11
******มนุษย์ผู้หลงทาง
“...มาถึงภพภูมิลับแลทั้งที ข้าว่าควรถือโอกาสไปพบแม่เฒ่าผู้ทรงศีลที่เหล่าอสูรพูดถึงดูสักครั้ง ข้าใคร่อยากรู้อนาคตในกาลหน้าของข้านัก เหลียนเหลียน เจ้าเป็นผู้รู้เรื่องราวของเทวโลกมากกว่าข้าควรให้ความช่วยเหลือข้า”
อาเป้ยหันไปทวงถามความช่วยเหลือเจ้าตัวเล็กบ้างด้วยความที่นางเป็นฝ่ายดูแลมันมาตลอด ขณะกระโจนกายไปข้างหน้า ทั้งสี่ขาของพยัคฆ์อัคคีเคลื่อนไหวว่องไว ไม่ทิ้งห่างจากนางมากนัก กายของมันพลันหายไปดังความไวแสง จากต้นหนึ่งไปอีกต้นหนึ่ง เป็นนางเสียอีกต้องใช้วิทยายุทธ์ซึ่งฝึกปรือมาชั่วชีวิตเร่งตามมันให้ทัน
สมเป็นสัตว์อสูรในตำนาน พยัคฆ์อัคคีแข็งแกร่งดังเช่นเทพอู่เฉินเคยบอกกับนางว่ามันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงคลายเหงาบนโลกมนุษย์ นางไม่จำเป็นจะต้องอุ้มกอด ร้องเพลงกล่อมมันเยี่ยงนั้น
“เดิมทีภพภูมิลับแลเป็นสถานที่ของผู้ทรงศีลผู้บำเพ็ญเพียร แสวงหาทางไปสู่นิพพานภูมิ แม่เฒ่าคงอยู่ละแว
