สองปีต่อมา
“พี่จัสตินอยู่ไหม”
“ไม่อยู่ค่ะ ตอนนี้ท่านรองประชุมอยู่ ไม่ทราบว่าคุณยาหยีต้องการอะไรรึเปล่าคะเดี๋ยวกันยาจัดการให้ค่ะ”
“ไม่ต้องยุ่ง!!!”
การสนทนาจบลงเพียงเท่านั้นก่อนที่ยาหยีจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของจัสตินทันทีโดยที่กันยายังไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะมัวแต่โมโหกับคำพูดของหญิงสาว ที่เป็นว่าทีคู่หมั้นของเจ้านายหนุ่มของตนอยู่
“หืม ถ้าไม่คิดว่าเป็นแฟนเจ้านายนะ จะตบให้สักทีสองที คนอะไร ตอแหลได้ถึงใจจริงๆ ต่อหน้าบอสล่ะ คะ ขา พูดหวานปานจะกลืนกิน แต่พอลับหลังล่ะมะนาวไม่มีน้ำ ชิ!!”
กันยาอดเอ่ยออกมาอย่างหมั่นไส้ไม่ได้ แต่เธอก็เริ่มชินแล้ว เพราะตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมายาหยีเป็นแบบนี้มาตลอด ครั้งแรกที่เจอเธอก็อุตส่าเอ็นดูเห็นว่าเป็นถึงดาราเจ้าบทบาท ไม่นึกว่าจะเจ้าบทบาทสมคำล่ำลือแบบนี้
“เป็นอะไรมาอีกล่ะพี่กัน ใครทำให้ไม่พอใจอีกเนี่ย”
พอพักเที่ยง กันยาและเมธาวีก็มานั่งทานข้าวด้วยกันโดยกันยานั้นม
