“เทพอู่เฉิน... ไยท่านทำร้ายจิตใจข้า ย่ำยีข้าจนไม่เหลือแม้ศักดิ์ศรี ท่านเพิ่งมีสัมพันธ์กับข้ากลับตีตัวออกหากจากข้า”
“ห้วงนิมิตของปีศาจและอสูรไม่ใช่ความจริง เป็นเพราะจิตใจฟุ้งซ่านหมกมุ่นในราคะตัณหาจึงสร้างโลกอีกใบขึ้นมา ในแรกเริ่มก็ยังจะไม่ใช่ปัญหา”
“เจ้าเป็นอสูร รู้เรื่องพรรค์นี้ดี เพียงแต่เจ้ายังเล็กเกินกว่าจะเข้าใจเรื่องความรู้สึกของบุรุษและสตรี...” ริมฝีปากสั่นระริกเม้มปิดสนิทแน่นพลันคลายออก “เทพอู่เฉินเป็นบุรุษคนแรกของข้า ต่อให้เป็นนิมิตหรือความจริง ข้าก็ยินยอม... เป็นของท่าน ข้ามีความรู้สึกต่อท่านมากมายนัก ข้าจึงเสียใจเช่นนี้”
นางเอาเรื่องเอาความกับพยัคฆ์อัคคีทั้งน้ำตานองหน้า มันไม่เข้าใจนางเลย ไม่มีวันที่มันจะเข้าใจ...
“ข้าถึงได้บอกเจ้าว่าเป็นภาพลวงของปีศาจ เจ้าเข้าใจอะไรยากนักหนานะอาเป้ย”
“ข้าเจ็บปวดเหลือเกิน ข้าคงใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับปีศาจใจดำอย่างท่านไม่ได้อีก หัวใจของข้าอาจแหลก
