บทที่ 35 ซ้ำตรงแผลเดิม
เสิ่นลี่อิงกำลังวิ่งกลับมาที่ตัวเรือนกลางของหนิงอ๋อง ใจของนางสั่นระรัวในทุกจังหวะการก้าวเดิน เมื่อมาย้อนนึกนางไม่เห็นเปาหลงอยู่ตรงจุดที่ไปเลยสักที่ จุดที่บ่าวและอนุคว่ำหน้าก็ไม่มี ป่าท้ายจวนก็ไร้วี่แวว นางนึกโทษตัวเองที่ไม่ไปตรวจสอบเรือนท่านอ๋องก่อนว่าเปาเปาน้อยยังอยู่ที่นั่นหรือไม่
.
.
“เปาเปา!” ลี่อิงวิ่งเข้ามาในเรือนนอนของหนิงอ๋องก็พลันพบกับภาพที่ทำให้ต้องตกใจ เปาเปาตัวน้อยของนางกำลังนอนสลบอยู่บนพื้นข้างเตียง บ่าวทั้งสองที่ต้องควรจะต้องปกป้องดูแลท่านอ๋องน้อยถูกปาดคอกองทิ้งไว้บนพื้นมุมห้อง
เมื่อหันไปสังเกตหนิงอ๋องก็ต้องตกใจที่ใบหน้ากลับมาขาวซีดเหมือนดั่งตอนที่นางมาถึงในคราแรก
เกิดอะไรขึ้น?
เสิ่นลี่อิงสำรวจดูร่างกายของเปาเปาอย่างละเอียดอีกครั้ง ข้างแก้มมีหยดน้ำสีใสอยู่ นางจึงนำช้อนจากมิติมาปาดเก็บไว้แล้วหยดน้ำกลิ่นจันทร์ลงไปผสมรอเพียงไม่นานจากน้ำสีใสก็แปรเปลี
