“อ่าว ยังไม่นอนเหรอครับคุณพ่อ”
เสียงลภัชดนย์เอ่ยถามขึ้น เมื่อเดินเข้ามาในบ้านแล้วเจอบิดานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ทั้งๆที่ปกติบิดาของเขานั้นจะเข้านอนตั้งแต่หัววันตลอด แต่วันนี้เลยมาเยอะแล้วเลยอดถามขึ้นไม่ได้
“อ่าว กลับมาแล้วเหรอ พ่อมารอลินน่ะ ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย โทรไปก็ไม่ติดสงสัยแบตหมด”
“อะไรนะครับ แล้วนี่จีซัสล่ะครับ ใครดู”
ลภัชดนย์รีบถามถึงหลานชายทันทีที่รู้ว่าพี่สาวยังไม่กลับ เพราะปกติหลานของเขาจะนอนยากมากถ้าไม่มีพี่สาวของเขาอยู่ด้วย
“พ่อพาไปนอนแล้ว กว่าจะหลับก็เล่นเอาเหนื่อยอยู่ ขึ้นไปพักเถอะ พ่อก็จะไปนอนแล้วเหมือนกัน สงสัยงานจะเยอะ ไปนอนไป”
คุณไตรภพเอ่ยขึ้นก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงไปที่ห้องนอนของตนเองที่อยู่ชั้นล่าง เพราะง่วงนอนเต็มทนโดยมีสายตาของลภัชดนย์มองตามไปอย่างรู้ว่าบิดาคงเป็นห่วงพี่สาวของเขา ก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไปหาภรรยาและลูกน้อยที่คงนอนหลับกันไปเรียบร้อยแล้ว
เช้าวันต่อมา
