“คุณเบส...ทำไมมีสภาพแบบนี้ล่ะคะ” เสียงของป้าพวงเอ่ยอย่างตกใจเมื่อเห็นฉันเดินน้ำตาไหลออกมาจากห้องนอนของคนที่ป่วย...ป่วยกายก็ไม่น่าเท่าไหร่ น่าจะป่วยใจมากกว่า คนอะไรใจทราม เหยียดหยามความรู้สึกของฉันไม่หยุดหย่อน
“อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะป้า...เบสไม่เป็นไร”
“จะไม่เป็นอะไรได้ยังไงกัน...ดูสิคะเลือดไหลไม่หยุด เสื้อผ้าเลอะหมดเลย ไปค่ะป้าช่วยทำแผล” ยิ่งมองเห็นบาดแผล ฉันก็ยิ่งเวทนาตัวเอง มาหลงมีใจให้กับผู้ชายร้าย ๆ แบบคุณไอได้ยังไงกันนะ...ฉันโง่มากใช่ไหมที่มีใจให้กับคนพรรณนั้น แต่ฉันก็ห้ามไม่ให้รักเขาไม่ได้ ถึงแม้เขาจะเลวร้ายใส่ฉันก็ตาม
“ขอบคุณนะคะป้า” ฉันเอ่ยขอบคุณจากใจ มองบาดแผลที่เกิดจากการกระทำของผู้ชายที่ฉันรัก เพียงนึกถึงใบหน้าของเขา คำพูดที่เสียดแทงใจให้เจ็บช้ำ การกระทำที่ไร้ความปรานี ไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะพูดดีกับฉันนอกจากคำด่าทอ และการกล่าวตำหนิทั้งที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำพยายามทำ
