ตอนที่5 ทำไมฉันไม่รู้สึกแบบนั้นเลยนะ
1536 คำ
-โมนา-
หลังจากที่แอลเจกลับบ้านตัวเองไปซันก็ยังคงอยู่ที่บ้านกับฉันเพราะเขาไม่อยากให้ฉันอยู่บ้านคนเดียวมันอันตรายฉันเลยชวนซันขึ้นมาบนห้อง
คือไม่ใช่ว่าหน้าด้านหรืออะไรนะที่ชวนผู้ชายเข้าห้องนอนอะแต่คือสองคนนี้มันเข้าห้องฉันตั้งแต่เด็กแล้วมันเลยชินตาพ่อแม่ฉันไปแล้วล่ะ
ฉันให้ซันนั่งเล่นไปก่อนส่วนฉันก็ไปอาบน้ำพร้อมกับซักเสื้อนักศึกษาที่เปื้อนพริกน้ำปลาไปด้วยและออกมาด้วยชุดใหม่ฉันเห็นซันนั่งเล่นคอมฉันอยู่คือคอมฉันส่วนมากจะใช้เวลาทำงานแต่ไอ้สองตัวนี้มันชอบโหลดเกมมาไว้ในคอมฉันไงเวลามันมาห้องฉันมันก็มาเล่นกัน
"ทำไร"
"อ่านนิยายอะ"
"อ่อ"และบทสนทนาของเราทั้งคู่ก็จบลงโดยที่ซันเล่นเกมอยู่ส่วนฉันก็อ่านนิยายคืออยากจะบอกว่าฉันติดนิยายมากพวกของแจ่มใสอะนักเขียนที่ชอบก็จะมีแสตมป์เบอรี่ อะๆเคยอ่านกันไหม 7'S อะ โอ้ยๆคือแบบผู้ชายงานดีเวอร์ยิ่งคิไรส์นะเป็นทั้งเจ้าของโรงเรียนและอื่นๆอีกมากมายรวยๆก็รวย แถมยังจูบกับนางเอกบนแฮลิคอปเตอร์อีกด้วย อร้ายๆ อยากจะบอกว่าสมัยม.4ม.5นี่เพ้อถึงคิไรส์บ่อยมาก!
แต่ตอนนี้ฉันเริ่มมาอ่านนิยายจีนละเห็นเขาฮิตกันเรื่องที่ฉันอ่านคือเรื่องสะไภ้ตระกูลลู่ลองหาอ่านดูสิสนุกมากเลยนะเห็นมีในเน็ตแปลให้อ่านฟรีๆกันด้วย
แซะ
"ทำไรอะซัน"เพราะฉันได้ยินเสียงซัทเตอร์ถ่ายรูปน่ะสิฉันเลยถึงถามซันที่ตอนนี้เลิกเล่นเกมแล้ว
"ถ่ายรูป"
"สวยป่าว"
"ที่สุด"หู้ยๆเป็นเกียรติมากที่โดนคุณซันชมเพราะปกตินางชมใครซะที่ไหนกันล่ะ
"ยิ้มอะไร"ฉันถามซันเพราะนางเอาแต่ยิ้มให้กับโทรศัพท์คือมันแปลกอะเพราะซันเป็นคนนิ่งๆแต่ไม่ได้แบบคุณชายเย็นชาในนิยายนะซันจะนิ่งเวลาที่ตัวเองหงุดหงิดอะ
"คอมเม้น"ซันตอบฉันมาสั้นๆฉันเลยวางหนังสือนิยายลงก่อนจะกดเข้าไปในไอจีและเจอรูปฉันที่ซันพึ่งแอบถ่ายเอาไปลงในไอจีซะได้และคอมเม้นพวกนี้อีก
"เดี๋ยวคนอื่นก็สงสัย"ฉันพูดขึ้นคือไม่ใช่ว่าอยากปกปิดแต่ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมบอกใครหรอกนะว่าฉันคบกับเพื่อนสนิทตัวเองไม่ใช่แค่คนเดียวด้วย
"หรอ"
"ซัน.."ฉันเรียกซันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาดูเหมือนเขาจะงอนฉันแล้วอะ
Rrrrr
เสียงโทรศัพท์ของซันดังขึ้นซันกดรับและมองหน้าฉันนิ่ง
"ไร....กูรู้แล้ว....แค่มาเล่นเกม....ไม่ได้ทำ....เออๆ"และซันก็วางสายไป
"ใครโทรมาหรอ"ฉันถามเอาจิงๆไม่ได้อยากรุ้หรอกอยากชวนซันคุยมากกว่า
"ไอ้แอลเจ....ไปก่อนนะ"และซันก็เดินออกจากห้องฉันทันทีไหนบอกกลัวฉันเป็นอันตรายไงและมาปล่อยให้อยู่คนเดียวแบบนี้เนี่ยนะ!
