บทที่4 เสียใจแต่ไม่แคร์
1064 คำ
บทที่4
เสียใจแต่ไม่แคร์
วันต่อมา
น่านน้ำลืมตานอนมองเพดานสมองนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เธอเมาแต่ก็พอมีสติแต่กลับมาขาดสติก็ตอนที่เขากับเธอแสดงความต้องการใส่กันไม่หยุดหย่อน ครั้งแรกเธอยอมเขาแต่หลังจากนั้นกลับเป็นเธอที่กระทำเขาอย่างบ้าคลั่ง
'น่านน้ำ~ อย่าโยกแรงเดี๋ยวฉันแตก~'
'หมอคะ น้ำไม่ไหวแล้ว~ น้ำต้องการหมอ~'
อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊าาา
"โอ๊ยยยย ตายแน่ฉันตายแน่ๆ" อะไรมันจะไปซวยกว่าการตื่นขึ้นมามีเงินวางอยู่ห้าพันแถมยังมีแผงยาคุมฉุกเฉินด้วย แบบนี้หมายความว่าไง!
น่านน้ำลุกขึ้นห่อตัวด้วยผ้าขนหนูเธอเดินมายังถังขยะแค่ก้าวขาลงจากเตียงเธอก็เหยียบเข้ากับเศษคอนดอมที่ฉีกขาด เขาทำเธอจนถุงแตกเลยหรือเนี่ย
"ไอ้หมอบ้ากาม!!"
ครืดดด!!
เสียงโทรศัพท์ของน่านน้ำดังมาจากกระเป๋าสะพายช่วงเวลาเช้าๆ แบบนี้จะมีใครโทรมานอกจากคุณพ่อต้นหนาว คุณพ่อจอมเฮี้ยบของเธอเอง น่านน้ำรีบลุกไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาสวมใส่หน้าตารีบล้างลวกๆ เพราะคุณพ่อของเธอโทรเฟซไทม์มาหาเหมือนทุกวัน
การสนทนา
"ฮัลโหลค่าา^^"
(รับสายช้าจังนะเรา)
"น้ำล้างหน้าค่ะคุณพ่อ กำลังจะไปทำงานแล้วค่ะ^^"
(ทำไมไปทำงานสาย เจ้านายไม่ว่าหรือไง)
"เอ๊ะ? ว้ายยย คุณพ่อ!! น้ำต้องวางสายแล้วนะคะ ฮือออ"
จบการสนทนา
คุณพระตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงเช้า ฉันตายแน่ๆ ขอร้องล่ะไอ้คุณหมอผีอย่าไล่ฉันออกเลยฉันยังไม่ได้โชว์ศักยภาพให้คุณพ่อเห็นเลย
น่านน้ำรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยโชคดีที่เธอมีชุดสำรองไว้ในรถแต่เดี๋ยวก่อน คนตัวเล็กมองสภาพตัวเองผ่านกระจกมองหลังถึงได้เห็นร่องรอยบนลำคอไม่รู้ว่าพ่อของเธอเห็นหรือเปล่าถ้าเห็นคงเป็นเรื่องแน่
โรงพยาบาลปิติภัทรไพศาล
ลิฟต์กระจกใสเคลื่อนตัวขึ้นมายังชั้นผู้บริหารเธอเดินออกมาจากลิฟต์ก็เจอคุณหมอลีน่าเดินหน้างอออกมาจากห้องผู้อำนวยการ
"คุณลีน่าสวัสดีค่ะ" น่านน้ำยกมือไหว้ลีน่าจึงหยุดเดินแล้วมองสภาพร่างกายด้วยความสงสัย
"เธอมาทำไมน่านน้ำ-_-"
"ฮือออ คุณลีน่านี่น้ำโดยไล่ออกแล้วหรือคะ น้ำผิดพลาดแค่ครั้งเดียวเองฮืออ น้ำไม่อยากโดนไล่ออกตอนนี้ค่ะฮึก!"
"ทำไมต้องไล่ออก วันนี้ศรัณย์ไม่เข้ามาโรงพยาบาลเห็นบ่นๆ ว่ามีไข้เลยนอนพักอยู่ที่บ้าน งานเธอก็ยังไม่มีคำสั่งจากศรัณย์ไม่ใช่เหรอ กลับไปพักผ่อนเถอะ"
"อ้าว!"
