ตอนที่ 3
1002 คำ
“นี่เป็น...ที่ของใครเหรอคะ”
“ของบรรพบุรุษครับ...อ่า...หมายถึงพื้นที่เป็นของทวดแล้วผมให้คนงานมาปลูกดอกไม้ ตอนแรกมันเป็นทุ่งโล่งๆ แต่ผมคิดว่าเป็นที่สวยมากถ้าได้ปลูกดอกไม้ ผมชอบทุ่งดอกไม้...มานี่สิอันอัน”
เขาดึงมือเธอให้เดินตามไปอีกทาง ตรงไปยังบ้านไม้หลังใหญ่ไม่ไกลจากที่ตรงนั้น อันนาเดินตามทั้งที่ยังมึนศีรษะไม่หาย เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติแต่ดูเหมือนชายหนุ่มจับสังเกตได้ เขาเปลี่ยนจากจับมือเป็นโอบไหล่บอบบาง พาร่างแน่งน้อยไปกระทั่งถึงระเบียงบ้าน ยังคงกระชับแขนแกร่งบนไหล่กลมกลึง อันนาแทบไม่ละสายตาไปจากภาพตรงหน้า
“มันเป็นทุ่งดอกไม้ในฝันของผม และคิดว่าคุณต้องชอบ จำได้ไหม คุณเคยบอกผมว่าอยากมีชีวิตแบบเจ้าหญิง สวมชุดแต่งงานอยู่กับเจ้าบ่าวท่ามกลางทุ่งดอกไม้”
อันอันบอกเขาอย่างนั้นหรือ...น้องสาวของเธอวาดหวังอนาคตไว้กับเขายาวไกลถึงเพียงนั้นเลยหรือ อันนานิ่งในอ้อมแขนหนาหนักแต่น่าประหลาด มันช่างอบอุ่นจนเธอแทบไม่อยากขยับตัว รามโน้มใบหน้าลงมาใกล้ เขากระซิบข้างหู
“ลงไปดูใกล้ ๆ กันเถอะ”
“แต่ว่า...”
“ผมจะกอดคุณไว้อย่างนี้ ไม่ปล่อยคุณอยู่ในทุ่งดอกไม้คนเดียวหรอกนะ อันอันคนดีของผม” ช่างเป็นคำกล่าวรื่นหูและน่าไว้วางใจ อันนาราวกับต้องมนต์ เธอเดินตามเขาไปยังทุ่งดอกไม้ กลิ่นดินและหญ้าอวลขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศยะเยือกยามค่ำ ทว่าเธอกลับอบอุ่นอย่างน่าประหลาด กระทั่งทั้งสองหยุดยืนท่ามกลางหมู่ดอกไม้ อันนามองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น เธออยากจะบอกเขาว่า...
“ฉัน...” เสียงนั้นหายไปในปากได้รูปที่ประกบปิดลงมาแนบแน่นบนกลีบปากสีชมพู หัวใจของเธอเต้นรัวแรงกว่าเก่า เป็นจุมพิตแรกจากชายแปลกหน้า เขาจูบเธอ บดริมฝีปากบนปากของเธอจนร่างน้อยสั่นสะท้าน อันนาอยากเป็นลมแต่เธอกลับเต้นตื่นกับรสชาติแปลกประหลาดจากปลายลิ้นร้อนที่พุ่งทะยานเข้ามาในโพรงปากเล็ก แก้มเธอผะผ่าว ความรุ่มร้อนลามไหลไปทั่ว
“ราม...” ชื่อนั้นหายเข้าไปในปากของเขาอีกครั้งเมื่อเธอได้รับโอกาสให้ผ่อนลมหายใจเพียงไม่ถึงเสี้ยวนาทีก่อนเขาจูบเธอหนักหน่วง บดเบียดปากแนบแน่นจนเธอหอบหายใจขัด รามดันแผ่นหลังให้อกนุ่มเบียดอกกว้างของเขา ความตั้งใจของเธอสูญสลายกลายเป็นธาตุบางเบาไปในทันใด
©©©©©©©©
บทที่ 3
หวั่นไหว...หวั่นหวาม
รามเลื่อนปากออก อันนายังหลับตาพริ้ม ดูราวกับว่าเธอกำลังล่องลอยไปถึงไหนสักแห่งกระทั่งได้ยินเสียงของเขา
“ผมรู้ว่าคุณชอบให้ผมจูบแบบนี้”
“อ่า...คะ...”
