บทที่6 ผู้ชายปริศนา
1091 คำ
บทที่6
ผู้ชายปริศนา
วันต่อมา
น่านน้ำทำหน้าที่ขับรถให้เจ้านาย เธอขับลูกรักมาด้วยความเร็วคันไหนแซงเธอขับปาดโฉบเฉี่ยวจนหมอศรัณย์แอบเกร็งไปด้วย ปกติเขาก็ชอบความเร็วแต่พอมาเป็นคนนั่งมันก็หวั่นใจ
"เธอกินยาคุมฉุกเฉินครบแล้วใช่ไหม-_-"
"ครบแล้วค่ะ คุณหมอไม่ต้องห่วงเรื่องคืนนั้นของเรามันจะจบกันแค่นี้ จะไม่มีเรื่องเซ็กซ์เข้ามาวุ่นวายใจอีกค่ะ"
"อืม ชัดเจนดี"
"วันนี้คุณหมอมีเคสผ่าตัดตอน10โมง น้ำจัดตารางทุกอย่างส่งให้ทางเมลแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงนะคะน้ำจะช่วยเตือนอีกที^^"
"ขอบใจ"
มาถึงโรงพยาบาลน่านน้ำรีบเดินมากดลิฟต์ให้เจ้านายทั้งสองขึ้นมาทำหน้าที่ของตัวเอง ศรัณย์ไม่ได้เป็นเพียงหมอผ่าตัดเขายังต้องควบคู่งานบริหารไปด้วย โรงพยาบาลนี้เป็นของเขาและเขาต้องเป็นผู้บริหารคนต่อไป
ช่วงกลางวันน่านน้ำขอตัวลงมาทานข้าวที่คาเฟ่ด้านล่าง จริงๆ แล้วเธอมีนัดมีนัดกับลูกพี่ลูกน้องอย่าง กวิน ลูกของน้าม่อนกับคุณป้ากิ๊ก น้าม่อนดูแลเรื่องไร่สตรอว์เบอร์รี่ส่วนป้ากิ๊กเป็นป้าหมอสูติอยู่จังหวัดเชียงใหม่
น่านน้ำนั่งรอไม่นานกวินก็เดินเข้ามาพร้อมถุงขนมมากมาย เขาเอ็นดูน้องสาวมากรู้ว่าที่ผ่านมาน้องสาวต้องเจอกับปัญหามากวนใจแต่ก็ทำได้แค่ให้คำปรึกษาคอยให้กำลังใจอยู่ห่างๆ
"พี่กวินทางนี้ค่ะ^^"
เสียงของน่านน้ำดังไปถึงโต๊ะอาหารด้านใน หมอสายฟ้า ลีน่าและศรัณย์นั่งทานอาหารด้วยกันโดยที่น่านน้ำไม่เห็นทั้งสามคน ชายหนุ่มเดินเข้ามาหอมแก้มน้องสาวแล้ววางถุงขนมลง
"พี่กวินเป็นยังไงบ้างคะ งานสำเร็จไหม" กวินมีบริษัทส่งออกผลไม้ส่วนใหญ่จะเป็นผลไม้ทางภาคเหนือ เขาเป็นเจ้าแรกที่ขนส่งด้วยรถเก็บอุณหภูมิทำให้ผลไม้อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ที่สุด ลูกค้าแฮปปี้ทุกราย
"เรียบร้อยครับแล้วน้ำเป็นไงบ้างเจ้านายโอเคไหม พี่เป็นห่วงน้ำนะ"
พี่เป็นห่วงน้ำนะ....
ศรัณย์นั่งทานข้าวเงียบๆ เขาเห็นเลขากำลังหวานซึ้งกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้หรือที่ผ่านมาเธอเห็นเขาเป็นเพียงที่ระบายความใคร่หรือตั้งใจมายั่วเขาให้อยากแล้วก็จากไปเท่านั้น หมอสายฟ้ามองลูกชายเขี่ยข้าวในจานเป็นเด็กเขามองไปที่อีกมุมร้านเห็นเลขาลูกชายกำลังคุยกับผู้ชายก็พอเข้าใจ
"ศรัณย์ทำไมไม่ชวนหนูน่าน้ำมานั่งด้วยล่ะ จะได้คุยงานกัน"
"ไม่จำเป็นครับ-_-!"
"อาทิตย์นี้ไปจันทบุรีกันนะลูก"
"ผมไม่อยากไป-_-!"
