“โดนนิดหน่อยทำไมหน้าซีดขนาดนี้คะ” ขวัญชนกประคองแก้มสากผู้กองไว้ นัยน์ตาสีดำคู่สวยเผยแววเป็นห่วง
“น้องอาร์ตหลับหรือยังครับ” ผู้กองฝืนพยุงตัวไว้เอ่ยถามถึงลูกชาย
“หลับแล้วค่ะ ผู้กองเข้าไปข้างในก่อน เดี๋ยวหลินดูแผลให้ ดูสิตัวรุ่มๆ เหมือนจะจับไข้” ขวัญชนกเอามือไปอังหน้าผากผู้กองหนุ่ม
“พี่ขอโทษที่ไม่ได้ไปรับหลิน” ผู้กองดึงมือบางมาจูบตรงกลางฝ่ามือเอ่ยขอโทษเสียงแหบพร่าเพราะพิษไข้กำลังเล่นงาน
“หลินยกโทษให้ค่ะ ผู้กอง!...” ขวัญชนกเรียกผู้กองหนุ่มเสียงดังเมื่ออีกฝ่ายเอนตัวมาพิงเธอไว้จนร่างบางเสียหลักเซไปข้างหลังเกือบล้มลง
“สมหมาย ประคองผู้กองเข้าไปหน่อยเร็ว” ขวัญชนกเรียกสมหมายให้ช่วยหิ้วปีกผู้กองคนละข้าง
ขวัญชนกพาร่างสูงใหญ่ของผู้กองมานอนที่โซฟาได้อย่างทุลักทุเลกว่าจะประคองให้ผู้กองล้มตัวลงนอนได้ขวัญชนกถึงกับเหงื่อตก
“สมหมายไปเอาน้ำกับผ้าขนหนูมา เดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้ผู้กอง” ขวัญชนกเอ่ยสั่งคนส
