ผู้กองหนุ่มเห็นขวัญชนกทำหน้างอไม่พูดอะไรต่อก็หัวเราะออกมาด้วยความขำ ‘เออ...หน๋อ...แซวนิดเดียวก็งอนตุ๊บป่อง’ ขวัญชนกทำหน้าบึ้งไม่ยอมพูดกับผู้กองต่อจนรับประทานอาหารมื้อค่ำเสร็จซึ่งคนที่กินจะเป็นเธอกับน้องอาร์ตเสียมากกว่า นานๆ ครั้งที่ผู้กองจะหยิบกับแกล้มมากิน ค่าอาหารมื้อค่ำผู้กองพันขอเป็นคนจ่ายเองและเมื่อเดินมาถึงรถของขวัญชนก ผู้กองก็เอ่ยบอกให้ขวัญชนกกลับบ้านเลย ไม่ต้องไปส่งเขากับน้องอาร์ต “คุณกลับบ้านเถอะครับ ไม่ต้องไปส่งผมกับน้องอาร์ตหรอก” “อ้าว!...ทำไมล่ะคะ” ขวัญชนกชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูรถ “ดึกแล้ว ผมไม่อยากให้คุณเสียเวลาย้อนไปส่ง คุณกลับบ้านเลยดีกว่า ผมกับน้องอาร์ตกลับแท็กซี่ได้” ผู้กองพันยิ้มกว้างให้ครูสาว “คุณเมาหรือเปล่าคะ” ขวัญชนกเลิกคิ้วถามเพื่อให้แน่ใจ “ไม่เมาหรอกครับ” ผู้กองตอบเสียงกลั้วหัวเราะ “แน่ใจนะคะว่าพาลูกกลับบ้านถูก ไม่เมาหลับคารถแท็กซี่” “แน่ใจสิครับ เดี๋ยว