วันรุ่งขึ้น
เวลา 10 โมง
ฉันตื่นมาในตอนเช้าช่วงสายของอีกวัน เพราะไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นหรือลืมตาด้วยซ้ำ เขาบังคับขืนใจฉันทั้งคืนไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบจนสาสมใจเขา เพราะคิดว่าฉันเป็นยัยมินที่สวมเขาให้เขาโดยการไปมีอะไรกับคุณพีรพล นี่มันเป็นความจริงหรอ ยัยมินแอบไปมีอะไรกับคุณพีรพลจริงเหรอ งั้นแปลว่าเด็กในท้องยัยมินก็ต้องเป็นลูกของคุณพีรพลด้วยซิ
“จะไปไหน..?”
ฉันสะดุ้งตกใจหันไปมองเขาที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียว
“...”
“พี่ถามว่าจะลุกไปไหน นี่ยังมีแรงคิดจะลุกหนีไปหามันอีกหรือไง..?”
เขาเดินเข้ามาใกล้ตัวฉันที่นั่งนิ่งแล้วเอาผ้าห่มปิดร่างกายตัวเองไว้
“อย่าคิดนะว่าพี่จะยอมปล่อยมินไปง่ายๆ พี่จะไม่ให้มินอยู่พ้นสายตาพี่ไปไหนอีกเด็ดขาด..”
“งั้นก็จับฉันมัดไว้กับเตียงแล้วก็ขังฉันเลยซิ..?”
“อย่าคิดนะว่าพี่ไม่กล้า..”
“คุณนี่มันชั่วจริงๆ บังคับขืนใจผู้หญิง..”
“พี่เล
