6

1503 คำ

คนอะไรเจ้าเล่ห์ที่สุด เธอได้แต่ต่อต้านเขาอยู่ในใจเพราะเขาแทรกลิ้นเข้ามาบดจูบจนเธอเคลิบเคลิ้ม เคนถอนริมฝีปากออกห่าง เขาใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆ กับกลีบปากหวานฉ่ำ “โอ๊ย!” กำลังเคลิบเคลิ้มก็ตกสวรรค์ เธองับนิ้วของเขาเต็มแรง “สมน้ำหน้า อยากหื่นดีนัก” “เมียจ๋า... หิวแล้ว” คนขี้อ้อน (อ้อนหนักมาก) ไปรยาไม่รู้ว่าสมองเขากลับหรือวิญญาณเขากำลังจะออกจากร่าง เขาถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้ ก่อนหน้านี้ยังทะเลาะกับเธอหน้าดำหน้าแดงอยู่เลย “หิวก็ไปหาอะไรกินสิ” “อยากให้เมียจ๋าทำให้กิน” เขาเข้ามาสวมกอดร่างที่สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว วางคางบนบ่าของเธออย่างออดอ้อน “โอ๊ย!” เธอบิดหูเขา เคนถอยใบหน้าหนี ทำตาปรอย “นายรวยไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องทำกับข้าวก็ได้ ซื้อกินเอา” “อยากให้เมียจ๋าทำให้กิน เดี๋ยวออกเงินซื้อวัตถุดิบให้เอง แล้วให้เมียจ๋าทำ” “จะใช้แรงงานฉันใช่ไหม” “เดี๋ยวเค้าเป็นลูกมือให้เมียจ๋าก็ได้” เขาต่อรอง “ก็ได้” “เมียจ๋านี่น่ารักสุดๆ ไปเลย” เขาตรงเข้ากอด เธอผลักหน้าเขาเอาไว้ “พอเลยๆ ไปไกลๆ” “แหม... เมื่อคืนไม่เห็นพูดแบบนี้ พอได้เขาแล้วทำเมินใส่ เชอะ! คืนนี้จะเนรเทศให้ไปนอนนอกห้องเลย ให้ยุงกัดตายไปเลย” ไปรยาอ้าปากค้างตาโตกับประโยคของเขา นั่นมันต้องเป็นคำพูดของเธอไม่ใช่เหรอ บ้าน่ะสิ! คนที่รับปากว่าจะหาวัตถุดิบมาให้เธอ ทำจริงๆ อาหารทะเลสดๆ ถูกใส่ลังน้ำแข็งแช่เย็นจัดส่งมาถึงบ้านพัก มีเงินมันก็ดีแบบนี้นี่เอง อยากได้อะไรอยากกินอะไรก็ได้ ไม่ต้องกระเบียดกระเสียด “เมียจ๋าจะทำอะไรครับ” เขาเข้ามากอดทางด้านหลัง เธอดิ้นแต่ไม่หลุด เหนื่อยใจเลยยอมให้เขากอด ไม่รู้ตัวว่าเผลออมยิ้มคนเดียว แต่พอหันไปก็ทำหน้าขรึมเอาไว้ “อุ๊ย!” หันไปก็โดนจมูกและปากร้อนๆ ของเขาชนเข้ากับแก้ม เธอหน้าแดง ปากอยากให้เขาปล่อย แต่อ้อมแขนอบอุ่นและกลิ่นกายบุรุษทำเอาเธออยากให้เขากอดอยู่เหมือนกัน ไปรยาด่าตัวเองว่าเริ่มรู้สึกหวั่นไหว จู่ๆ ก็รู้สึกดีๆ กับเขาไปเสียอย่างนั้น เขาวางคางบนไหล่ของเธอ เธอเดินไปไหนมาไหน หยิบจับอะไรเขาก็เดินตามต้อยๆ วางคางซุกอยู่แบบนั้นออดอ้อนเหมือนเด็กๆ “นี่นาย” “เรียกพี่เคนสิครับน้องเป้” “พี่เคน เอาคางไปวางตรงอื่นได้ไหมคะ เป้ทำกับข้าวไม่สะดวก” “พี่เคนอยากช่วยลุ้น ช่วยทำด้วย” “อุ๊ย!” เธออุทานเมื่อเขาบอกว่าจะช่วยทำ รวบร่างเธอไปกอดเอาไว้ วางคางเอาไว้ที่เดิม ซุกหน้าออดอ้อน มือหนาจับมือเธอช่วยล้างผัก ไปรยารู้สึกว่าร่างกายของเธอร้อนวูบวาบ ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด “พี่เคนหิว” เขากระซิบที่ริมหู ลมหายใจร้อนๆ ของเขาทำให้เธอขนลุกเกรียว ซุกหน้าเข้าหาซอกคอหอมกรุ่น “อื้อ... พอก่อนค่ะ” เธอปรามเขาเสียงสั่น มือของเขาประสานเข้ามากับหลังมือของเธอ บางสิ่งบางอย่างจิ้มอยู่ที่สะโพกของเธอ มันแข็งร้อนจนเธอหัวหมุน ใจสั่น หน้าแดง “พี่เคนปล่อยค่ะ” “เป้ต้องรับผิดชอบพี่ด้วยนะ ทำอะไรกับพี่เอาไว้” เขากระซิบริมหูกอดเธอแนบอกจากทางด้านหลัง “ระ... รับผิดชอบอะไรกันคะ” เธอปวดหัวตุบๆ เขาเรียกร้องให้เธอรับผิดชอบท่าเดียว “รับผิดชอบความเจ็บปวดทรมานของพี่ตอนนี้ไง” น้ำเสียงของเขาแหบพร่าเกินเยียวยา ขนในกายเธอลุกชันไปหมด “ไม่เอาค่ะ อื้อ...” เธอถูกมือหนาของเขายื่นมาจับใบหน้าเอาไว้ ก่อนจะบดจูบลงมาหา เธอรู้สึกว่าอิสรภาพหมดสิ้นเมื่อเขาดึงกางเกงลงไปคาอยู่ที่เข่ามนพร้อมกับกางเกงในเนื้อนิ่ม มันต้องไม่ใช่อย่างนี้สิ เธอไม่ยินยอมนะ! “อ๊า... พี่เคนปล่อยเป้นะ” “เป้ทำให้พี่ทรมาน ต้องรับผิดชอบ” เธอดิ้นแต่ไม่หลุด เขาสอดแทรกแก่นกายเข้ามาหา ไปรยาร้องเสียงหลง ก่อนจะครางเสียงสั่นๆ “พี่เคน อ๊า... ไม่เอานะคะ คนลามก” “บอกแล้วไงว่าเป้ต้องรับผิดชอบ” “เป้มีแต่เสียเปรียบกับเสียเปรียบนะคะ” เธอประท้วงเสียงสั่นๆ เขาไม่ฟังแต่ซอยกายเข้ามาเป็นจังหวะ เธอได้ยินเสียงหยาดน้ำหวานฉ่ำแฉะที่ร่องรักในขณะที่เขากดกายลงมาหา ไปรยาครางเสียงหลง ตอดรัดแก่นกายที่บุกรุกเข้ามาอย่างเสียวซ่าน เธอกัดริมฝีปากสลับกัน เผยอหอบเสียงสั่นๆ จนเขาพาเธอไปสู่ที่สุดของความเสียวซ่านได้สำเร็จ เธอยืนตัวสั่นหอบหายใจระงม ในขณะที่เขาตีก้นเธออย่างมันเขี้ยว อยากจะด่าว่าอะไรเขาอีก แต่เธอเลือกที่จะเงียบ จริงๆ เหมือนเธอสมยอมเขานั่นแหละ “พี่เคนไปไกลๆ หน่อยค่ะ เป้จะทำกับข้าว” คนขี้อ้อนตาใส วางคางบนไหล่เธอไม่ยอมห่าง แถมยังตามมากอดหอม ช่วยทำครัวแบบมึนๆ แต่จะเรียกช่วยก็ไม่ถูกเสียทีเดียว เขามาป่วนเสียมากกว่า “อยากช่วยทำ โอ๊ย!” เขาโดนข้อศอกเธอกระทุ้งเข้าให้ เลยต้องไปยืนทำหน้างออยู่อีกด้าน “ช่วยไปยืนไกลๆ เลยค่ะ ไม่งั้นคงไม่ได้ทำกันแล้วล่ะค่ะ... กับข้าว” เธอทำหน้างอใส่เขาอีกรอบ คราวนี้เคนยอมเป็นผู้ฟังที่ดี ไม่กวนหรือเกเรกับเธออีก อาหารกลิ่นหอมกรุ่นทำให้เคนต้องชะโงกไปมอง เธอทำต้มยำทะเล ข้าวผัดปู กุ้งอบวุ้นเส้นและปลากะพงนึ่งมะนาว ยอมรับว่าคนตรงหน้าทำอาหารได้น่ากินมาก “เรียบร้อยแล้วค่ะ มากินสิคะ” เธอจัดโต๊ะอาหารเสร็จก็เรียกเขา