"ไม่ง้อหรอกนะ!"ฉันพูดขึ้นไล่หลังซันที่กำลังจะปิดประตูห้องไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินรึเปล่าแต่ก็ช่างมันเถอะอ่านนิยายต่อก็ได้ว่ะ
23.30น.
"โทร...ไม่โทร...ไทร...ไม่โทร"ทุกคนคงสงสัยว่าฉันกำลังทำอะไรคือฉันกำลังลังเลว่าจะโทรไปง้อซันดีไหมแหะๆไอ้คำพูดเมื่อตอนนั้นก็ลืมๆมันไปเถอะเนาะ
"โทรก็โทร!"พอตัดสินใจได้ดังนั้นฉันก็กดโทรคอลทันทีแบบไม่อยากคุยโดยไม่เห็นหน้าอะมันไม่ฟินฉันรอสายไม่นานซันก็รับคือห้องมืดมากอะแต่ดีที่ซันขาวยังพอเห็นหน้าเขาอยู่
"มีไร"ง๊ะพูดแบบนี้แสดงว่างอนชั่วร์ๆ!
"ซัน...คือเมื่อตอนหัวค่ำโมขอโทษนะที่พูดไม่คิดอะ"ฉันพูดพร้อมทำหน้าสำนึกผิด
"อืม"ซันตอบฉันกลับมานิ่งๆ
"ยังโกรธโมอยู่ไหม?"ฉันถามซัน
"เปล่า"ใครจะเชื่อ!ถามคำตอบคำแบบนี้อะ
"ยิ้มให้ดูหน่อยสิ"ฉันพูดอ้อนๆคือถ้านางหายงอนฉันแล้วนางจะต้องยิ้มได้!แต่ถ้านางปฏิเสธแสดงว่านางยังไม่หายงอน
"ไม่เอา"นั้นไงหายงอนซะที่ไหนกัน
"ซัน....ยิ้มนะ...ยิ้มแบบนี้ไงยิ้มมมมมม"ฉันยิ้มหวานๆให้ซันดูและแน่นอนว่าซันนางก็ยิ้มจร้าอิโมนาคนนี้ก็ไม่พลาดซ็อตเด็ดแน่ๆ
แคปสิค่ะรอไร อิอิ
"เย้ซันยิ้มแล้ว^^"
"อืมพอใจแล้วนะ...ไปนอนล่ะ"
"เดี๋ยวๆซันรออีก10นาทีค่อยนอนได้ป่ะ"
"มีไร"
"เอาน่าๆเดี๋ยวก็รู้...รับลองว่าซันจะต้องยิ้มกว้างกว่าเมื่อกี้แน่ๆ"
"จะทำอะไร"
"อีก10นาทีรู้กัน...บ๊าย"และฉันก็ตัดสายทันทีก่อนจะเข้าไปในไอจีฮ่าๆเพราะฉันจะง้อซันโดยการลงรูปนางที่แคปไว้เมื่อกี้ไงเล่า
MONANA หายงอนได้แล้ว @ SUN.NN
2,689 LIKES
D.O เอาเว้ยคู่นี้ยังไงๆ @boy99
Gena กูว่าเขาเปิดตัวกันกรี๊ดดดด @pimme145
boy99 คู่นี้มึงคบกันใช่ไหมว่ะ สงสารเชี่ยแอลเลย @ LJ.JJ
why777 อิสัสไม่น่าล่ะน้ำถึงท่วมบ้านกูเพราะไอ้เหี้ยซันยิ้มนี่เอง
SUN.NN :)
boy99 มันมาว่ะ @D.o
LJ.JJ :(
why777 เหี้ยรักสามเศร้าสัสๆ ฮ่าๆ @boy99@SUN.NN
"แย่แล้วไง"ฉันพูดออกมาหลังจากนั่งอ่านคอมเม้นตอนแรกก็ดีใจนะที่ซันมาตอบเม้นอะแต่เม้นต่อจากซันนี่สิมันทำให้ฉันเคลียดเลยล่ะ
แอลเจไง! นางมาคอมเม้นในรูปขนาดไม่ได้เขียนคำพูดยังรู้ได้เลยว่าแอลเจรู้สึกยังไง สงสัยคงงอนฉันแน่ๆที่ลงรูปซันแบบนี้ไม่ได้ลำเอียงนะแต่แบบ...เฮ้อออพรุ่งนี้คงมีเคลียร์กันยาวอะ
8.00น.
