2. เลือกพี่ 2
1459 คำ
ลูคัสยืนอยู่บนชั้นสองระเบียงห้องของตัวเองที่ยื่นออกมาหน้าบ้านทางสวนดอกไม้ของแม่ เขาได้ยินทุกคำพูดสนทนาของแม่ตนกับเด็กสาวข้างบ้านก็อมยิ้ม
“เดี๋ยวก็มีผัวแล้วเด็กน้อย” ลูคัสพึมพำกับตนเองแล้วเดินกลับเข้าห้องเพื่อจะอาบน้ำแต่งตัวออกไปข้างนอก วันนี้วันหยุด เขามีนัดไปตีกอล์ฟกับเพลิง เพื่อนสนิท
ภายใต้แว่นกันแดด ดวงตาสีน้ำตาลจดจ้องมองดูเพื่อนที่กำลังตีกอล์ฟและข้างๆ เพื่อนรักก็มีนางแบบสาวแนนนี่คนโปรดในช่วงนี้ตามติดมาด้วยกำลังยืนเชียร์อยู่ข้างๆ
“หึ! เดี๋ยวต่อไปนี้กูคงมากับมึงไม่ได้แล้วนะไอ้เพลิง” คำพูดของเพื่อนทำให้เพลิงที่ยืนถ่างขาย่อตัวจะตีกอล์ฟหันมามองเพื่อนแล้วโบกมือให้แนนนี่ไปนั่งที่อื่น ตนอยากจะคุยกับเพื่อนตามลำพัง
“มึงพูดอะไรของมึงไอ้ลูคัส” คำพูดของเพื่อนรักทำให้เพลิงต้องยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าตนได้ยินไม่ผิดและไม่ได้ฝันไป
“มึงได้ยินไม่ผิดหรอก อีกไม่นานกูก็จะมีเมีย มีลูก คงมาทำตัวเสเพลแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วไอ้เพลิง”
“เฮ้! ไอ้ลูคัส มึงฝันอยู่รึเปล่า มึงจะมีเมียได้ยังไง มึงยังไม่มีแฟน หรือมึงจะคว้าเอาคู่นอนมาเป็นเมีย เป็นแม่ของลูกมึง”
“พอดีว่าคนที่กูอยากได้เป็นเมียอยากมีลูก กูเลยจะสนองความต้องการให้สักหน่อย ตอนแรกว่าจะรออีกสักสองสามปี แต่เหมือนว่าเด็กนั่นรีบ กูต้องรีบจัดการก่อนที่เด็กนั่นจะตกไปเป็นของคนอื่น”
“กูรู้จักไหมไอ้ลูคัส”
อือ!
เขาครางตอบสั้นๆ
“แล้วใครวะ บอกกูหน่อยสิมึง”
“ถึงเวลามึงก็รู้เองน่า”
“แสดงว่ามึงคงไม่ได้มาเที่ยวอีกแล้วสินะ แล้วมึงไม่เสียดายสาวๆ ที่ลุ่มหลงในลีลามึงเหรอ”
“คงต้องเก็บสะโพกไว้โยกกับเมียคนเดียวแล้ว”
“อยากเห็นหน้าเมียของมึงจริงๆ ไอ้ลูคัสว่าสวยขนาดไหน มึงถึงจะแขวนสะโพกตัวเองไว้ใช้กับเธอคนเดียว”
“ก็สวยแหละ แล้วเนี่ยยังไง ทำไมพานางแบบนั้นมาด้วย ไหนบอกว่าครั้งเดียวแยกไง”
“ก็แนนนี่สวยหวานไปทั้งตัว จะครั้งเดียวได้ไงวะ ต้องมีต่อหลายรอบสิ”
หึหึ
ลูคัสแค่นขำในคอเมื่อได้ยินเพื่อนพูดจบประโยค
“ไม่ต้องมาขำ แล้วนางแบบคนที่พาไปครั้งก่อนไม่ติดใจเหรอวะถึงไม่ต่อไอ้ลูคัส”
“ก็ดี แต่มึงก็รู้ กูไม่กินอะไรซ้ำๆ”
“ก็รู้ไงถึงอยากถามว่ามึงแน่ใจว่าจะมีเมีย ถ้ามีเมีย มึงต้องนอนกับเธอคนเดียวแล้วจะไม่เบื่อเหรอวะ”
“ไม่! ถ้าเป็นคนนี้ กูว่ากูไม่เบื่อ” ใช่...ลูคัสไม่เบื่อแน่นอน เขามั่นใจว่าปิ่นปักไม่มีทางทำให้เขาเบื่อหน่ายเธอแน่นอน
“อยากเห็นจริงๆ ว่าผู้หญิงที่พูดถึงเป็นใคร เป็นคนยังไง”
“เดี๋ยวมึงก็รู้ว่าใคร ที่แน่ๆ มึงรู้จักแน่นอน”
“กูจะรอดูว่าวิเศษวิโสมาจากไหนถึงทำให้ไอ้ลูคัสเพื่อนกูถึงอยากหยุดได้ ว่าแต่คืนนี้ไปเลาจน์ไหม?”
