สิรินยังคงรู้สึกเหนื่อยล้าและเวียนหัวจากอาการแพ้ท้อง แต่เธอก็ฝืนตัวเองไปทำงานเหมือนทุกวัน เพราะไม่อยากมีปัญหาถ้าหากลาบ่อยๆ เธอรู้ว่าเพื่อนร่วมงานไม่ค่อยชอบเธอสักเท่าไหร่
และเมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องทำงาน เธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาของเพื่อนร่วมงานหลายคนที่จ้องมองมาที่เธอ พร้อมกับเสียงกระซิบกระซาบที่ดังขึ้นในที่ทำงาน แต่สิรินพยายามไม่สนใจและเดินตรงไปที่โต๊ะของตัวเอง
เมื่อถึงโต๊ะทำงาน สิรินก็นั่งลงและพยายามทำงานต่อ แต่ความรู้สึกคลื่นไส้ก็เริ่มเข้ามากวนใจ เธอต้องกลั้นใจไม่ให้วิ่งเข้าห้องน้ำ เพราะกลัวว่าจะเป็นการดึงความสนใจจากเพื่อนร่วมงานมากเกินไป
“นี่... เธอได้กลิ่นอะไรไหม?” เสียงเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งดังขึ้นจากโต๊ะข้างๆ ทำให้สิรินชะงักไป เธอแอบมองผ่านทางมุมตา เห็นเพื่อนร่วมงานสองคนกำลังคุยกันและหันมามองเธอเป็นระยะ
“กลิ่นอะไร?” ผู้หญิงอีกคนถามกลับ
“ไม่รู้สิ ก็เห็นสิรินเขาอ้วกมาหลายวันแล้ว ทำท่า
