“พอเถอะยาหยี นี่เธอเมามากแล้วนะ เดี๋ยวก็น็อกหรอก”
เสียงลูกตาลที่มานั่งดื่มเป็นเพื่อนยาหยีเอ่ยห้ามขึ้น เมื่อตอนนี้ยาหยีเอาแต่กระดกแก้วเหล้าเข้าปากไม่หยุดไม่หย่อน จนเหล้าหมดไปจะสามขวดใหญ่แล้ว เธอกลัวว่ายาหยีจะเป็นอันตรายไปเสียก่อนที่จะได้กลับบ้านเลยพยายามห้าม แต่ก็ไร้ผลเมื่อยาหยียังคงกระดกเอาๆไม่หยุด
“ม่ายหยุด!!! มานเปนคราย มาทามกาบฉานแบบนี้ ฉานจะแก้แค้น ให้มานรู้ว่ามานคิดผิดแล้วที่มาเล่นกาบฉาน...”
เสียงที่แทบไม่เป็นศัพท์ของยาหยีดังขึ้น เธอทั้งโกรธทั้งแค้นที่จัสตินมาหักหน้าเธอแบบนั้น เป็นความอับอายที่สุดในชีวิตของเธอแล้ว เธอจะเอาคืนให้สาสมกับที่เธอเจอ เธอให้คำมั่นต่อตัวเอง
“จะไปไหน ยาหยี! โอ๊ย!! เมาแล้วแบบนี้ทุกที!”
ลูกตาลรีบเดินตามไปพยายามห้ามไม่ให้ยาหยีทำในสิ่งที่คิด เพราะเธอรู้ดีว่าถ้ายาหยีเมาจะเกิดอะไรขึ้นพลางสอดส่ายสายตามองไปรอบๆร้านเพราะกลัวว่าจะมีนักข่าวหรือคนถ่ายรูปเอาไปทำข่าวอี