ฉันเดินมาขึ้นรถที่จอดไว้ที่หน้าบ้านของซันวันนี้ซันโทรมาปลุกซึ่งฉันก็ตื่นอย่างง่ายได้เชื่อฟังเขายิ่งกว่าพ่อแม่ตัวเองอีก
"แล้วแอลเจล่ะ"ฉันถามเมื่อขึ้นมาบนแล้วไม่เห็นแอลเจ
"มันบอกจะไปเอง"น่านไง แอลเจคงงอนเรื่องเมื่อคืนสินะ
"ฉันโทรหาแอลเจแป๊บ"และฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแอลเจรอสายไม่นานแอลเจก็รับ
(ว่า)
"มาขึ้นรถซันรออยู่"
(บอกมันแล้วไงว่าจะไปเอง)
"ทำไมล่ะ...ทำไมถึงไปเองทั้งๆที่เราก็ไปด้วยกันตลอด"พอพูดประโยคนี้จบฉันก็รู้สึกว่าตัวเองจะร้องไห้ยังไงไม่รู้สิคือแบบฉันกับแอลเจไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
(งั้นรอแป๊บเดี๋ยวไป)พอได้ยินอย่างนั้นฉันก็ยิ้มออกมาทันทีอาการที่จะร้องไห้เมื่อกี้หายวับพอวางสายจากแอลเจฉันก็บอกซันว่าให้รอแอลเจก่อนเพราะเราสามคนจะไปมอด้วยกัน
ไม่นานแอลเจก็เดินขึ้นรถมาแต่....นางก็ไม่พูดอะไรคือแบบไม่พูดเลยอะปกติยังมีทักทายกันบ้างแต่นี้ไม่พูดอะไรเลยฉันก็ได้แต่มองแอลเจเพียงแค่ด้านหลังของเขาเท่านั้นเพราะแอลเจไม่หันหน้ามาคุยกับฉันเลยส่วนซันก็ขับรถเงียบๆไป
ซึ่งฉันไม่โอเคหนักมากถ้าบรรยากาศในรถจะเงียบขนาดนี้
"แอลเจ...นายงอนฉันใช่ไหม"ฉันสะกิดไหล่แอลเจเบาๆให้นางหันมามองฉัน
"ฉันมีสิทธิ์งอนเธอด้วยหรอโมนา"
"มีสิก็เราเป็นแฟนกัน"ฉันพูดออกไปอย่างเต็มเสียง
"หรอ...ทำไมฉันไม่รู้สึกแบบนั้นเลยนะ" จุก บอกเลยว่าประโยคของแอลเจทำเอาฉันจุกจริงๆก็แบบพูดไม่ออกT^T
"ฉันขอโทษถ้าทำอะไรผิดไปต่อไปนี้จะไม่ทำอีกแล้ว"ฉันพูดขึ้นด้วยใบหน้าเศร้าๆแอลเจก็ยังคงนิ่งไม่พูดอะไรทั้งนั้นจนฉันท้อใจเลยกลับมานั่งที่เดิม
และทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบเหมือนเดิมความรู้สึกเหมือนโลกจะแตกนี่มันคืออะไรกันนะ
"ไอ้ซันระวัง!!"จู่ๆแอลเจก็ตะโกนเสียงดังและหลังจากที่สิ้นสุดเสียงของแอลเจฉันก็รู้สึกว่าตัวฉันมันโดนกระแทกอย่างแรงจนฉันเจ็บไปหมดร่างของฉันกระแทกไปทุกส่วนของรถและไม่นานก็สงบลง
"โมนา!...โมนา!"เสียงเรียกชื่อฉันของผู้ชายทั้งสองคนก้องอยู่ในหู....ฉันรับรู้แต่ไม่สามารถพูดตอบโต้ได้เพราะตอนนี้ร่างกายฉันมันขยับไม่ได้เลยร่างกายเจ็บปวดไปทุกส่วนกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจนฉันแทบอ้วกแต่ก็พยายามลืมตามองผู้ชายทั้งสองคนที่วิ่งเข้ามาหาฉันแต่สุดท้ายฉันก็ทนไม่ไหวเพราะความเจ็บของร่างกายบวกกับอาการปวดทำให้ฉันหมดสติไปในที่สุด
-โมนา-
- ผู้เขียน