"แม่สั่งก็ต้องไป พ่อไม่อยากขัดใจแม่"
ศรัณย์ถอนหายใจเฮือกเขาเบื่อเหลือเกินที่ต้องไปในช่วงนี้อากาศดีก็จริงแต่กลิ่นนี่สิไม่ไหวเลย ทุเรียน เป็นผลไม้ที่เขาเกลียดเข้ากระดูกดำการไปครั้งนี้คงได้นอนฝันร้ายทุกคืนแน่
"ครับ-_-" เขาเองก็ไม่อยากขัดใจแม่เหมือนกัน รายนั้นถ้างอนมีหวังได้ง้อยาวกว่าจะหายโกรธ
สายฟ้าแอบมองลูกชายที่ดูเงียบไปจากเดิม ไม่รู้เพราะไม่อยากไปจันทบุรีหรือไม่พอใจที่เห็นเลขานั่งอ้อล้อคุยกับชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาดีจะว่าไปสองคนนั้นก็ใบหน้าละม้ายคล้ายกันอยู่นะ
ทั้งสามคนมองน่านน้ำเดินควงแขนชายหนุ่มออกจากร้านไปด้วยกันหมอศรัณย์ก็วางช้อนลงยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม เขาคงจะอิ่มทั้งที่ข้าวยังอยู่เกือบเต็มจาน ลีน่ามองหน้าคุณพ่อด้วยความสงสัยน้องชายเป็นอะไร สีหน้าไม่เอาใครเลย
"ผมอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะครับ"
"ครับลูก"
หมอศรัณย์เดินผ่านหน้าเลขาสาวและชายหนุ่มโดยไม่ชายตามองทั้งสองที่กำลังยืนกอดล่ำลากันแม้แต่น้อย น่านน้ำเห็นเจ้านายเดินผ่านก็รีบเดินตามเขาก็เดินหนีเธอก็สับขาวิ่งจนเข้ามาในลิฟต์กับเขา
"หมอออ ไม่รอเลยรีบหรือไงคะอีกตั้งสองชั่วโมงกว่าจะมีเคสผ่าตัด"
เขาไม่ตอบ ไม่พูดไม่มองหน้าสองมือล้วงกระเป๋าจนประตูลิฟต์เปิดก็เดินหนีเข้าห้องปล่อยให้น่านน้ำเดินหอบหิ้วถุงขนมมานั่งที่โต๊ะทำงาน เธอเองก็ไม่ทุกข์ไม่ร้อนไม่รู้ว่าเจ้านายกำลังอารมณ์ไม่ดีเธอหยิบโทรศัพท์โทรเมาท์มอยกับคุณแม่ของเธอถึงเรื่องกวิน ศรัณย์มองเธอผ่านกระจกฟิล์มดำเห็นเธอส่งรูปที่ถ่ายคู่กับชายหนุ่มในคาเฟ่หนำซ้ำยังมีการนัดแนะกันหลังเลิกงานเขาจึงต่อสายไปยังแผนกธุรการให้หาเอกสารงบประมาณย้อนหลังสิบปีขึ้นมาให้เธอตรวจสอบ
เอกสารสูงท่วมหัวถูกวางเอาไว้ตรงหน้าน่านน้ำพร้อมคำสั่งจากคุณหมอศรัณย์ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เธอหมุนเก้าอี้หันไปมองถึงจะมองไม่เห็นเพราะฟิล์มกระจกสีดำแต่เธอก็ด่าเขาไปเผื่อเขาจะเห็น
แน่นอนว่าหมอศรัณย์เห็นเขาอ่านปากเห็นเธอด่าเขาว่า ไอ้หมอบ้า!! เขาไม่โกรธแต่สะใจดี ปล่อยเธอให้ทำงานต่อไปนั่นแหละดีแล้ว จะได้ไม่ต้องออกไปแรดที่ไหนอีก
น่านน้ำตรวจเช็กงบประมาณที่มันถูกสรุปไปแล้วไม่มีจุดบอดไม่มียอดหายไปไหน เธอตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขาโดยไม่เคาะประตูคนนั่งเอนหลังพักสายตาถอนหายใจเพราะเสียงรองเท้าส้นสูงดัง ตึก! ตึก! เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเขา
ปึก! เอกสารวางกระแทกลงบนโต๊ะกระจกศรัณย์ลืมตาขึ้นมามองเขาไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกมาเลยผิดกับคนตรงหน้า
"คุณหมอให้น้ำทำอะไรคะ ในเมื่อเอกสารพวกนี้มันตรวจสอบและมีลายเซ็นของผู้อำนวยการคนเก่าและคุณลุง หมอแกล้งน้ำใช่ไหม!!"
"ทำไมฉันต้องแกล้งเธอด้วย เธอมาทำงานที่นี่ก็ต้องรู้เรื่องงบประมาณเอาไว้สิ เกิดหลังจากนี้โรงพยาบาลฉันขาดทุนขึ้นมาจะทำยังไง" ศรัณย์รอเข็มยาวขยับถึงเลขสิบสองเป็นเวลาสองทุ่มเขาก็ถอดเสื้อกาวน์ออกจนเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีดำ
"คุณหมอลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าน้ำทำงานกับคุณหมอแค่ 3 เดือนนะคะไม่ใช่30ปี!"
--------------------------------------------
หมอแกล้งน้องทำมายยยย
- ผู้เขียน