“คืนนี้” เมื่อครุ่นคิดครู่หนึ่งก็พยักหน้าตอบตกลง
“ว่าแล้ว ยังไงมึงก็ไม่ปฏิเสธแน่นอน คืนนี้อย่างแจ่มว่ะ เห็นว่ามีเด็กใหม่มาเพียบมึง”
“แล้วแนนนี่ของมึงล่ะไอ้เพลิง”
“ก็แค่พาไปซื้อกระเป๋าสักใบแล้วส่งกลับก็จบ”
“อือ...งั้นกูกลับล่ะ เจอกันที่เลาจน์คืนนี้แล้วกัน”
อือ!
เพลิงครางรับทราบ
ลูคัสลุกขึ้นขยับแว่นกันแดดแล้วสะพายกระเป๋าไว้ตีกอล์ฟของตัวเองเดินจากไปโดยปล่อยให้เพลิงอยู่ตีกอล์ฟกับนางแบบสาวต่อ
ทานมื้อเย็นกับพ่อแม่และน้องสาวอิ่มก็ขึ้นห้องมาอาบน้ำแต่งตัวจะออกไปข้างนอกเหมือนปกติ แต่พอเดินออกมาจากห้องก็เห็นร่างเล็กคุ้นเคยเดินมาเคาะประตูหน้าห้องน้องสาวที่อยู่ติดกันกับห้องตัวเอง
“มาหาโอลิเวียเหรอปิ่นปัก”
เสียงเข้มขรึมทำให้เธอลดมือที่ยกเคาะประตูลงแล้วหันไปมอง
“ค่ะ ท่านประธาน”
“เราอยู่บ้านไม่ได้อยู่บริษัท ปิ่นปักไม่จำเป็นต้องเรียกพี่ว่า ‘ท่านประธาน’ ก็ได้ พี่บอกตั้งหลายครั้งแล้วทำไมไม่จำ”
“พอดีปิ่นปักชินค่ะ ว่าแต่พี่ลูคัสจะออกไปข้างนอกเหรอคะ” เธอถามกลับเมื่อเห็นเขาแต่งหล่อเนี้ยบ
“ไม่ไปแล้ว ว่าแต่เราเถอะ มีธุระกับโอลิเวียเหรอ” เขาเปลี่ยนใจเพราะเห็นคนตัวเล็กนี่แหละ
ปิ่นปักพยักหน้ารับรู้แล้วก็ตอบกลับ
“ค่ะ มีธุระสำคัญจะคุยกับโอลิเวีย” แล้วเธอก็ยกมือเคาะประตูห้องเพื่อนรักอีกครั้ง เพราะเห็นว่านานแล้วเจ้าของห้องไม่ยอมเดินมาเปิดประตูให้สักที
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“สงสัยเข้าห้องน้ำ ไปรอที่ห้องพี่ก่อนไหม” ลูคัสชวนหญิงสาวไปรอน้องสาวที่ห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง
ปิ่นปักสบตาสีน้ำตาลของอีกฝ่ายแล้วรู้สึกหนาวแปลกๆ จนต้องรีบส่ายหน้าปฏิเสธคำชวนของคนตัวสูง
“ไม่เหมาะค่ะ ปิ่นปักกลับบ้านก่อนค่อยมาวันหลังได้ค่ะ” ก็นี่สามทุ่มกว่าจะสี่ทุ่มกว่าแล้ว
“เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง” ลูคัสเอ่ยต่อ
“ไม่เป็นไรค่ะ บ้านปิ่นปักอยู่แค่นี้เอง” แล้วปิ่นปักก็เดินจากไป
คนที่ตั้งใจจะออกไปข้างนอกตอนนี้ลืมไปเลยว่านัดเพื่อนรักไว้ที่เลาจน์ประจำ ตอนนี้เขารีบสาวเท้าเดินตามร่างเล็กลงบันไดเพื่อจะไปส่งสาวข้างบ้านกลับบ้าน
ปิ่นปักไม่เข้าใจว่าทำไมลูคัสถึงเดินมาส่ง ทั้งๆ ที่ปฏิเสธไปแล้ว เธอเดินออกจากรั้วบ้านใหญ่ของตระกูลทรัพย์วิเศษจะเดินเข้ารั้วบ้านตัวเอง แต่เสียงเข้มก็รั้งให้หยุดเท้าที่กำลังเดิน
“เลือกพี่” คิ้วเรียวเล็กขมวดชนกันงุนงงไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร
ลูคัสมองคนตัวเล็กที่หยุดเดินหมุนตัวกลับมามองตนที่หยุดเดินเช่นกันอยู่ด้านหลังร่างเล็ก
“คะ?”
