บทที่๑๑
อิสมาอิลมองสาวในอ้อมกอดที่หลับตาแน่น เมื่อเขาเดินเข้ามาจนชิดพร้อมมีดในมือที่ถอดออกจากฝัก ท่าทีหลับตาเชิดหน้าอย่างทระนงของเธอน่ามองไม่ใช่น้อย นี่เธอยอมตายอย่างดุษณีกระนั้นหรือถึงทำเช่นนี้ แต่อิสมาอิลไม่หวังเช่นนั้น เมื่อเธอหลับตาเขาก็รวบกอดเสียเต็มวงแขน ไม่มีเสียงร้องอย่างตกใจหรือขอชีวิต แต่เขาเห็นเธอสะดุ้งสุดตัว ก่อนทำตัวแข็ง หน้าอกอวบที่เบียดแน่นบนอกกำยำของเขาสะเทือนด้วยแรงเต้นของหัวใจ อยากรู้จริงถ้าเขาทำมากกว่านี้เธอจะยินยอมไหม แก้มสีแดงเรื่อเพราะความร้อนของเธอน่าสัมผัส แผงขนตาหนาและงอนนั้นมันวับ จมูกโด่งน้อยรับกับปากบางนุ่มนวล ทุกอย่างเรียกร้องให้เขาสัมผัสเสียเหลือเกิน แต่...
อิสมาอิลคลายวงแขนออกพร้อมเดินออกห่าง ทิ้งไว้เพียงคำพูด
‘อย่าคิดจะทำแบบนี้อีก เจ้าไม่มีวันแย่งมีดหรืออาวุธจากผู้ชายตัวโตๆ ได้หรอก ดีไม่ดีเจ้านั่นแหละจะถูกอาวุธนั่นทำร้าย แล้วจะหาว่าข้าไม่เตือน’
เมื่อเขา
