เช้าวันเสาร์
ปิ่นปักรู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองตัวหนาขึ้น ชุดที่เคยหลวมก็แน่นจนจะใส่ไม่ได้ ถึงใส่ได้ก็อึดอัดจนต้องได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่หลายชุด และก็ทานเยอะขึ้น
“ท้องแล้วใช่ไหมปิ่นปัก” เธอพึมพำกับตัวเองพร้อมลูบท้องที่ยังแบนราบอยู่ ก็ตั้งแต่เดือนที่แล้วประจำเดือนยังไม่มา
“พี่ลูคัส”
“อือ”
“วันนี้ไปโรงพยาบาลกันนะคะ”
“ไม่สบายตรงไหนปิ่นปัก” ลูคัสลุกนั่งพิงหัวเตียงมองคนตัวเล็กที่นั่งแต่งหน้าอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ทั้งๆ ที่วันหยุดแท้ๆ แต่ปิ่นปักยังคงตื่นเช้าเหมือนวันทำงานปกติ
“ประจำเดือนปิ่นปักไม่มาตั้งแต่เดือนที่แล้ว บางทีตอนนี้ปิ่นปักอาจจะท้องแล้วก็ได้ค่ะพี่ลูคัส” เธอบอกเขาพร้อมก้มหน้ายิ้มมองท้องตัวเอง มือก็ลูบไล้ท้องแบนราบตนเองไปด้วย
คำพูดของปิ่นปักทำให้ลูคัสต้องรีบลุกขึ้นลงจากเตียง
“พี่จะรีบอาบน้ำเดี๋ยวนี้ พี่จะได้เป็นพ่อคนแล้วใช่ไหมทูนหัว” ลูคัสกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปก้มหน้าจูบหน้าผากมนคนน
