บทที่ 43 ล้วงความในใจจากเปาเปา
เมื่อเปาเปาน้อยไม่ยอมพูดว่าโกรธเคืองอะไรในตัวนาง เสิ่นลี่อิงก็ไม่กดดันบังคับให้อธิบายเพียงแค่บอกเขาว่าอย่างไรก็ต้องไปพบหนิงอ๋องที่เรือนกลางกับนาง
“โกรธก็ได้แต่ลูกขึ้นได้แล้ว เดี๋ยวท่านพ่อจะรอนานนะ”
เด็กน้อยยอมลุกแต่โดนดีเดินตามต้อยๆ แต่ไม่ให้ลี่อิงอุ้มหรือจับจูง เมื่อเดินมาถึงโต๊ะรับประทานอาหารบรรยากาศแปลกประหลาดเช่นนี้ก็ทำให้ตู้หนิงหลงต้องเอ่ยถาม
“ลูกชายข้าโกรธอะไรเจ้าหรือ”
“ท่านอ๋องสอบถามเอาความกันเองเถิดเพคะ หม่อมฉันถามแล้วเปาหลงไม่ยอมบอก”
“ไฉนจึงเป็นเช่นนั้นเล่าเปาเปา”
“ข้าจะยอมบอกก็ได้ เห็นแก่ท่านพ่อ”
ผู้ที่โตกว่าทั้งสองเพียงแค่พยักหน้ารอฟังความจากเด็กน้อยตัวอวบที่พองแก้มจนดูน่ารักน่าเอ็นดู
“เมื่อวานไปข้างนอกพี่สาวไม่พาข้าไป ทั้งวันนี้ยังเล่นกับอนุผิงซูเมิ่งเพียงสองคน ไม่รักเปาเปาแล้วใช่หรือไม่”
“ฮ่าๆๆๆ/เอ้า ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะดังสอดประสานกัน
