ตอนที่ 4.
988 คำ
ยังโชคดีที่ได้กินอาหารฟรีมีที่พักให้แลกกับงานที่ไม่หนักหนาอะไร แม้จะซื้ออะไรแต่ละครั้งต้องคิดคำนวนอย่างถี่ถ้วนว่ามีเงินเหลือพอ เสื้อผ้าก็เก่าเต็มทนรองเท้าก็สภาพไม่ต่างกัน ใกล้หน้าหนาวเข้ามาทุกทีเธอมีแต่เสื้อหนาวตัวเก่าที่ไม่ค่อยอุ่นเท่าไหร่ จะซื้อตัวใหม่ก็เกรงว่าจะมีเงินไม่พอจ่ายค่าลงทะเบียนเรียน จึงต้องอดทนไปก่อน แต่ตอนนี้เงินที่เฟอร์นันโดให้มามันพอจะซื้อเสื้อหนาวดีๆ กับรองเท้าสักคู่ เธอควรเาเงินที่ได้ไปซื้อมันหรือเปล่า เด็กสาวคิดทบทวนอย่างสับสน ก่อนจะปัดความวุ่นวายในใจทิ้งเมื่อนึกได้ว่าต้องกลับไปช่วยคนอื่นๆ ทำงานต่อ
“ขอโทษด้วยนะปัทมา ฉันต้องมาช่วยจัดโต๊ะพวกนี้”
มารีปราดเข้ามาหาเพื่อน หลังจากเห็นปัทมาเดินมาที่สนาม
“ไม่เป็นไร ฉันทำเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว มีอะไรให้ช่วยอีกไหม ดูท่าทางยังวุ่นวายกันอยู่”
ปัทมามองไปรอบๆ เห็นคนงานหลายคนวิ่งวุ่นจัดตกแต่งสถานที่ โดยมีนางเแอนนาคอยควบคุมความเรียบร้อย
“มาช่วยฉันใส่ปลอกผ้าที่เก้าอี้สิ ยังเลหืออีกตั้งหลายสิบตัวกว่าจะเสร็จ” มารีจูงแขนปัทมาให้มาช่วยทำงานของตัวเอง
เก้าอี้ในงานถูกสวมปลอกผ้าสีขาวมีโบสีฟ้ารัดตรงด้านหลัง วางเข้าชุดกับโต๊ะกลมที่ปูผ้าลูกไม้สีขาว ต้ไนไม้รอบๆ สนามถูกตกแต่งด้วยดวงไฟหลากสี และริบบิ้นสีฟ้าและขาว รวมถึงซุ้มดอกไม้ที่นำมาจากร้านดอกไม้ ถูกวางประดับตามมุมต่่างๆ เพิ่มสีสันและความสดชื่นให้งาน ด้านหน้าสุดเป็นเวทีมีการประดับด้วยดอกไม้และม่านสีขาวแซมด้วยสีฟ้า วงดนตรีกำลังลองเครื่องเสียงกันวุ่นวาย ผสานกับเสียงของคนงานที่ดังเซ็งแซ่ในจุดต่างๆ
“ท่าทางงานเลี้ยงจะสนุกนะ” ปัทมาเอ่ยขึ้น
“สนุกมากเลยล่ะ คราวก่อนนะเป็นงานเลี้ยงสวมหน้ากาก คนแต่งตัวแฟนซีสวมหน้ากากแบบแปลกๆ มาร่วมงาน มีการเต้นรำกันด้วย พวกผู้หญิงที่มางานเย่งกันเต้นรำกับคุณเฟอร์นันโดแทบจะตบกันตาย”
มารีเล่าไปหัวเราะไป เธอทำงานที่คฤหาสน์นี้ได้สองปีแล้ว จึงเห็นเหตุการณืหลายอย่างที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ จึงเล่าให้น้องใหม่ฟังอย่างออกรส
“คุณเฟอร์นันโดนี่คงเสน่ห์แรงเนอะ” ปัทมาเปรยขึ้น
“คาสโนวาตัวพ่อเลยแหละ สาวๆ ที่ควงด้วยระดับดารา นางแบบ ลูกสาวคนดังเซเลปทั้งหลาย ทั้งสวยหุ่นดี มีฐานะ อย่างพวกเรานี่เทียบกับขี้เล็บพวกนั้นยังไม่ติด” มารีถอนหายใจแรงๆ
“จะไปเทียบกับเขาทำไม เราสวยในแบบของเราก็พอแล้ว มารีน่ะสวยที่สุดในบรรดาผู้หญิงที่นี่ ไม่เห็นเหรอว่าพวกหนุ่มๆ เขาจ้องมารีตาเป็นมัน”
ปัทมาบุ้ยบ้ายให้เพื่อนสาว มองหนุ่มๆ คนงานที่พยายามเดินมาส่งสายตาให้
“พวกนั้นไม่ได้จ้องฉันคนเดียวหรอก จ้องเธอด้วยยายของแปลก”
มารีหัวเราะขำ ปัทมาคือของแปลกของที่นี่ เพราะเป็นชาวเอเชียเพียงคนเดียวในบรรดาคนงาน เด็กสาวตัวเล็กๆ น่ารักเหมือนตุ๊กตา ผิวพรรณหน้าตาก็แตกต่าง ทำให้หนุ่มๆ หลายคนสนใจ แต่ปัทมาไม่มีท่าทีสนใจใคร ยังคงตั้งใจทำงานกับเรียนไปด้วย ทำให้คนเก่าแก่ที่นี่เอ็นดูเด็กสาวรวมถึงเธอด้วย
“จ้องได้ก็จ้องไป ฉันไม่สนหรอก ฉันต้องเรียนให้จบก่อน”
ปัทมามีความมุ่งมั่นที่จะคว้าปริญญามาให้ได้ เพื่ออนาคตข้างหน้าจะได้ใช้ในการสมัครทำงานที่ดีกว่านี้ เธอไม่อยากเป็นสาวใช้ไปตลอดชีวิต
“รีบทำงานให้เสร็จดีกว่า ป้าแอนนามองตาเขียวอยู่นั่นแล้ว”
มารีชวนปัทมาให้มาสนใจงานในหน้าที่ต่อ สองสาวช่วยกันใส่ปลอกเก้าอี้จนครบทุกตัว แล้วก็ได้รับมอบหมายให้ช่วยปูโต๊ะ เมื่อทำงานเสร็จก็ถึงเวลาพักพอดี ปัทมารีบไปอาบน้ำแต่งตัว โดยกินอาหารกลางวันแล้วไปมหาวิทยาลัยต่อทันที ให้ทันเข้าเรียนในช่วงบ่าย ร่างเล็กปั่นจักรยานคู่ใจออกจากประตูด้านหลังลัดเลาะมาตามซอยจนถึงถนนใหญ่ มหาวิทยาลัยไม่ไกลจากที่พักนัก จึงไม่ต้องเสียเงินค่ารถ เพียงแค่ยืมจักรยานของคนในคฤหาสนมาปั่นก็สามารถประหยัดเงินได้อีก
ร่างเล็กปั่นจักรยานอย่างไม่เร่งรีบนัก คำนวนเวลาแล้วเธอสามารถไปถึงมหาวิทยาลัยทันคาบเรียนในช่วงบ่าย เมื่อปั่นจักรยานผ่านร้านขายเสื้อผ้ามือสอง ปัทมาก็ชะลอรถมองดูเสื้อผ้าที่ทางร้านแขวนโชว์ไว้ สะดุดตากับแจ๊กเก็ตสีน้ำตาลเข้มแบบผู้หญิง ขนาดของมันใหญ่กว่ารูปร่างเธอเล็กน้อย แต่คงอุ่นสบายกว่าเสื้อตัวเก่าที่ใช้งานมานาน เด็กสาวเล็งเสื้อตัวนั้นไว้ ตั้งใจจะกลับมาถามราคาหลังจากเลิกเรียนแล้ว
รถยนต์คันหนึ่งชะลอความเร็วจอดอยู่ห่างจากจุดที่จักรยานจอดราวสามเมตร คนในรถทอดสายตามองร่างเล็กนั้นอย่างสนใจ จนเมื่อเห็นเธอปั่นจักรยานออกไปจากจุดเดิมก็ค่อยๆ ขับรถตามช้าๆ ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว ก่อนจะจอดอีกครั้งเมื่อเห็นเธอปั่นจักรยานเข้าไปในเขตของมหาวิทยาลัย จึงขับรถผ่านเลยไป
“ยังเรียนอยู่เหรอ หึ อายุเพิ่งสิบเจ็ดเท่านั้น แต่ทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนได้ เก่งจริงๆ”
เฟอร์นันโดรู้สึกชื่นชมสาวน้อยชาวเอเชียขึ้นมา เขาต้องเดินทางไปร่วมประชุมกับสมาคมธุรกิจโรงแรมของกลุ่มโรงแรมในเครือ จึงขับรถออกมาเอง ระหว่างทางเห็นร่างคุ้นตากำลังปั่นจักรยานอยู่ริมถนนจึงขับตามมาด้วยความอยากรู้ว่าสาวน้อยกำลังจะไปที่ไหน
- ผู้เขียน
