ที่เขาเอาแกเพราะแกมันง่าย ยอมนอนแบให้เอาฟรีๆ ใครจะเอาผู้หญิงชั้นต่ำไร้การศึกษาอย่างแกมาทำเมีย รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น เลิกฝันหวานสักทีเถิด ฉันล่ะสมเพชเวทนาแกเสียจริงๆ” คุณนายจำปาเปิดรูปในโทรศัพท์ราคาแพงให้พลับพลึงดู เป็นภาพเหมราชกำลังนั่งรับประทานอาหารกับหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ ที่ร้านอาหาร หล่อนทั้งสวยและน่ารักแถมยังดูมีสกุลรุนชาติ ร้านอาหารก็ดูหรูหราราคาแพง พลับพลึงเห็นแล้วต้องเม้มปากเข้าหากัน
“เขาโกหกแกไปแบบนั้นเอง ทั้งๆ ที่อยากสลัดแกทิ้งแต่ไม่รู้จะทำยังไง แต่ถ้าแกยังไม่ยอมไปเขาก็คงสงเคราะห์เอาไปเรื่อยๆ ให้แกหายอยาก เอากับแกมันดีอยู่อย่าง ไม่ต้องไปเอากะหรี่ที่ซ่องให้ติดโรค” พลับพลึงยกมือขึ้นอุดปากตัวเอง
“แต่คนอย่างเหมน่ะไม่พูดให้ผู้หญิงเสียใจหรอกนะ ฉันเลยต้องมาพูดแทนเขา ฉันจะให้ทางเลือกกับแกสองทาง” พลับพลึงเงยหน้ามองผู้หญิงใจร้ายตรงหน้า น้ำตาไหลนองอาบแก้ม
“ทางที่หนึ่งแกบอกว่าเป็นแ