“เลือกพี่เป็นพ่อพันธุ์สิ”
เธอรู้ทันทีว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร แล้วเขารู้เรื่องนี้ได้ยังไง เรื่องนี้มีแค่ตนกับโอลิเวียเท่านั้นที่รู้ หรือว่าเพื่อนเล่าให้ลูคัสฟัง
“พี่ลูคัสรู้เรื่องนี้ได้ยังไงคะ โอลิเวียบอกเหรอคะ?”
“เมื่อวานพี่บังเอิญเห็นเอกสารที่โอลิเวียอ่านเลยบังคับให้โอลิเวียบอกน่ะ ตอนนี้ปิ่นปักก็ยังไม่ได้เลือกใครนี่ เลือกพี่สิ พี่เป็นหนุ่มลูกครึ่ง ตาสีน้ำตาล และ...”
“เดี๋ยวนะคะ พี่ลูคัสหยุดพูดก่อนค่ะ” เธอพูดแทรกไม่รอให้คนตัวสูงพูดจบความ
“ทำไมล่ะ?” เขาถามเมื่อเธอยกมือห้ามไม่ให้พูดต่อ
เจอคำถามนี้ของคนเผด็จการ เธอตอบไม่ถูกเลย เพราะเป็นเขาไงล่ะ เธอถึงไม่คิดจะเลือกเขามาเป็นสามี เพราะรู้จักเขาดีมากจนไม่อาจจะเลือกได้จริงๆ ตลอดเวลาทำงานร่วมกันมา ปิ่นปักจัดการเรื่องผู้หญิงให้ตลอด แล้วเขาเนี่ยนะจะมาเป็นพ่อของลูกเธอ แม้เขาจะเป็นหนุ่มลูกครึ่ง หน้าตาดี จัดว่าดีมากด้วย ไอคิว อีคิวก็สูง แต่เรื่องส่วนตัวไม่ดี ตัดไปได้เลย
“เลือกพี่ดีกว่าเลือกผู้ชายคนอื่น เพราะยังไงซะ ปิ่นปักก็รู้จักพี่ตั้งแต่เด็ก” เห็นว่าเด็กข้างบ้านเงียบ เขาจึงเอ่ยให้เธอได้ขบคิด
‘พี่ลูคัสพูดถูก แต่ให้เป็นเขาก็ไม่ได้อยู่ดี’ ปิ่นปักพึมพำในใจ
“กลับไปคิดแล้วกัน พี่ให้เวลาสามวัน หวังว่าคำตอบของปิ่นปักจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังนะ” แล้วลูคัสก็หมุนตัวเดินกลับบ้านตัวเอง ไม่รอส่งหญิงสาวเข้ารั้วประตูบ้าน
ปิ่นปักได้แต่ยืนงุนงง สมองของเธอเหมือนถูกช็อตไปชั่วขณะ พอเขาเดินหายไปแล้ว สติถึงกลับมาอยู่กับตัวเอง
“แค่เจอหน้ากันที่บริษัทยังไม่พออีกเหรอ” เธอบ่นพึมพำแล้วหมุนตัวเดินเข้าบ้านตัวเองเพื่อพักผ่อน และพรุ่งนี้ต้องคุยกับโอลิเวียให้รู้เรื่องว่าได้คุยกับพี่ชายของเธอไปมากแค่ไหนแล้ว
- ผู้เขียน
