ฉันกลับมาที่ห้องทำงานของเขาก็ได้แต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร สิ่งที่คิดได้ในใจมันก็วนเวียนตีกันไปหมด นี่เขากับแม่เลี้ยงมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันหรอ เขาทำแบบนี้ได้ยังไงต่อให้ไม่ใช่แม่แท้ๆเขาก็ไม่สมควรทำแบบนี้
“ทุเรศที่สุด..”
“เป็นอะไร.?”
ฉันเผลอสบถคำด่าออกมาต่อหน้าเขาเสียงดังจนเขาต้องเงยหน้าขึ้นมาถาม
“ฉันอยากกลับบ้าน..”
“ยังกลับไม่ได้ พี่ยังไม่เลิกงาน..”
“แต่ฉันจะกลับ คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน..”
“เธออย่าลืมซิว่าเธอเป็นเมียพี่นะ ต่อให้เธอไม่ใช่มินตาตัวจริงแต่คนอื่นก็เข้าใจว่าเธอคือมินตา และเธอก็กำลังความจำเสื่อม อย่าคิดจะทำอะไรตามอำเภอใจ..”
ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ
“ฉันจะทำใครจะทำไม ฉันจะทำทุกอย่างที่ฉันอยากทำนั่นแหละ และถ้าต้องมานั่งอยู่กับคุณแบบนี้ทั้งวันฉันไม่เอาด้วยหรอก ไม่ได้สาระอะไรเลยสักนิด..”
“การที่นั่งอยู่ในห้องพี่ด้วยกัน 2คนแบบนี้ มันน่าเบื่อมากเลยใช่ไหม..?”
