ฉันออกมาจากห้องของผู้ชายคนนั้นพร้อมกับไดอารี่ในมือ น้ำตาที่ไหลร่วงพรูออกมามันทำให้ฉันเจ็บปวดใจเป็นที่สุด ที่ได้รู้ความจริงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับมินตาบ้าง
“บอกฉันมาว่าแกเป็นใคร..แล้วแกกับมินตารู้จักกันได้ยังไง ถ้าแกไม่พูดฉันยิงแกแน่..?”
“นี่คุณไม่ใช่คุณมินหรอ..?”
“แกไม่มีสิทธิ์มาถามอะไรฉัน บอกฉันมาว่าแกทำอะไรกับมินตา พูด..พูดออกมาให้หมด?”
“ผมบอกก็ได้ อย่ายิงผมนะ..”
“พูดมา..”
“ผมกับคุณมินเราเคยมีอะไรกันในห้องนี้..?”
“อะไรนะ..?”
“วันนั้นเป็นวันงานกินเลี้ยงบริษัท คุณอัสดาให้ผมไปรับคุณมินที่บ้านโดยที่ตัวเขาไปรอที่งาน พอไปถึงงานคุณมินก็เอาแต่ยืนนิ่งอยู่ห่างๆโดยไม่เข้าไปในงาน..”
“...”
“คุณมินเดินออกมาข้างนอกแล้วให้ผมเอาเครื่องดื่มมาให้ เธอดื่มเยอะมากจนเริ่มเมา คุณอัสดาจึงให้ผมไปส่งคุณมินกลับบ้านแต่ระหว่างทางที่เรากลับบ้านกัน คุณมินก็...”
“ไม่จริง..ฉันไม่เชื่อ..”
“จริงครับ..ผมกับคุณมิน