“จูบแบบนี้ไง”
“อย่าค่ะ...”
“ไม่มีใครเห็นหรอกนะ ที่นี่มีแค่เราสองคน” รามก้มลงไปหาอีกครั้ง เขาไม่ได้แทรกลิ้นเข้าไปในปากของเธอ แค่ประพรมจูบบนมุมปาก กลีบปากบนและล่างของเธอเบาๆ ไล่ความสยิวซ่านผะแผ่วไปทั่วเนื้อตัวสาว อันนาหวามหวิว ความซ่านซ่าแผ่ไปทั่ว ปลายนิ้วของเธออุ่นขึ้นมาท่ามกลางอากาศเย็น ไม่...เธอไม่ควรที่จะ...
“อันอัน...คุณเป็นอะไร” ชายหนุ่มตกใจเมื่อจู่ ๆ หญิงสาวซบหน้ากับอกกว้างคล้ายคนหมดแรง เปล่าเลย...ยิ่งตื่นเต้นสมองสั่งงานของเธอก็ยิ่งถดถอย เกิดอะไรขึ้น เธอสับสน สมองน้อย ๆ เริ่มประมวลผลยุ่งเหยิงอลหม่าน รามต้องรีบช้อนร่างนั้นขึ้นและพาเธอเข้าไปในบ้านไม้ที่ตั้งโดดเด่นอยู่ไม่ห่างจากทุ่งดอกคอสมอส อันนารู้สึกตัวเองเบาหวิว เขาวางเธอลงบนเตียงนุ่มภายในห้องนอน หญิงสาวยังรู้สึกตัว เธอลืมตาและเห็นเขานั่งข้างๆ โน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาใกล้ ลูบเรือนผมบนหน้าผากเกลี้ยงมนและยิ้มอ่อนโยน
“วันนี้คุณอาจจะดื่มมากไป ขอโทษด้วย เป็นความผิดของผมเองที่ให้คุณดื่มมากขนาดนั้น”
“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ถ้าได้นอนพักผ่อนสักพักก็น่าจะโอเค”
“ถ้าคุณไม่ดื่มจินเข้าไปด้วยก็คงไม่เป็นแบบนี้”
“ฉันไม่ได้ดื่มนานแล้วค่ะ ว่าแต่...ค็อกเทลอร่อยมาก”
“ผมก็ผสมเป็นนะ ผมมีสูตรของตัวเองด้วยล่ะ”
“จริงเหรอคะ?” เธอคุยกับเขาและตะแคงตัวหาร่างสูงโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว รามเอนร่างของเขาลง ตะแคงเข้าหาหญิงสาวที่จ้องมองนัยน์ตาเข้มคู่นั้น ดูราวกับรู้จักเขามานานแสนนาน ชายหนุ่มยันข้อศอกบนฟูกหนา รอยกดลึกบนสองข้างแก้มขับรอยยิ้มทรงเสน่ห์บนใบหน้าเข้มคมของเขา มันเจิดจรัสจนทำให้อันนาไม่อาจละสายตาไปจากเขา นี่เธอเป็นอะไร ตอนนี้ไม่ใช่เพราะความมึนเมาแต่เป็นความหวามไหวกับผู้ชายที่เจอกันครั้งแรก ตัวเธอร้อนรุ่มขึ้นมา สิ่งที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าจะเป็นนัยน์ตาคม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักได้รูปบิดโค้งเป็นร่องรอยแย้มยิ้ม สันกรามแกร่งด้วยปื้นเขียว แม้แต่ลูกกระเดือกก็ยังน่ามอง เธออยู่ใกล้ชิดเขามากเกินไปไหม...ไม่หรอก...ถ้าไม่ทำตัวแบบนี้เขาจะเชื่อหรือว่าเธอคืออันอัน รามไล้ปอยผมที่ตกลงมาปรกใบหน้า แก้มเธอผะผ่าวแค่สัมผัสปลายนิ้วแกร่ง
“ผมคิดอยู่นานว่าจะพาคุณมาที่นี่ดีหรือเปล่า แล้วในที่สุดก็ตัดสินใจได้”
- ผู้เขียน
