บทที่19
เสียงอึกทึกครึกโครมด้านนอก ทำเอาร่างบางตื่นจากนิทรา นางปวดเมื่อยไปทั้งตัวราวกับถูกซ้อมมาก็ไม่ปานนางค่อยๆ ปรือตาที่หนักอึ้งขึ้น ตากลมตัวมองไปรอบ ๆ ตะวันยังไม่ขึ้นพ้นขอบฟ้าเลย แล้วเสียงอะไร จะว่าเจิ้งเจียมาแต่เช้าก็ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะตำหนักของนางไม่มีข้ารับใช้คนอื่น ไม่มีครัว ไม่มีขันที เจิ้งเจียจึงต้องไปรอสำรับอาหารเช้าของนางที่ครัวกลางของวังหลวง ไม่นานเสียงนั้นก็ดังเข้ามาเรื่อย ๆ ประตูห้องนอนของนางถูกเปิดออก กลุ่มคนมากมายกรูกันเข้ามาภายในห้อง เลี่ยงหลิงรีบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกาย
"เกิดอะไรขึ้น" ตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ
"เสด็จพ่อ งามหน้าจริง ๆ ไม่คิดว่าท่านพี่จะทำตัวน่ารังเกียจ คงเป็นเพราะคลุกคลีกับชาวบ้านมานานจนติดเอาพฤติกรรมไร้ยางอายมาใช้ในวังหลวงเช่นนี้" ฉู่หรันวิ่งมากระชากม่านบังตาออกให้เห็นเลี่ยงหลิงที่นั่งอยู่บนเตียงนอนสภาพกระเซอะกระเซิงดูไม่ได้ ฉู่หรันบิดปาก เจ้ากระเด็น
