“คุณแม่!!!!!!”
พอถึงบ้าน เสียงร้องเรียงของจีซัสก็ดังขึ้นทันทีพร้อมกับร่างอ้วนรีบวิ่งเข้ามาหามารดา หลังจากตื่นนอนเด็กน้อยแทบไม่เป็นอันทำอะไรเพราะเอาแต่ถามหามารดาจนคนเป็นตาถึงกับกุมขมับเพราะติดต่อบุตรสาวไม่ได้
“ฮึก ฮือๆๆๆ”
“โอ๋ๆๆ คุณแม่ขอโทษนะครับ คุณแม่จะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว อย่าร้องนะครับคนดี”
ทันทีที่อยู่ในอ้อมกอดของมารดา น้ำตาหลายหยดก็หลั่งไหลออกมาอย่างอัดอั้น เด็กน้อยนั้นแทบไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นเลยสักครั้งนอกจากเวลาอยู่กับมารดา ทำเอาอารมณ์ที่กักเก็บเอาไว้ปลดปล่อยออกมาทันทีที่อยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคย
“อ่าวกลับมาแล้วเหรอลิน เป็นยังไงบ้าง งานเยอะถึงขนาดไม่ยอมกลับบ้านเลยเหรอลูก”
ตามมาด้วยคุณไตรภพที่เดินตามหลังหลานชายออกมาถามขึ้นอย่างเป็นห่วง ทำเอาลลินถึงกับไปไม่เป็น เพราะถ้าให้พูดความจริงเธอก็คงไม่กล้า เลยได้แต่ส่งยิ้มฝืนๆไปให้ผู้เป็นบิดาแทน
“ลินขอโทษนะคะคุณพ่อที่ไม่ได้บอกพอดีโทร
