ตอนที่ 9
1008 คำ
“เอ่อ ค่ะ ฉันจะบอกพี่ไมค์ให้...”
“ขอบใจ...”
เขาระบายยิ้มส่งให้ แต่หล่อนไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้ของเขาเลย เขายิ้มเหมือนกับดูแคลนหล่อนยังไงก็ไม่รู้ ยิ้มพร้อมๆ กับกวาดมองไปทั่วทั้งกายสาว นี่เขาจะรู้ไหมนะว่าสายตาคมๆ สีเขียวจัดของเขาน่ะมันคมยิ่งกว่ามีดโกนเสียอีก มันทำให้หล่อนสั่นสะท้านระริกไหวไปทั้งตัว แถมที่ใจกลางสาวก็รู้สึกวูบวาบซาบซ่านขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ...”
เขายิ้มแบบเดิมให้อีกครั้ง หมุนตัวก้าวออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าวก่อนจะหยุดเดิน และหันกลับมาจ้องหน้าหล่อนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้สายตาของเขาไม่ได้สบตากับหล่อนอีกแล้วแต่มองต่ำลงไปยังบริเวณทรวงอกของหล่อนแทน หญิงสาวร้อนไปทั้งตัว รีบมองตามสายตาคมๆ นั้นไป และก็ทำให้ได้เห็น... ทำให้ได้เห็นความงี่เง่าของตัวเอง
“เก็บเนื้อตัวของเธอ เอาไว้ยั่วไมค์ดีกว่า”
“คือฉัน...”
อยากจะอธิบาย แต่ก็ทำได้ยากยิ่ง
“ต่อให้เธอแก้ผ้าตรงหน้า ฉันก็กินไม่ลง...”
พ่อเจ้าประคุณยิ้มเยาะ มองอย่างเหยียดหยาม
“เพราะเธอคือเมียของเพื่อนรักของฉัน”
แล้วพ่อคุณพ่อทูนหัวที่เอาแต่คิดเองเออเองก็ก้าวดุ่มๆ เดินจากไป ไม่นานเสียงเครื่องยนต์ก็กระหึ่มขึ้นอีกครั้ง พร้อมๆ กับท้ายรถคันงามที่แล่นห่างไกลออกไป
เนื้อนวลหน้าแดงก่ำ ความอับอายแล่นพล่านไปทั้งตัว ขณะก้มลงมองสภาพน่าเวทนาของตัวเอง นี่หล่อนบ้า หรือประสาทไปแล้วเนี่ย ทำไม... ทำไมหล่อนถึงได้แต่งชุดนี้ออกมาเปิดประตูรับเขา ทำไมหล่อนถึงได้นุ่งกระโจมอกน่าทุเรศนี้ออกมาเปิดประตูรับผู้ชาย
คำตอบคือหล่อนไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเป็นเขา และที่สำคัญตอนที่กริ่งหน้าประตูดังอย่างต่อเนื่องนั้นหล่อนกำลังอาบน้ำอยู่ ด้วยความรีบร้อนกลัวแขกยามวิกาลจะรอนานทำให้หล่อนวิ่งไปเปิดประตูทันที โดยไม่ทันได้หยิบเสื้อคลุมมาสวม
“บ้า... บ้าจริงๆ เลย”
หญิงสาวรีบกระชากประตูบ้านให้ปิดสนิทลงและใส่กลอนอย่างแน่นหนา จากนั้นก็หันหลังพิงกับประตูไม้และยกมือขึ้นปิดหน้าด้วยความอับอายเต็มเปี่ยม สายตาดูแคลนของเขายังติดอยู่ในสมอง เขาคงคิดว่าหล่อนยั่วเขา แต่หล่อนไม่ได้คิดทำอะไรบ้าๆ แบบนั่นสักหน่อย เนื้อนวลถอนใจออกมาอย่างทุกข์ทน คาดหวังว่าคิริลจะไม่มองหล่อนแย่มากไปกว่าที่เป็นอยู่ เพราะเท่าที่เป็นอยู่มันก็มากมายเกินจะรับไหวอยู่แล้ว