"ตกใจอะไร ไปสิหรืออยากเข้าไปให้พ่อฉันด่าเรื่องมาสายก็ตามใจนะ ฉันไปล่ะ"
"งืออ น้ำกลับบ้านดีกว่าค่ะ ฮืออ"
ให้ตายเถอะน่านน้ำรีบขับรถหรูกลับมาบ้านของหมอศรัณย์ด้วยความโมโห มาถึงก็เจอคุณย่าและคุณป้านั่งเลือกเครื่องเพชรกันอยู่
"หนูน้ำเมื่อคืนทำไมไม่กลับบ้าน คุณพ่อหนูโทรหาหนูไม่ติดเลยโทรมาหาป้า เห็นไปเที่ยวฉลองกับศรัณย์ป้าเลยหมดห่วง"
"คุณพ่อโทรมาหาคุณป้าเหรอคะO.O"
"ใช่จ้ะ คุณพ่อหนูเป็นห่วงคราวหลังไม่กลับบ้านก็โทรบอกป้านะลูก"
"ค่ะ น้ำขอโทษนะคะคุณป้า"
น่านน้ำเดินกลับมาที่ห้องนอนเธอมองรอยแดงที่ลำคอตอนนี้มันเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ เธอพยายามใช้รองพื้นกลบแต่สักพักรอยมันก็ชัดขึ้น คงเหลือทางเดียวคือใส่เสื้อคอเต่าแล้วใช้ผ้าพันคอพันเอาไว้
ถึงจะไม่เข้ากับฤดูร้อนของเมืองไทยแต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ผู้ใหญ่ต้องเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงมักง่ายนอนกับผู้ชายไปทั่ว ลงมาด้านล่างเสียงแม่บ้านกำลังเตรียมจัดโต๊ะแต่คนที่นั่งอยู่นี่สิเห็นแล้วขนลุกซู่
"สวัสดีค่ะคุณหมอ ^^" แม้จะทำใจดีสู้เสือแต่หมอศรัณย์ก็ไม่ตอบ ไม่มองหน้า เขานั่งทานอาหารว่างสายตามองไปบนหน้าจอไอแพด
-_-!
"คุณหมอเมื่อคืนสนุกไหมคะ ชอบหรือเปล่าเอ่ย" ถึงแม้จะเคียงคอทำหน้าแป้นแล้นใส่แต่หมอศรัณย์ก็ไม่ชายตามองเธอเลยสักนิด
"คุณสามีขาาา~" น่านน้ำเอามือป้องปากกระซิบบอกทีนี้แหละคนนั่งหน้านิ่งถึงกับควันออกหู
ขวับ!
"ฉันจ่ายเงินให้เธอแล้วถือว่าจบกัน-_-!"
"คุณหมอจะเอาเปรียบน้ำเกินไปแล้วนะคะ น้ำสิต้องจ่ายเงินให้คุณหมอเพราะเมื่อคืนน้ำ...."
"คุยอะไรกันจ๊ะหนุ่มสาว เมื่อคืนไปเที่ยวกันมาสนุกไหมลูก" ลิลินเดินมาหย่อนกายนั่งข้างลูกชายแต่ลูกชายไม่ตอบอะไร
"กำลังคุยถึงเรื่องเมื่อคืนค่ะคุณป้า คุณหมอเอ็นจอยมากกก คุณหมอทำถึงมากค่ะ^^"
หมอศรัณย์วางช้อนลงเขารู้สึกปั่นป่วนในท้องหายใจไม่สะดวก แผนที่วางไว้ผิดคาดเธอไม่หนีมาลาออกแต่กลับกวนประสาทเขาจนเขาไม่มีสมาธิ
"ศรัณย์ทำถึงเลยเหรอ ดีจริงๆ"
"คุณแม่ครับอย่าพูดอะไรที่มันน่าขยะแขยงได้ไหมครับ-_-!"
"อะไรของลูก หมายถึงอะไรแม่ไม่เข้าใจ" ลิลินจ้องหน้าลูกชายที่จนมุมเขาเริ่มขยับแว่นไม่กล้าสบตาผู้เป็นแม่
"น้ำเมาจนอาเจียนค่ะคุณป้า คุณหมอมาช่วยไว้แล้วก็ส่งน้ำนอนที่คอนโดค่ะ"
"งั้นเหรอ... แล้วหนูน้ำไม่สบายหรือเปล่าลูกดูแต่งตัวเข้าสิ"
"ร้อนๆ หนาวๆ เหมือนจะเป็นไข้ค่ะคุณป้า"
"ตายจริง ศรัณย์ตรวจน้องหน่อยสิลูก ไหนให้ป้าจับตัวหน่อยสิตัวร้อนหรือเปล่า"
หมอศรัณย์ถอนหายใจอีกครั้งเขารู้สึกว่ากำลังเป็นรองน่านน้ำเข้าทุกที ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ไร้ยางอายพูดจาสองแง่สองง่ามน่าเกลียดที่สุด
"ผมอิ่มแล้วขอตัวขึ้นไปพักก่อนนะครับ ส่วนเธอแลนเนทอยู่ในกระปุกหลังบ้าน -_-"
"ขอบคุณค่ะ ว้ายย!! คุณหมออ! ทำไมพูดแบบนี้คะถ้าน้ำตาย น้ำจะเป็นวิญญาณเกาะหลังคุณหมอทุกชาติไปเลยนะคะ^^"
"ปัญญาอ่อน" เขาพูดพึมพำกับตัวเองความสงบสุขของเขาคงไม่มีอีกแล้วสินะ
---------------------------
กวนประสาทเข้าไป เดี๋ยวหมอศรัณย์จะได้สวบเธออีกรอบ
- ผู้เขียน
