว่าเขาได้คำชมจากท่านพ่อของนาง ส่วนนางก็แค่อิจฉานางมิเคยได้รับคำชมเลยแม้สักครั้ง

''ขะ...ข้าก็แค่อิจฉาเจ้าที่ได้คำชมจากท่านพ่อ ข้าน่ะมิเคยได้มันเลยสักครั้ง…''

''…..''

''ข้าขอโทษตลอดเวลาที่ข้านั้นเคยกลั่นแกล้งเจ้า ทำให้คนในสำนักพลอยเกลียดเจ้าไปด้วยข้าขอโทษจริงๆ''

''หากเจ้าจะมิให้อภัยข้าข้าก็เข้าใจ แต่ข้าสำนักผิดแล้วจริงๆ''

''หลิวหยางข้า...'' ไม่ทันที่จินเยว่นางจะเอ่ยออกมาก็ถูกขัดด้วยเสียงเรียกจากด้านหลัง

''ศิษย์พี่'' เสียงเรียกของซูมี่ศิษย์น้องเล็กในสำนักที่พึ่งเข้ามาได้ไม่นานได้เอ่ยเรียกหลิวหยาง ก่อนที่ทั้งสองคนจะหันไปมอง

''ศิษย์พี่ท่านบาดเจ็บอีกแล้วหรือเจ้าคะ'' ซูมี่มองไปที่ใบหน้าของจินเยว่ด้วยความมิพอใจ ก่อนที่หลิวหยางที่เห็นเช่นนั้นจะเอ่ยห้ามเอาไว้เสียก่อน

''ไปกันเถอะ'' หลิวหยางพลางเอ่ยบอกซูมี่ ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินออกไป

จินเยว่นางที่ได้เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกปวดใจแปลกๆ ซูมี่ชาติก่อนจำได้ว่านางมิชอบข้านักและจะคอยตามหลิวหยางอยู่ตลอดเวลา มิใช่ว่าทั้งสองคนชอบพอกันอยู่หรอกหรือ...