เธอกำลังตกงาน อย่างน้อยก็ได้พึ่งวัตถุดิบหลายอย่างที่เขาซื้อมาทำกับข้าว เรื่องเสียตัว? ช่างหัวมัน!!! เธอขี้เกียจคิดให้ปวดหัว มันเกิดขึ้นไปแล้วและเธอเมาเอง จะโทษเขาก็ไม่ได้ คิดแว๊บขึ้นมาในสมองว่า หากวันนั้นเธอยอมตกเป็นของแฟนหนุ่ม เขาคงไม่ทิ้งเธอไปหารุ่นน้องที่ทำงานหรอก บ้าเอ๊ย! หญิงสาวด่าตัวเองในใจ ผู้ชายแบบนั้น ช่างหัวมัน เธอจะไปคิดให้ปวดหัวทำไมกัน “เป็นอะไร ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด หน้าตายุ่งเหยิงไปหมด หรือๆๆๆ ว่า...” เขาชี้หน้าเธอ คล้ายรับรู้ความคิดของเธอ ไปรยาคว้านิ้วของเขาหมับเข้าให้ ขึงตามองเขา “อะไรของพี่” “ที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เพราะคิดแผนการจะฟันพี่แล้วทิ้งใช่ไหม” “ห๊ะ! พี่คิดได้แค่นี้เหรอ” เธอคิดว่าเขาจะล่วงรู้เรื่องที่เธอคิดถึงแฟนเก่าเสียอีก แต่เขากลับพูดไปอีกทาง เหลือเชื่อ!!! ผู้ชายคนนี้ เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนกับพี่ชายของเธอได้อย่างไรกัน คนแปลกๆ แบบนี้ก็มีด้วย แต่คนที่แปลกกว่าคือเธอ อยู่ร่วมบ้านกับคนไม่รู้จักจนเสียตัวให้เขา แต่ไม่ยักนึกเสียใจ หรือเธอจะสมองเลอะเทือนไปแล้ว เสียใจเรื่องแฟนเก่ามากกว่าเสียตัว! “ไม่รู้ล่ะ อย่ามาทำหน้าแบบนั้น ทำอะไรกับพี่ต้องรับผิดชอบ” “ว้าย!” เขาดึงเธอไปนั่งตัก “นี่ปล่อยนะคะ” “ไม่เอา รับผิดชอบด้วย ทำอาหารอร่อยก็ต้องป้อนให้ถึงปาก” เหลือเชื่อ!!! “พี่ไม่มีมือเหรอคะ” “โอ๊ย! ทำไมถึงมีเมียใจร้ายแบบนี้นะ” “ใจร้าย!” เธอทวนประโยคของเขา เธอนี่นะใจร้าย โลกกลับใช่ไหม ใครก็ได้บอกเธอที “ป้อนหน่อย อยากกินกุ้งอบวุ้นเส้น” “อยากให้ป้อนใช่ไหมคะ” “ครับ” คนตอบหน้าตาย ทำหน้าตากระตือรือร้นอยากจะกินเสียหนักหนา “แค่กๆๆๆ” วุ้นเส้นเป็นสายยาวถูกยัดเข้าปาก เธอมองอย่างสะใจ ทำท่าจะลุกหนีแต่เขากอดเอาไว้แน่น ก่อนจะจับท้ายทอยของเธอเอาไว้ บดจูบป้อนวุ้นเส้นให้เธอกับปาก “อือๆๆๆๆ” เธอดิ้นแต่ไม่หลุด เลยได้กินวุ้นเส้นที่เขาป้อนให้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “คนบ้า!” เธอเหวใส่ มองสีหน้าอ้อนๆ ของเขาก็ใจอ่อนยวบ “พี่อยากป้อนกลับไง” เขาตอบหน้าตาย “พี่เคนน่ะเจ้าเล่ห์” เธอว่าให้ ทำท่าจะขยับหนี แต่เขาไม่ยอมปล่อย “นั่งอยู่แบบนี้ก็ดีนะ อุ่นดี” “จะกินอะไรละคะ” เธออ่อนใจเลยถามว่าเขาจะกินอะไร คนอยากให้ป้อนทำท่าระริกระรี้ จนเธอนึกเอ็นดู “กินเป้” “แน้... พี่เคนอย่าเล่นลิ้นสิคะ ไม่งั้นไม่ป้อนนะ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more