หญิงสาวถอนใจออกมาแรงๆ อีกครั้ง ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงร้องไห้จ้าของหนูน้อยวัยขวบเศษซึ่งเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเนื้อนางผู้เป็นพี่สาวกับไมเคิลดังลั่นขึ้น หล่อนรีบถลันตรงไปยังที่นอนที่เด็กน้อยนอนอยู่ทันที
“โอ๋ โอ๋ น้ามาแล้วหนูเอวา”
มือขาวสะอาดช้อนใต้ลำตัวอ้วนกลมของเด็กน้อยขึ้นมากอดเอาไว้แนบอก จากนั้นก็โยกตัวไปมาอย่างเชื่องช้า อีกมือที่ว่างอยู่ก็ยกขึ้นลูบศีรษะทุยสวยของเด็กตัวน้อยแผ่วเบา ความรักที่มีให้นั้นมากมายนัก
“น้าเชื่อว่าอีกไม่นานแม่ของหนูจะคิดได้และกลับมาหาหนูกับคุณพ่อ เชื่อน้านะจ๊ะ”
เด็กน้อยหลับคาอกไปแล้วแต่สมองของเนื้อนวลยังไม่ยอมสงบ เหตุการณ์เลวร้ายระหว่างเนื้อนางกับไมเคิลเมื่ออาทิตย์ก่อนยังฝังแน่นอยู่ในสมอง พี่สาวของหล่อนแอบคบชู้ และสุดท้ายก็หอบผ้าหอบผ่อนหนีตามชู้รักไป ไมเคิลรู้เข้าก็พยายามอ้อนวอนเมียรักให้อยู่กับเขา อยู่กับลูก แต่พี่สาวของหล่อนก็ใจร้ายเหลือเกิน เพราะไม่ว่าไมเคิลจะคุกเข่า น้องเอวาจะร้องไห้จ้าสักเพียงใด แต่ก็เปลี่ยนใจเนื้อนางไม่ได้ เพราะสุดท้ายเนื้อนางก็จากไป ท่ามกลางความเสียใจของทุกคน โดยเฉพาะไมเคิล ซึ่งไม่อาจรู้ได้เลยว่าตอนนี้พี่เขยของหล่อนไปหลบเลียแผลใจอยู่ที่ไหน หล่อนหวัง หล่อนภาวนาให้เขากลับมา กลับมาอยู่กับหนูเอวาเหมือนเดิม
เพราะเมื่อคืนเอาแต่คิดถึงคนไร้หัวใจอย่างไทเลอร์หามรุ่งหามค่ำ เช้าวันนี้หล่อนถึงได้ตื่นสายแบบนี้ หญิงสาวคิดอย่างโมโหตัวเอง ขณะวิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดที่หน้าห้องเรียน
“เอ่อ ขออนุญาตค่ะ...”
นี่คือคำพูดที่หลุดออกมาจากปากของหล่อน คำแรกและดูเหมือนว่ามันจะเป็นคำสุดท้ายด้วยเช่นกัน เพราะเมื่อเงยหน้าขึ้นมองอาจารย์ประจำวิชา โลกทั้งใบของหล่อนก็พังพินาศลงในพริบตาร่างกายแข็งราวกับหิน ขยับเขยื้อนไม่ได้แม้แต่น้อย ทำได้แค่เพียงสบประสานสายตากับคนตัวโตที่จ้องมองมาเพียงเท่านั้น แม้สายตาของเขาจะว่างเปล่า แต่หัวใจของหล่อนมันก็กลับไม่ยอมหยุดเต้น
ไทเลอร์ อิสไมนอฟ มาร์คิเดฟ!
เป็นเขาได้ยังไงกัน เขามาอยู่ในห้องเรียน มาสอนวิชานี้ราวกับเป็นเจ้าของวิชาได้ยังไงกัน อาจารย์ประจำวิชานี้คืออาจารย์โจชัว เรนดอฟ ไม่ใช่หรือ
“เชิญ...”
โลกที่หมุนติ้วๆ อยู่รอบตัวหยุดชะงึกเมื่อเสียงกระด้างไร้ความรู้สึกดังขึ้น จากนั้นคนพูดก็ไม่สนใจอะไรหล่อนอีกเลย เขาหันไปให้ความสนใจกับการสอนตรงหน้าต่อ ในขณะที่หล่อนเดินตัวสั่นเทาตรงไปยังโต๊ะเรียนของตัวเอง ซึ่งมันก็พอดีแบบสุดๆ ที่อยู่ใกล้ๆ กับฟิลิเซียคู่ปรับตัวร้ายนั่นเอง
“เมื่อคืนคงดึกสิท่า เช้าถึงไม่มีแรงลุกน่ะ”
“มันเรื่องของฉัน เธอไม่เกี่ยว”
- ผู้เขียน
